Een vrouw kijkt uit het raam naar buiten.

Het is koud, de wind is guur en de kachel zorgt dat het binnen in haar huisje lekker warm is. De vrouw is eenzaam, ze is alleen en soms voelt ze zich zo vergeten.

De vrouw kijkt weer door het raam naar buiten en mijmert wat.

Haar gedachten gaan terug naar een aantal jaren geleden.

Ze denkt aan haar man, haar levenspartner, haar beste vriend.

Zomaar opeens uit haar leven weggerukt.

Geen afscheid, geen vaarwel en daar stond ze dan bij zijn graf.

Niemand aan wie ze zich kon vastklampen, niemand die haar ondersteunde.

Ze was alleen. Kinderen waren er nooit gekomen, een groot gemis in hun jonge jaren. Maar ze hadden het hoofd niet laten zakken.

Ze waren juist nog dichter naar elkaar toe gegroeid.

Ja, fijne jaren hadden ze samen gehad.

De vrouw liep bij het raam weg, schonk zichzelf een kop thee in en nestelde zich op de bank.

Het was bijna kerst. De moeilijkste tijd van het jaar als je alleen bent, vond ze.

Haar gedachten gingen terug naar haar fijnste kerst ooit.

Ze waren met zijn tweeën naar Lapland gegaan. Samen wandelen in de sneeuw, slapen in zo’n knus houten huisje waar de kachel heerlijk zachtjes snorde en warme chocolademelk drinken na een wandeling in die heerlijke vrieskou.

‘Ja’, dacht de vrouw op de bank, dat was een heerlijke tijd, vooral toen ze terugkwamen.

Op een avond lag er een cadeautje voor haar op de bank, er zat ook een briefje bij.

Hij had voor haar geschreven: ‘Voor jou als je je alleen en eenzaam voelt, sla dan dit cadeau om je heen en weet dat ik dan dicht bij je ben.’

De vrouw had het uitgepakt en er zat een handgemaakte kerstdeken in.

Ze hadden deze deken vaak samen gedeeld op koude winteravonden.

En opeens schoot de vrouw overeind. ‘Waar was die deken eigenlijk gebleven?’

Ze rende de trap op en zocht in laden en kasten, maar ze kon de deken nergens vinden.

Ze zocht overal, maar hij was verdwenen.

Huilend ging ze op haar bed zitten. ‘Ik ben onze deken kwijt’, zei ze tegen de foto van haar man die op het nachtkastje stond.’

Opeens werd ze rustig, stond op, liep naar de overloop, trok aan een touwtje en de trap naar de zolder kwam naar beneden. Ze klom de trap op en liep naar de koffer die ze mee hadden op die mooie reis.

Nadat ze de koffer had geopend, zag ze de zelfgemaakte kerstdeken netjes opgevouwen liggen. Er lag een briefje op de deken. De vrouw pakte het briefje en las: ‘Nog altijd ben ik bij je.’ De vrouw begon te huilen uit dankbaarheid en blijdschap.

De zelfgemaakte kerstdeken, die ze van haar man had gekregen, heeft nooit meer de huiskamer verlaten. Elke avond slaat ze de kerstdeken even om zich heen en weet dat ze dan even samen zijn.

© Jolanda Rhijnsburger