Wanneer een Fee vanaf zijn balkon de weidse bergen in kijkt, moet hij glimlachen. Het is zo prachtig wat hij hier ziet.

Eerst ziet hij het meer dat midden tussen de bossen ligt, en langzaam beginnen de heuvels over te gaan in kleine bergen.

Helemaal aan het eind ziet hij de grote reuzen met zijn besneeuwde toppen staan.

Prachtig vindt hij dit.

Elke morgen bij het opstaan kijkt hij en ziet hij dit schitterende schilderij met zoveel mooie kleuren.

Het is tijd om de dag te beginnen en hij stapt in bad.

Het heldere water dat rechtstreeks van de Bron komt, voelt heerlijk fris en sprankelend aan.

Hij wast zich, staat op vanuit het bad en droogt zich af met het fijnste katoen en kleedt zich aan.

Zijn lichtblauwe gewaad dat gesponnen is van de zuiverste zijde en voelt zacht op zijn lichaam aan.

Hij schudt zijn lange haren een aantal keren en strijkt het met zijn handen glad.

Zijn lange witte haren vloeien als een waterval over zijn rug, en ligt als een waaier over de grond.

Hij plukt een mooie bloem vanuit een boeket dat op tafel staat en steekt deze achter zijn puntige oor in het witte haar.

Hij bewondert zichzelf nog eens in de spiegel en glimlacht weer.

Hij is nog maar net weer terug in deze wereld, want hij heeft een lange reis gemaakt.

De Fee heeft met een aantal andere Feeën een reis gemaakt naar de wereld achter de sluiers.

Niet omdat het moest, nee, maar meer om te zien hoe het er daar aan toe ging.

Waren de bewoners al bewuster geworden, of gegroeid in onvoorwaardelijke liefde? Of was er nog niets veranderd na de laatste keer dat hij daar was?

De laatste keer dat hij daar ook was geweest, was het droevig om te zien.

Er waren zoveel geloven en de mensen vochten met elkaar om welk geloof het echte geloof was.

Barbaarse taferelen zagen ze, en het bewustzijn en de onvoorwaardelijke liefde waren nergens te vinden.

Hij had alles met lede ogen aangekeken en was na een tijdje teruggekeerd naar zijn eigen wereld van de Feeën.

Een aantal aardse jaren geleden besloten ze om deze wereld nogmaals een bezoekje te gaan brengen.

Het geloof was er nog steeds, maar kreeg steeds minder macht.

Wel zagen ze, dat deze zelfde machtsstrijd zich had verschoven naar een ander continent en dat het langzaam de strijd begon te winnen.

Hij was samen met de andere Feeën in de bibliotheken gaan zoeken en ze lazen wat er in de tussentijdse eeuwen zich hier had afgespeeld.

Het leek alsof het langzaam rustiger werd, maar het tegendeel was waar.

Ze zagen een patroon dat telkens terugkeerde.

Telkens waren er opnieuw een macht en geloof dat de baas probeerde te zijn, maar na een lange tijd ging de kracht ervan verloren en kwam hier bewustzijn voor in de plaats.

Hier en daar zagen ze dat de onvoorwaardelijke liefde al langzaam opkwam.

Ze zagen steeds meer nieuwe mensen die deze liefde in zichzelf hadden ontdekt en dat dit het ware geloof zou worden die in de volgende periode zou gaan regeren.

Totaal anders dan de macht-werelden hiervoor.

Na deze periode zou de weg naar bewustzijn en naar onvoorwaardelijke liefde langzaam zichtbaar worden.

Pas dan kunnen de sluiers opengaan.

Pas dan kunnen de werelden samen komen, pas dan is iedereen gelijk en zal iedereen de onvoorwaardelijke liefde voor iedereen hebben.

De Fee zucht.

De aardse jaren duren lang, vele generaties zullen voorbij gaan, en pas dan zal de liefde regeren.

Voor de laatste maal keek de Fee naar de bergen, daar waarachter de sluiers hingen. Hij vouwde zijn handen tegen elkaar aan en dacht aan de mens die verdwaald was in macht en strijd.

Eens komt er een tijd van liefde, onvoorwaardelijke liefde!

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger