Een klein meisje zat eenzaam tegen een muur aangeleund.

Ze was verdrietig.

Haar hele leven heeft ze moeten vechten.

Nee, voor spelen had ze geen tijd.

Het meisje zat met haar rug tegen de muur aan en huilde zachtjes.

Dikke tranen gleden over haar betraande gezichtje naar beneden.

‘Waarom is mijn leven zo moeilijk en bij andere kinderen niet?’

Na deze vraag ging ze nog harder te huilen en zag niet dat het muurtje waar ze tegen aangeleund zat, veranderde in een diepe put.

Toen ze eindelijk uitgehuild was, was ze zo ontzettend geschrokken.

‘Hoe ben ik hier in terecht gekomen?’ En het meisje probeerde ophoog te klimmen, maar ze viel steeds weer naar beneden.

Moedeloos werd ze er van.

Ze huilde en schreeuwde tegelijk en ze probeerde het elke keer opnieuw.

En elke keer als ze naar benden viel, werd de put een beetje dieper.

 

Op een dag klom ze weer naar boven, ze was bijna uit de put, maar toen verloor de ze haar concentratie en viel weer met een harde klap terug op de grond.

Het meisje voelde zich machteloos.

Ze hulde nu dikke tranen en ze wist zich geen raad.

Ze lag op haar rug en keek naar dat ene kleine licht stipje boven haar.

Daar was de vrijheid.

Nog harder ging het meisje huilen en met gierende halen riep ze naar het licht ‘Please, Pleace, i need a miracle!!’

Nadat gezegd te hebben viel ze in een diepe slaap.

 

Ze werd mee genomen niet zo ver bij haar vandaan. Een wereld waar de Elfjes en kaboutertjes wonen.

Het was hier zo vredig en de zon scheen zo helder, de kleuren waren zo prachtig en de wind rook zo zoet naar de bloeiende bloemen.

Het meisje lag tegen een oude wijze eik aangeleund.

Ze keek naar boven en zag de zon door de bladerenpracht heen schijnen.

Het was zo vredig hier.

Hier voelde ze geen pijn, verdriet, angst of eenzaamheid.

Nee, al deze emoties had ze achter gelaten in de put.

Het meisje dacht er over na.

‘Wat vreemd, ik heb mijn zorgen achter gelaten, en zonder al die zorgen ben ik hier, hier in deze prachtige wereld.’

De oude eik begon me haar bladeren te ritselen.

Het meisje keek op en hoorde de boom zeggen; ‘Jouw zorgen is ook  jouw denken, hier spreekt jouw hart.’

Het meisje begreep er niets van en keek de oude boom vragend aan.

‘Jouw denken zorgt er voor dat je vast blijft houden aan gebeurtenissen die al zijn geweest. Dat is al verleden tijd. Dat is al geweest.

Daar kun je niets meer aan veranderen.

Elke dag is een nieuwe dag, en alles wat gisteren is geweest laat je los.

Ja, ik weet het, soms moet je dingen regelen, maar als je ze niet gelijk kan oplossen, laat het rusten en ga verder met je leven.

Blijf niet hangen in problemen van gisteren.’

Het meisje had met verwondering naar de wijze eik gekeken. ‘Is dat zo simpel?’

‘Ja, als je dit inzicht voelt en begrijpt kun je leven zoals hier.

En de oude eik bewoog met haar takken. ‘Kijk om je heen, hier spreekt je hart.

Dit is jouw wereld zonder zorgen. Dit ben jij en ik’, zei de oude eik ‘ik ben jouw innerlijke gids, die jou nu uit de put haalt.’

Het meisje begreep dat alles wat ze hier zag haar zelf was, dit liefdevolle wereldje was ze gewoon zelf. Deze wereld lag in haar hart.

Ze bedankte de wijze eik en omhelsde haar.

‘Tot snel’, zei deze. En het meisje werd wakker.

Ze zat niet meer in de put maar lag tegen een muurtje aan.

Ze stond gelijk op en stapte er over heen.

Ze leefde niet meer in de wereld van gisteren, nee ze leefde nu in de wereld van haar hart, met de wijze eik als gids.

 

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger