Sanne stond naast de Gouden-Engel.

Ze was naar school in de hemelse sferen geweest en de Engel had het over het collectief gehad. Een moeilijk onderwerp vond Sanne, en om deze les duidelijker te maken, had de Gouden-Engel Sanne meegenomen voor een praktijkles.

Nu zou ze met eigen ogen kunnen zien wat ze in de les geleerd had.

 

In de verte zag ze de Aarde draaien.

Ze was prachtig vond Sanne, maar ook zo kwetsbaar.

“Kom, we gaan een beetje dichterbij kijken, dan kun je het collectief goed zien.”

Sanne zag hoe ze vanzelf dichter bij deze planeet kwamen te staan.

Alles ging vanzelf.

De Gouden-Engel hoefde er alleen maar aan te denken en het gebeurde al.

 

“Zie je die lijnen die over de Aarde heen lopen?”

Sanne keek, maar zag niets.

“Wacht”, zei de Engel. Hij knipte met zijn vingers en langzaamaan kwamen de lijnen tevoorschijn.

Hele korte en dunne lijntjes, maar ook dikke en lange lijnen.

“Als we nog wat dichterbij kijken, dan zien we dat ieder mens met deze lijnen verbonden is.”

Sanne zag dat ze zelfs met meerdere lijnen verbonden waren, en ze keek de Gouden-Engel vragend aan.

 

“Wat je hier nu ziet is dat ieder mens met de plaats waar hij of zij is geboren, verbonden is.”

Sanne zag nu dat er één lijn oplichtte.

Sanne moest opeens lachen.

“Wat is er Sanne? Wat is er zo grappig?” vroeg de Gouden-Engel nieuwsgierig.

“Toen ik nog op Aarde leefde, ging ik wel eens naar de kermis.

Daar hadden ze botsauto’s.

Aan zo’n botsauto zat een lange stang die recht omhoog stond, en deze raakte dan een metalen net aan dat over de botsautobaan gespannen stond.

Dit net gaf energie aan de autootjes en zo konden ze dan rijden.

Dit ziet er net zo uit”, zei Sanne lachend.

 

“Dat klopt”, zei de Gouden-Engel.

“Ieder mens zit met een lijn vast aan hun geboorte plek, maar kijk eens!”

Sanne zag een continent van lang geleden.

“Dit is waar de mensen ook nog aan vast zitten.

Deze lijnen zijn verbonden met al hun levens.

Ieder leven dat een mens heeft geleefd zit dus verbonden aan dit leven wat hij of zij nu leeft."

“Ieder mens heeft heel veel van deze lijnen, kijk maar.”

 

Sanne zag een vrouw.

Ze had zoveel lijnen aan zich vastzitten, waardoor ze bijna geen kant meer op kon.

“Deze vrouw heeft heel veel levens geleefd”, zei de Engel.

Sanne zag dat zij geleefd heeft in de werelden waar nu alleen nog maar over gesproken werd, maar die nergens meer te vinden zijn.

Ze zag de vele landen, de vele levens die zij heeft geleefd.

Ze zag haar pijn, verdriet en de angsten die de vrouw met zich mee droeg.

 

“Deze vrouw heeft zoveel levens geleefd, op zoveel verschillende plekken en landen, waardoor zij zichzelf vast heeft gezet.

Al het verdriet, de pijn en de angsten hebben haar naar dit punt in haar leven toe gebracht.

Wat je hier ziet is dat ze veel geleerd heeft, maar dat ze ook aan het collectief vastzit.

Kijk maar eens naar dit leven.”

Ze zoemde wat dichterbij en naar een aantal levens terug, en daar zag ze dat de vrouw op een brandstapel stond.

Mensen om haar heen beschuldigden haar ervan dat ze een heks was.

Dit is een zwaar collectief. In die tijd was hier veel duisternis.

Deze pijn en angst zit nog altijd in deze vrouw. Kijk wat naar er gebeurt.”

 

Ze zag de vrouw terug in dit leven. Ze onderzocht de angsten in zichzelf.

Ze zag dat de vrouw een bepaalde angst had voor vuur.

Ze sprak met haar innerlijke gids. Zo kwam ze er langzaam achter en mocht ze deze angst los gaan laten.

“Kijk”, zei de Engel. ”Zie je wat ik zie?”

Sanne keek en zag dat de angst voor vuur ook in andere levens terug kwam.

Sanne keek weer naar de vrouw en hoe ze nu was.

Ze zag dat de vrouw de angst voor vuur onder ogen had gekregen en telkens dacht ze dat ze van deze angst af was.

Maar telkens kwam het weer bij haar terug.

De vrouw onderzocht steeds dieper in zichzelf.

Sanne zag dat bepaalde lijnen die aan bepaalde gebeurtenissen vastzaten, langzaam oplosten en verdwenen, totdat ze bij de kern van haar angst was aangekomen.

 

Haar angst was na een vulkaanuitbarsting ontstaan, en zij toen moest rennen voor haar leven.

Omdat zij nu wist hoe ze door de vele lagen van angst heen moest komen, was de kern van haar angst zo opgelost.

Ze zag dat de vrouw bevrijd was van zoveel lijnen en ze verder ging met het onderzoek naar zichzelf.

Ze zag meer momenten van angst, verdriet en pijn en ook deze ruimde ze op.

Sanne zag nu dat er veel meer mensen waren die op gingen ruimen in zichzelf.

Ze zag dat de lijnen met angst, die vastzaten aan de verschillende levens, losgelaten werden.

Ze zag wanneer ze vooruit de toekomst inkeek, dat continenten die eens verdwenen waren, weer terugkwamen.

En dat het collectief dat eerst nog verbonden was met zoveel mensen die angst hadden, weg was en de lijnen verbroken.

 

De Angst, verdriet en pijn waren verdwenen.

De blauwdruk van het verleden was opgelost en Sanne zag dat de Aarde langzaam naar een nieuwe energie afreisde.

Ze zag dat langzaam alle blauwdrukken verdwenen en dat alles liefde werd.

 

Sanne keek de Gouden-Engel aan.

“Heb je ooit zoiets moois gezien Sanne?

Sanne schudde haar hoofd.

“Nee”, zei ze zacht.

“Wat ik hier zie is, dat de mens nog steeds onderweg is, maar dat langzaam de blauwdruk verdwijnt, het collectief oplost.

De lijnen verdwijnen zodra de mensen de lijnen in zichzelf onderzoeken en hun innerlijke pijn loslaten.

Pas dan zal er vrede op Aarde komen.

De Gouden-Engel keek tevreden.

Sanne had deze les goed onthouden, en samen keken ze naar de Aarde die langzaam rond draaide.

 

 

© Jolanda Rhijnsburger