Een vrouw staat voor het raam en staart naar buiten.

Het is koud en de bladeren vallen van de bomen.

Dit is de mooiste tijd van het jaar, alles is dan zo gezellig en zo knus.

Opeens komt er een herinnering bij de vrouw omhoog borrelen en ze glimlacht.

Ze denk aan vroeger, hoe alles zo anders was.

De tv kende nog maar twee zenders, en als Sinterklaas in Nederland aankwam zat je met zijn allen voor de buis.

Moeder had dan warme chocolademelk gemaakt en er was taaitaai en blokken speculaas.

Op school maakte je zelfgemaakte borstplaat in verschillende smaken.

En als er dan bijna 5 december was, kwam er vaak nog een extra uitzending op de televisie met een soort Sinterklaasfilm.

Dan hadden we als kinderen een kleine inkijk hoe het achter de schermen, bij Sint en Piet er aan toe ging.

Een heel spektakel was dat en er ging natuurlijk altijd iets fout, waardoor we als kinderen bang waren dat we niets kregen of dat Sinterklaas niet kwam.

En als het dan eindelijk 5 december was, dan was het feest!

Op school werd de gymzaal omgebouwd tot een gezellige zaal met slingers en er stond een orgel op het podium.

De vrouw glimlacht weer.

Haar moeder speelde op die orgel alle Sinterklaasliedjes.

Ver voor Sinterklaas studeerde ze de liedjes in, om op de dag zelf, ze zo goed mogelijk te kunnen spelen.

Trots waren wij op haar!

Onze moeder die samen met de Sint en de Pieterbazen op het toneel zat.

Op het podium stond een grote versierde stoel en daar zat Sinterklaas dan op. Zenuwachtig zaten wij als kinderen op de banken in afwachting of hij iets over ons ging zeggen.

En dan pakjesavond. De vrouw zuchtte weer…

Dat werd altijd bij haar opa en oma gevierd.

Opa en oma hadden een boerderij en alle ooms en tantes, neefjes en nichtjes kwamen dan daar naar toe.

We waren als kinderen ontzettend zenuwachtig en dan opeens schrok je zo van die harde bonken op de staldeur, dat je met roodgekleurde wangen die kant op rende.

Oh, wat een verassing!

Grote wasketels vol met cadeautjes stonden er voor de deur.

De oudsten van de kinderen probeerde deze dan naar binnen te slepen.

Ach vroeger…

Opeens herinnerde ze dat haar Opoe naast de kachel zat, met haar voetjes op een stoof te genieten van al dat kinderlijke vreugd.

De vrouw glimlachte weer.

Ze was toen zo blij geweest met een poëzie album en zakdoekjes met een klein flesje

eau de cologne. De poëzie album had ze nog. Daar hadden haar opa en oma een mooi lief klein versje in geschreven.

De zakdoekjes en eau de cologne was ze door de jaren heen kwijt geraakt.

Nostalgie noemt met dit, mooie herinneringen die nooit meer terugkomen, maar die wij zo koesteren in ons hart, omdat deze herinneringen uit liefde zijn voortgekomen.

De vrouw keek nog één keer naar buiten, en zag dat de wolken uiteen werden gedreven door de koude wind. Heel even zag ze een glimp van de maan die tussen de wolken door scheen.

Terwijl ze de gordijnen dicht deed, sloot ze ook haar herinnering van lang geleden.

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger