Wat was er nu opeens misgegaan?

Een meisje zat met haar knietjes in het gras.

Haar lange haren hingen rond haar natte gezicht.
Een gezicht vol met tranen.

Het zou een fijne dag worden.

Ze zou gaan spelen met haar broers.

Na en lange tijd hadden ze haar weer gevraagd om mee te doen.

Ze had zich zo alleen gevoeld die laatste weken, maar nu wilden ze toch weer met haar spelen.
Ze hadden nog een keeper nodig voor hun potje voetbal en hadden haar gevraagd om mee te doen.
Wat was ze blij, maar snel veranderde dit spel in pesten.
Ze kreeg schoppen tegen haar benen en ze werd aan de haren getrokken. 

Ze begonnen te schelden toen ze zei dat ze niet meer mee wilde doen. 

Ze was dom, gek en dik en ze bleven maar tegen haar schreeuwen: ‘Je bent een trut, je bent dom, jij kan niet eens leren!’

En terwijl ze dit zeiden duwden ze haar steeds meer tegen de muur van het huis aan, tot ze niet verder kon.
Het meisje kon geen kant meer op en huilde.
Met zijn tweeën gingen ze tegen haar tekeer, totdat het meisje zich volledig verslagen op haar knieën liet vallen en overgaf aan alle pijn. Niemand heeft hier ooit iets van gemerkt.
Zij heeft hier nooit over gesproken.
Ze schaamde zich, omdat ze dom, gek en dik was…

© Jolanda Rhijnsburger