Er was eens een klein lief meisje en ze zat onder een walnotenboom.

De zon scheen en de wind blies de warme zachte wind door haar lange blonde haren.

Het was een stralende dag.

De wolken die langsdreven leken op kleine wollen schaapjes.

Het meisje moest er om lachen.

Ze ging op haar rug liggen en keek naar de kleine blaadjes die aan de walnotenboom groeiden. Door de zon kregen de blaadjes voeding en de energie die ze uitstraalden voelde hier onder de boom veilig aan.

Het meisje sloot even haar ogen en opeens voelde ze dat ze meegenomen werd naar een andere wereld.

Ze voelde Moeder Aarde onder zich.

Ze voelde de energieën van miljoenen jaren geleden door haar heen stromen.

Het voelde zo liefdevol.

Steeds verder zakte ze weg in de lagen van de tijd en kwam uiteindelijk aan bij de kern van Moeder Aarde.

Ze voelde zich zo veilig en welkom en werd gedragen door de Moeder.

Ze was het liefdevolle kind dat was teruggekeerd.

Het meisje was overgelukkig en de rust die ze voelde, zorgde dat ze verbonden was met haar eigen geschiedenis van lang geleden.

Terwijl ze heerlijk rustig in de moederschoot lag, ging haar energie weer omhoog.

Ze voelde dat ze de Moeder ging verlaten en terugging naar de plek onder de walnotenboom. Ze vond dit jammer.

Het was ook zo heerlijk geweest en ze bereidde zich voor om terug te keren naar het normale leven van het nu.

Maar de energie ging aan het meisje voorbij en schoot nu via de boom, door de takken, langs de bladeren, door de stralen naar de zon toe.

Opeens veranderde alles.

Ze was niet meer het meisje dat vol liefde in de schoot van de Moeder lag.

Nee, ze versmolt zich met de boom, de takken, de bladeren. Daarna was ze één met de zon. Ze voelde zijn warmte, zijn liefde, zijn onvergetelijke vrijheid. Maar de reis ging verder.

Ze zag de planeten, de sterren en het universum.

Ze bevond zich op alle lagen van bewustzijn en loste volledig op in de stilte die hier aanwezig was.

Nu was ze opnieuw verbonden met de Moeder, de boom, de zon en het heelal.  

Ze liet zich meevoeren in deze liefdevolle stilte.

Ze lag vredig en had geen gedachten.

Ze was één met alles.

Opeens was daar een Engel en tikte haar voorzichtig aan. 

“Ga je mee?” vroeg hij zacht.

Het meisje keek verwonderend naar de Engel en knikte.

De Engel nam het meisje mee bij haar hand en samen reisden ze door de lagen van de tijd. 

Hij liet haar de piramides zien en ze zag de oude beschaving van Atlantisch.

Ze zag de oude werelden die wij als mensheid niet kennen. 

“Deze beschaving is van lang geleden, maar eens zal het paradijs weer op Aarde komen”, zei de Engel en glimlachte naar haar.

“Maar laten we verder reizen”, stelde hij voor en het meisje zag de wereld van de Engelen.

Ze zag de Goden die met de liefdevolle werelden verbonden waren.

Ze zag zoveel dat ze het allemaal niet kon geloven.

“Kom ik breng je terug naar de walnotenboom, onze ontmoetingsplek voor de komende maanden.

Neem dan plaats bij de boom, zodat ik je dan kan ophalen.

We gaan reizen, heel veel reizen en ik zal je de mooiste verhalen vertellen.

Maar open nu je ogen, we zijn weer bij de boom.”

De Engel gaf het meisje nog een zoen op haar voorhoofd en langzaam deed ze haar oogjes open.

Ze zag de bladeren boven haar dansen in de wind. Ze zag de zon door het bladerdak heen schijnen en ze glimlachte.

Ze was volmaakt gelukkig.

© Jolanda Rhijnsburger