“Meester?” vroeg een leerling.

“Ik zie zoveel verdeeldheid op de aarde, wat gebeurt er als niemand meer aardig is tegen elkaar?”

De meester keek zijn leerling bezorgt aan.

“Dat is een goede vraag mijn kind.

De verdeeldheid komt, omdat iedereen zijn eigen mening belangrijker vindt dan die van de ander. Geen mens is gelijk hier op aarde.

Je ziet als je goed kijkt groepen ontstaan, ze zoeken steun bij elkaar.”

De leerling keek naar de aarde. Ja de meester had gelijk.

Hij zag dat er niemand meer normaal omging met elkaar.

Hij zag dat door de angst de mensen tegenover elkaar kwamen te staan en begonnen te schreeuwen. De leerling vond dit een pijnlijk gezicht.

“Waarom gebeurt dit meester? Ik dacht dat de aarde bewoners op de goede weg waren? Ik dacht dat juist de mensen die zo bewust leken, beter zouden weten.

Maar ik zie ze hier beneden het hardste schreeuwen. Hoe kan dit?”

De meester keek naar beneden.

Hij zag de mensheid en keek toen zijn leerling verdrietig aan.

“Dat komt allemaal door angst. Angst is geen goede raadgever.

Angst zorgt voor verdeeldheid, angst zorgt voor macht en onmacht.

Als je angst hebt, doe je dingen die vanuit angst zijn ontstaan.

Als de mensheid in liefde is, dan zou er eenheid ontstaan, maar de aarde heeft deze keuze gemaakt, zij heeft deze angst toegelaten om te kijken wie er met haar mee wil gaan en wie er graag achter wil blijven.”

“Bedoeld u dat ze de mensen die in angst leven dood laat gaan?”

De meester begon te lachen. “Nee, dat zou de aarde nooit doen.

De mens heeft zelf voor de angst gekozen, voordat ze terugkwamen naar aarde.”

“Dus dit is allemaal afgesproken?” vroeg de leerling.

“Ja dat klopt. Iedereen speelt heel goed zijn rol in dit grote geheel, simpelweg omdat ze deze angst mee willen maken.”

“Dan is er toch niets aan de hand”, vroeg de leerling weer.

De meester keek zijn leerling aan.

“Nee eigenlijk niet, maar dat er zoveel zielen in angst leven vind ik zorgelijk.” “Kunnen we hier niet iets aan doen?” vroeg zijn leerling nieuwsgierig.

Zijn meester trok zijn schouders omhoog.

“Alleen als de mens zijn angst laat vallen en het grotere plaatje in gaat zien.

Deze angst gaat inzien als een test en dat dit één van de laatste keren is, om de angst te laten vallen.

Door gewoon vanuit liefde te gaan leven.

Niet meer te gaan schreeuwen en te bekritiseren.

Laat het leven gewoon geleefd worden, zoals het op dit moment is.

Het lijkt allemaal beangstigend, maar als ze naar het grotere plaatje kijken, dan hoeft er geen angst te zijn.”

De leerling kreeg tranen in zijn ogen.

“Ik hoop dat de mensen dit gevecht loslaten en weer leven vanuit hun hart, want dan alleen kan de mens zich verbinden naar een hogere staat van bewustzijn.”

De meester keek trots naar zijn leerling.

“Kom, we gaan verder”, en samen gingen ze wat dichter bij de aarde staan en keken naar de mensheid die vanuit angst tegenover elkaar stonden, en langzaam de angst loslieten en gingen leven vanuit hun hart in liefde.

“Liefde zal terugkomen op aarde”, zei de meester en keek zijn leerling lachend aan.

© Jolanda Rhijnsburger.