‘Hier ben ik!’ riep een jongen.

Het meisje zocht, maar kon hem niet vinden.

‘Joehoe, hier achter de rots!’ riep de jongen weer.

Het meisje, dat achter een struik stond, liep naar de rots, die midden in de duinen lag.

Ze liep er omheen en zag de jongen tegen de rots aanzitten.

In zijn handen had hij een lief klein konijntje vast.

‘Hoe kom jij aan dat konijntje?’ vroeg het meisje.

‘Hij liep hier rond, en ik kon hem zomaar oppakken.’

Het meisje ging naast de jongen op de grond zitten en aaide voorzichtig het kleine diertje.

‘Ik vind hem lief’, zei de jongen.

‘Ik ook’, zei het meisje wat verlegen.

‘Maar ik denk niet dat wij hem mogen houden.

Hij woont hier in de duinen en zijn mama zal hem nu vast en zeker missen’, zei het jongetje verdrietig.

‘Dan moeten wij zijn mama gaan zoeken’, zei het meisje en sprong op.

De jongen wilde eigenlijk geen afscheid nemen van zijn nieuwe vriend, maar hij wist ook wel dat hij dit lieve kleine konijntje niet bij zijn mama weg kon houden. Dat zou verschrikkelijk zijn!

De jongen stond voorzichtig op met zijn kleine vriend in zijn handen.

‘Ik zie hier een hol!’ riep het meisje, dat alvast vooruitgelopen was.

De jongen liep naar het meisje en bekeek het konijnenhol.

‘Ja, er liggen keuteltjes voor het hol. Dat betekent dat hier konijntjes wonen.’

‘Hoe gaan we dit aanpakken?’ vroeg hij aan het meisje.

Het meisje dacht even na, ze had eens zoiets in een tv-programma gezien.

‘Ik denk dat het beter is, dat wij hem bij het hol loslaten.

Laten we dan kijken wat er gebeurt.

Het konijntje heeft nu onze geur aan zijn vachtje, misschien wil zijn mama hem nu niet meer hebben.’

‘Ja, de natuur heeft soms vreemde wetten’, vond het meisje.

Samen zetten ze het konijntje bij het hol neer en liepen weg, waarna zij zich achter een duin verstopten.

Heel voorzichtig keken ze boven het duin uit naar het konijntje.

Het konijntje zat er nog steeds en er was nog geen mama te zien.

‘Zal k hem weer gaan halen?’ vroeg het jongetje aan het meisje.

‘Nee, laten we nog even wachten, geef zijn mama even de tijd om te wennen aan zijn geur.’

‘Kijk! Daar is ze al!’

Heel voorzichtig kwam moeder konijn naar buiten.

Ze snuffelde voorzichtig aan haar lieve kind.

Ze was blij en likte hem schoon en het kleine konijntje drong gretig haar melk.

Daarna liepen ze gezamenlijk het hol weer binnen.

Het meisje en het jongetje hadden alles in aller stilte aanschouwd en keken elkaar nu lachend aan.

‘Wat heerlijk hé, dat hij weer bij zijn mama is’, zei het meisje lachend.

De jongen knikte en lachte door zijn tranen heen.

‘Hij was bijna mijn vriend’, zei hij nu somber.

‘Jij was zijn vriend. Jij hebt hem weer thuisgebracht.

Iets mooiers kon je hem niet geven’, zei het meisje.

De jongen droogde zijn tranen en knikte.

Ja, iets mooiers had hij hem niet kunnen geven.

Hij keek nog één keer naar het hol, waar zijn vriendje naar binnen was gegaan en samen liepen ze het duin af naar beneden.

© Jolanda Rhijnsburger