‘Wat is er?’ vroeg het meisje aan zichzelf.

Het meisje haalde haar schoudertjes op.

‘Kom vertel me wat er is?’ vroeg ze weer aan zichzelf.

Het meisje begon zachtjes te huilen.

Tussen het snikken door zei ze: “Het is niet zo belangrijk, maar soms doet het pijn.”

‘Wat doet er pijn?” vroeg ze aan zichzelf.

“Het doet pijn, omdat mensen nare verhalen vertellen over mij die niet waar zijn.

Het doet pijn als mensen leugens vertellen en roddelen, omdat ze graag kwaad over mij willen spreken”, en het meisje ging nog harder huilen.

“Waarom huil je nu?” vroeg de stem weer aan zichzelf.

“Het doet zo pijn als je weet dat mensen je haten en graag slecht over je willen praten. Het voelt alsof mijn hartje fijngeknepen word”.

Het werd even stil en de stem in haarzelf zei: “Het is niet belangrijk wat anderen over jou zeggen. Het is alleen belangrijk dat ze gaan inzien, dat ze alle onwaarheden die ze over jou vertellen ooit terugkrijgen, maar dan zeven keer sterker.

Dus droog je traantjes, het is niet jouw probleem dat ze hun leven vullen met zelfmedelijden en onwaarheden over anderen.

Laat ze los, dan laten ze jou ook los.”

Echt, is het echt zo makkelijk?” “Ja, als jij het los laat dan heb jij geen probleem, dan bestaat het niet.”

Het meisje begon te lachen, droogde haar traantjes en lachte naar zichzelf en huppelde vrolijk de wereld in.

© Jolanda Rhijnsburger