Vandaag is het een bijzondere dag.

Vandaag is haar lieve moedertje jarig die in de hemel is.

Een vrouw heeft een kop koffie in haar hand en staart naar buiten. 

Als een film ziet ze het afscheid van haar moeder aan zich voorbij trekken.

Het was een mooi afscheid dat in alle rust mocht gebeuren.

De vrouw ziet nu alle bloemen voor zich, die haar moeder net voor haar heengaan heeft mogen ontvangen voor haar verjaardag. 

Haar kleine huisje stond er vol mee.

De vrouw glimlacht. Haar moeder was echt een moedertje. 

Ze stond voor iedereen klaar, en iedereen was ook gek met haar, maar door ziekte werd ze zwakker. Maar ze vergat nooit om te bellen met verjaardagen of een kaartje te sturen.

 

Ze miste haar moeder.

Ze miste het om even bij haar langs te gaan, om gewoon een kop koffie te drinken.

Of met kerst gezellig bij elkaar te zijn.

De vrouw zucht. 

Er was geen graf, er was geen plek waar ze even naartoe kon gaan.

Er was een urn, maar die stond niet in háár kast.

 

Iedereen noemde haar ook ‘ons moedertje’, ook al was ze voor velen niet hun echte moeder. Maar ze wilden dat het hun moeder zou zijn, omdat ze geen onderscheid maakte tussen haar eigen kinderen en hen.

Ze was zó liefdevol, zó aardig en je kreeg gelijk het gevoel bij haar dat je gezien werd.

Dat, ja dat gevoel is zo onmisbaar.

Met haar hand veegde de vrouw haar tranen van haar gezicht.

Ze keek in de spiegel en glimlachte. Haar moeder zou niet gewild hebben dat ze zoveel verdriet had, maar ze miste haar zó erg.

Ze trok haar jas aan en liep naar de bloemenstal bij haar om de hoek.

Daar keek ze even rond en haar oog viel op een bos prachtige rozen. 

“Kan ik u helpen mevrouw?” vroeg de bloemenverkoper.

De vrouw keek op en wees naar de rozen die ze gezien had. 

De man pakte ze in en zij betaalde.

Eenmaal thuis zette ze de bloemen in een vaas en plaatste deze naast de foto van haar moeder. “Voor jou mama”, zegt ze met een trillende stem door haar tranen heen.

 

Heel even voelt ze een warmte langs zich heen gaan en doet dan haar ogen dicht. 

Ze ziet het gezicht van haar moeder voor zich. Ze glimlacht. 

Het ging allemaal vanzelf, alsof het geleid werd, maar opeens overhandigde ze haar moeder de prachtige bos rozen. 

De rozen waren in haar geestesoog nog roder, nog mooier, en haar moeder pakte ze van haar aan. Het ging allemaal zo snel. 

Langzaam verdween het beeld en de vrouw huilde zachtjes. 

Ze stak een kaarsje aan en bedankte haar moeder, omdat ze haar heel even had mogen zien.

 

De vrouw zat op de bank en keek naar de foto van haar moeder. 

Ze keek naar de rode rozen die bij haar foto op het tafeltje stonden en opeens kreeg ze het besef, dat ze haar moeder de bloemen zelf had overhandigd.

Dus dit kon echt! 

 

Moeder kijkt naar haar dochter. 

Haar dochter heeft het zwaar en moeder wilde haar zo graag helpen.

De Engel die bij de vrouw stond keek moeder verdrietig aan.

“Ik weet het moedertje, het is voor velen zwaar om een moeder te verliezen.

Misschien kunnen we een beetje helpen.”

Moeder keek de Engel vrolijk aan. 

“Oh dat zou zo fijn zijn”, zegt ze liefdevol.

“Kijk! Welke bloemen vind je mooi?” vroeg de Engel aan moeder.

“Ik hou van rozen.”

“Ga dan naast haar staan en laat haar weten dat je de rozen zo mooi vindt.”

Moeder gaat naast haar dochter staan en legt haar hand op haar schouder neer. 

Dan wijst ze naar de rode rozen en haar dochter kijkt die kant op.

“Zo makkelijk gaat dat. Kijk maar, je dochter kiest voor de rozen.”

 

Eenmaal weer terug bij het huis van haar dochter en nadat haar dochter, ‘Voor jou mama’, had gezegd, legde de Engel zijn hand op het hoofd van de vrouw.

De vrouw krijgt hierdoor meteen haar moeder te zien. 

De Engel geeft aan dat ze op deze manier de bloemen aan haar moeder kan overhandigen. 

Moeder pakt ze aan en is dankbaar voor dit moment. 

Dit moment gaat te snel en is zo voorbij, maar het is een begin.

Moeder kijkt de Engel aan en zegt: “Ik had graag nog wat langer met haar willen zijn. 

Hoe kan ik haar duidelijk maken, dat wanneer ze haar ogen dicht doet en mij dan voor haar geest haalt, ze mij ten alle tijden bloemen kan overhandigen. 

Dat ik die bloemen zal koesteren en in mijn hemelse huis zal neerzetten.

Dat ze dit niet alleen bij mij hoeft te doen, maar bij iedereen die over is gegaan.

Hoe fijn zou dat zijn, wanneer onze dierbaren die achter zijn gebleven ons bloemen gaan sturen. Dat moet toch iedereen weten?”

De Engel legt een arm om moeder heen. 

“U wens zal uitkomen mijn kind”, en samen keken ze toe naar hoe de mensen stuk voor stuk bloemen gingen sturen, naar hun dierbaren die over waren gegaan.  

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger