Een meisje keek over de landerijen. Ze had vandaag een rotdag. De moeder van haar beste vriendin deed heel vervelend tegen haar. Ze kon niets goed doen. Wat het meisje ook maar probeerde, ze bleef altijd vriendelijk naar deze vrouw.

Ook vroeg ze de vrouw altijd hoe het met haar ging, want de moeder van haar vriendin was wat ziekelijk.

Ze vroeg telkens of ze iets voor haar kon doen, maar ze kreeg altijd een snauw en dat deed het kleine meisje zo’n verdriet.

Haar beste vriendin vond dit heel erg voor haar.

Ze zei dan: “Ik kan er niets aan doen dat mijn moeder zo raar doet. Ze is gewoon verbitterd door het leven denk ik.”

Het meisje was verdrietig, want eigenlijk wilde de moeder van haar vriendin niet dat zij met elkaar om gingen.

Maar omdat de vrouw zo ziek was, vond ze het zo nu en dan wel fijn dat ze even de zorgen van haar dochter aan een ander kon over laten.

Het meisje keek weer over de landerijen. Ze zag twee hazen die in gevecht waren met elkaar. Ze begreep het leven niet meer. Altijd maar die conflicten.

Zelfs de hazen hadden nu een strijd. Het meisje stond op.

Ze was van plan om naar de moeder van haar beste vriendin toe te gaan. Ze wilde haar vragen wat ze nu verkeerd deed en waarom ze altijd zo naar tegen haar deed.

Ze trok haar jas aan en deed de deur open.

Liep de straat uit en de bocht om.

Aan het einde van de straat woonde haar beste vriendin.

Ze liep het tuinpad op en klopte aan. Het duurde even voordat de deur openging. Het was de moeder zelf die opendeed. “Goedemiddag mevrouw, ik wil u graag een paar vragen stellen als dat mag?”

De vrouw keek het meisje verschrikt aan.

“Ik weet niet of ik daar wel tijd voor heb”, zei ze nu.

“Het duurt maar heel even”, zei het meisje snel.

“Nou vooruit dan, vraag maar.”

“Elke keer als ik bij u thuiskom en u bent er ook, dan doet u altijd zo vervelend naar mij. Mag ik vragen waarom u dat doet?” De vrouw stond met haar mond vol tanden.

“Ehh, ehh, nou ja…, wat moet ik daarop zeggen…”

Het meisje bleef de vrouw strak in de ogen aankijken.

De vrouw zei nu snel: ‘Ik vind jou geen geschikte vriendin voor mijn dochter.”

Het kleine meisje schrok, maar herstelde zich gelijk.

“Maar wat is dan wel een geschikte vriendin?

Ik ben altijd aardig naar u geweest, vroeg altijd hoe het met u gaat en ik vroeg altijd of ik iets voor u kon doen? Wat is een geschikte vriendin?” vroeg ze nog eens.

En ze keek de moeder nog doordringender aan.

De vrouw was van haar stuk gebracht, en wist nu helemaal geen woord uit te brengen. “Nou?” vroeg het meisje weer….

“Ik vind jou gewoon niet leuk”, zei de vrouw nu weer snel. “Waarom weet ik niet, maar het is gewoon zo.”

“Maar ik heb het druk”, en ze sloeg de deur voor het meisje dicht. Daar stond ze dan, met nog meer pijn in haar hartje dan daarvoor. Tranen liepen over haar wangen. Boos veegde ze deze van haar gezicht af. Draaide zich om en liep het tuinpad af. Terwijl ze het tuinpad afliep keek haar beste vriendin haar verdrietig van achter het gordijntje na.

Thuis gekomen plofte ze op de bank. “Wat is er met jou aan de hand”, vroeg haar vader.

“Ik heb aan de moeder van Suzanne gevraagd, waarom ze altijd zo vervelend tegen mij doet.” “Oei”, zei vader “en wat zei ze?’

“Dat ik geen geschikt vriendinnetje was voor haar dochter en dat ze mij gewoon niet leuk vond”, en ze keek haar vader met betraande ogen aan. Vader kwam nu naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. “Weet je, soms kom je mensen in je leven tegen die gewoon niet bij je passen. Ik denk zelf dat het met bewustzijn te maken heeft. De één is veel verder in zijn bewustzijnsproces dan de ander.

Veel mensen spelen nog spelletjes met elkaar. Ze liegen en bedriegen, willen hun zin hebben en kunnen niet tegen tegenspraak, eerlijkheid of de waarheid.

Ze zeggen dat ze altijd de waarheid spreken, maar dat is niet echt de waarheid. Ze zien de waarheid van hun eigen bewustzijnsniveau. Hoe hoger het bewustzijn, hoe anders de waarheid wordt.” Het meisje begreep niets van wat haar vader haar vertelde. “Wacht”, zei hij, en liep naar de kast, haalde er een paar boeken uit en stapelde ze op de salontafel voor hen uit.

“Dit ben jij”, en hij legde vier boeken op elkaar. “En dit is de moeder van Susanne”, en hij legde twee boeken op elkaar.

“Dat is het verschil. Jij denkt en ervaart heel iets anders dan de moeder van Suzanne. Jij doet zo je best en hoopt zo dat mensen je aardig vinden. Voor haar is dat een bedreiging. Ze wil niet dat jij aardig bent. Ze zoekt een manier om jou uit het leven van haar dochter te bannen. En dat doet ze door niet aardig te zijn.

Dat zijn de spelletjes die mensen nog steeds met elkaar spelen, jammer genoeg.”

“Dus als ik het goed begrijp, speelt de moeder van Suzanne een spelletje, maar weet ze zelf niet dat ze een spelletje speelt?”

“Ja klopt, en jij kan nog zo je best doen en hopen dat mensen je aardig gaan vinden, maar dat zal je pas lukken als jij en zij hetzelfde bewustzijnsniveau hebben.

Tot die tijd is het verspilde moeite. Dus laat haar met haar spelletjes en ga jij jezelf niet meer weggeven.

Je doet normaal tegen haar. Je zegt hallo en tot ziens en verder doe je niets. Je laat haar in haar waarde en zij zal jou met rust laten. Zoek een balans tussen die twee stapels boeken.”

Het meisje keek naar de boeken en wist dat ze niets kon doen.

Ze begreep nu waarom mensen soms zo hard konden zijn.

Ze stond op en liep met gebogen hoofd naar buiten.

“Wat is er?” vroeg moeder aan vader.

“Onze kleine meid heeft voor het eerst de verschillen van de mens ingezien. En het is zo moeilijk om niet aardig gevonden te worden, terwijl je zoveel liefde in je draagt.”

Het werd avond. Ze zaten met zijn drieën bij elkaar toen opeens de deurbel ging. Het meisje stond op en liep naar de deur en deed hem open. De moeder van Suzanne stond voor de deur en huilde. Ze liep op het meisje toe en pakte haar beide handjes vast.

“Het spijt me zo!” En ze begon nog harder te huilen.

“Ik zat vanmiddag na te denken over wat jij mij had gevraagd en besefte opeens, dat ik ook eens een vriendin heb gehad waarvan de moeder mij niet aardig vond.

Ik deed zo mijn best, maar wat ik ook probeerde ze bleef mij niet leuk vinden. Dat heeft mij zo verbitterd gemaakt, merkte ik vanmiddag op. En nu deed ik hetzelfde als die moeder en zo wil ik helemaal niet zijn! Het spijt me zo.”

Het meisje huilde nu ook en sloeg haar armpjes om de vrouw heen. “Vergeef me alstublieft!” En het meisje gaf de vrouw een kus op haar voorhoofd. Het meisje wist nu wat liefde is.

 

 

© Jolanda Rhijnburger