Wanneer een kleine Elf wakker wordt, kijkt hij door het raampje van zijn huisje naar buiten.

Zijn huisje hangt aan de hoogste tak van de hoogste boom in het woud.

De opkomende zon die door het raampje naar binnen schijnt, heeft hem met zijn lichtstralen wakker gekieteld.

De kleine Elf lacht. 

Er is een nieuwe dag aangebroken en hij is nieuwsgierig naar wat hij vandaag mee mag maken.

Hij stapt zijn huisje uit en vliegt naar de dichtstbijzijnde bron. 

Dan gaat hij op een kiezelsteentje staan en wast zich met het sprankelende water, dat heerlijk fris aanvoelt.

 

De kleine Elf is anders dan de rest.

Hij woont hoger en hij heeft meer overzicht over het woud dan de andere Elfjes.

Hij is ook vaak te vinden op plekken waar de andere Elfjes niet komen.

Zo kent hij alle dieren en de vogels die hoog in de lucht vliegen, en hij kent de kinderen die achter de sluiers wonen.

Zijn taak in het Elfenwereld is om de verbinding te maken met zijn wereld en de wereld achter de sluiers.

 

Vandaag was het zo’n dag dat hij weer terugging naar de kinderen. 

Hij kende er heel veel. 

En met deze kinderen die hem goed konden verstaan, had hij een liefdevolle band.

Eens in de maand bracht hij hun een bezoekje. 

Dan gaf hij raad en hielp hij waar hij helpen kon.

Vandaag wilde hij naar een klein meisje. 

Hij had haar tijdens zijn vorige reis ontmoet.

Ze zat in de tuin sip voor zich uit te kijken.

Hij zag dat de vlinders haar probeerden op te vrolijken, maar dit lukte niet.

Hij was naar haar toe gegaan, op haar knietje gaan zitten en had haar aangekeken.

Hij had haar gevraagd waarom ze zo verdrietig was.

Ze had hem gehoord en keek naar beneden.

Met een lieve glimlach streelde ze met haar vingertje over zijn gouden haar.

 

“Wie ben jij?” vroeg ze vriendelijk. “Ben jij een Elfje?”

Hij was op haar hand gekropen en het meisje bracht haar handje voor haar gezichtje.

Ze keek eens goed naar hem en zei: “Wil jij mijn vriendje zijn?”

Natuurlijk wilde hij dat en vroeg haar wat haar zo verdrietig had gemaakt.

“Ik heb geen vriendjes”, had ze geantwoord.

“Kinderen vinden mij anders en willen niet met mij spelen en daarom ben ik altijd alleen.

Ik weet niet wat ik moet doen om er toch bij te horen.”

“Oh meisje, je bent juist heel speciaal”, antwoordde het Elfje. 

“Het is leuk om ergens bij te horen.

Je doet samen leuke dingen, maar als je alleen bent kun je zelf bepalen wat je leuk lijkt en wat je wilt doen. 

Dan hoef je niet datgene te doen wat andere vriendjes bedenken.

Als je alleen bent, heb je de kans om de wereld anders te gaan zien.

Er is een andere weg die voor jou open ligt, en die weg mag jij bewandelen.

Kies jij ervoor om hier alleen verdrietig te zijn, of kies je voor de leuke momenten die voor je klaarliggen?

Kijk dat vlindertje… Ze probeert je de hele tijd aan het lachen te maken.

Ze wil met je spelen. En zie daar het tuinpad, laten we dat samen eens bewandelen.”

 

Hij vloog van haar hand. 

Het meisje stond op en liep achter de kleine Elf aan.

De tuin was groot en overal waar ze keken stonden prachtige geurende bloemen en hoge bomen.

Hij had haar bewust gemaakt van de bewoners van de tuin en ook van de oude eik die midden in de tuin stond.

Ze had nu ook zíjn stem gehoord.

 

De kleine Elf glimlachte nu hij aan haar terug dacht.

Hij was benieuwd hoe het met haar ging.

Hij was klaar voor zijn reis en hij vloog zo hoog als hij kon.

De zon deed zijn werk en tussen de stralen door, vond hij de sluiers naar de wereld van de kinderen.

De eerste keer dat hij hier kwam was hij geschrokken. 

Hij had nog nooit angst gevoeld, maar hier voelde hij het voor het eerst.

Nu hij de angst had gevoeld, begreep hij de kinderen veel beter.

 

De kleine Elf vloog naar de tuin van het meisje.

Ze sliep nog toen hij door het raam naar binnen vloog.

Hij ging naast haar op het kussen staan en fluisterde in haar oor: “Sanne, wordt eens wakker!?”

Het meisje deed haar oogjes open en een vrolijke lach kwam op haar snoetje.

Ze ging onmiddellijk rechtop zitten en liet de kleine Elf op haar hand staan.

“Ik wil graag weten hoe het met je gaat?” vroeg hij haar.

Het meisje keek blij. 

“Ik heb nu een vriendinnetje dat hetzelfde is als ik.

Zij was ook alleen en ziet net als ik, dat de wereld er heel anders uitziet, dan hoe andere mensen denken.

Wij zijn elke dag in de tuin en kijken naar hoe een sprinkhaan in het hoge gras zit.

We kijken naar de rups die zijn buikje vol eet en we zitten onder de oude eik.

We praten over dingen die wij belangrijk vinden en waar wij open voor staan.”

“En de andere kinderen? Wat vinden zij van jullie?” vroeg hij haar.

Het meisje haalde haar schouders op. 

“Weet ik eigenlijk niet. Ik ben vriendelijk tegen hen en zeg gedag, maar nu ik mijn eigen weg bewandel en de dingen doe waar ik plezier in heb, zijn ze niet meer zo belangrijk voor mij, net als ik dat niet voor hen ben.

Ik hoef mijzelf niet meer weg te geven, omdat ik ergens bij wilde horen. 

Nu ga ik mijn eigen weg.

Door de dingen te doen waar ik gelukkig van word, heeft het mij de kans gegeven een heel andere wereld te zien, waar ik eerst geen weet van had.

Het heeft mij vriendschap, geluk en liefde gegeven.”

 

Het meisje straalde.

De kleine Elf vloog naar haar toe en gaf haar een kusje op haar neus. 

“Hou dit gevoel vast mijn kind. 

Dit is jouw weg, de weg die jou gelukkig maakt.”

De kleine Elf maakte een buiging en vloog door het raam naar buiten.

Het zou een lange dag worden. 

Er waren hier zoveel kindertjes die verdrietig waren en geholpen moesten worden.

Heel even bleef hij stil in de lucht hangen en keek achterom.

Hij zwaaide en lachte naar het meisje dat hem vrolijk door het open raam nakeek.

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger