Een meisje zat op een bankje en staarde over de velden naar de ondergaande zon.

Haar gedachten gingen uit naar wat ze zag.

Ze was verwonderd door de schoonheid, die deze wereld in zich had. Haar moeder kwam naast haar zitten en gaf het meisje een kopje thee. Het meisje lachte naar haar moeder en samen keken ze naar hoe de zon verder zakte aan de horizon.

Toen de zon volledig weg en het bijna helemaal donker was, vroeg het meisje aan haar moeder: ‘Moeder, wat is mensheid?’

Moeder keek haar dochter aan, fronste haar wenkbrauwen en dacht even na. ‘Mensheid, mooie naam voor ons allemaal vind je niet?’

Wij zijn de mensheid en wij hebben allemaal hetzelfde bewustzijn.

Wij denken dat wij afgesneden zijn van elkaar maar eigenlijk is dat niet zo. Ieder mens, of het nu hier is, of 10.000 km verder in Afrika of Japan, wij weten allemaal wat verdriet of angst is.

Wij weten wat haat, pijn of eenzaamheid is.

Al deze gevoelens van emotie zitten in ons systeem.

Zodra we een liedje horen op de radio, dat over eenzaamheid gaat, dan kunnen wij ons meteen aansluiten op die emotie en voelen wij ons net zoals dat liedje.

Dat is ook met zien.

Een verdrietig plaatje roept verdriet op.

Dat dit gebeurt, komt omdat wij ons aangesloten hebben aan dit collectief van de mensheid. Wil je dit niet meer ervaren, dan kun je ervoor kiezen hier niet meer aan mee te doen.’

‘Dus de mensheid zijn wij allemaal? Niemand uitgezonderd?

Dus wij mensen zitten aan oude herhalende patronen en emoties vast? Patronen en emoties die helemaal niet belangrijk zijn?’ vroeg het meisje aan haar moeder.

Moeder knikte: ‘Dat klopt.’ ‘Als je deze patronen loslaat ga je niet meer mee in het collectieve bewustzijn van de mensheid.

Dat schept ruimte en er zal een kettingreactie ontstaan.

Er zullen dan steeds meer mensen zijn, die dit collectieve los kunnen laten. Zou het niet fijn zijn, als iedereen verlost is van angst, haat, verdriet en eenzaamheid?’ Het meisje lachte blij: ‘Ja, dat is fijn.

Dan is de Aarde een “Paradijs op Aarde”.

Lachend stonden ze op en arm in arm liepen ze tevreden naar binnen.

© Jolanda Rhijnsburger