Wanneer de eerste sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen kijken de Elfen bedenkelijk naar de lucht.

Zou het nu echt winter worden?

Nadat het wat harder was gaan sneeuwen, konden ze zich niet meer inhouden en juichten het uit van blijdschap. 

De Kerstman en zijn vrouw liepen de veranda op en keken neer op de juichende Elfen. Hier hadden ze het hele jaar naar uitgekeken. Het was bijna kerst.

Liefdevol kijkt de Kerstman zijn vrouw aan. 

“Het is bijna tijd vrouwtje. We mogen weer heel veel kindertjes blij maken.”

Zijn vrouw kijkt hem lachend aan en zegt: “Alles staat al klaar. 

De slee is nagekeken en alle bellen zijn gepoetst. 

De rendieren zijn sterk en hebben een dikke wintervacht. 

De Elfen zijn de hele zomer druk geweest met het bouwen en verven en alle cadeaus die via de verlanglijstjes binnen zijn gekomen liggen klaar.

Het is nu alleen nog maar wachten totdat het kerst wordt”, zegt zijn vrouw.

 

De kerstman tilt zijn vrouw op en roept: “Jij bent onmisbaar mijn lieve vrouwtje!”

En hij geeft haar twee zoenen op beide wangen. 

Gearmd lopen ze beiden weer naar binnen.

 

Het sneeuwde lange dagen en de nachten werden langer en de dagen korter. 

Een kleine Elf die de fakkels aanstak, zakte telkens weg in het dikke pak sneeuw dat was gevallen.

Hij moest ervoor zorgen, dat de schans waar de Kerstman met zijn slee vanaf zou glijden, bijna sneeuwvrij was. 

Dit was nodig, omdat de Kerstman vanuit de Noordpool nog een lange weg te gaan had, en op deze manier veel snelheid kon maken.

Elke avond stak de kleine Elf de fakkels aan, en elke dag veegde hij de schans.

Er lag een klein laagje sneeuw op, die als een spiegel zo glad was. 

Hij veegde en poetste en veegde weer.

Nadat alle Elfen allang naar bed waren, strompelde hij moe naar binnen en liet zich op zijn bed neervallen.

 

De zon kwam niet meer op en alle Elfen waren druk aan het werk.

Ze maakten kerststaven, zuurstokken en heerlijke kerstkoeken.

Alles werd netjes verpakt en opgeborgen, voordat de kerst zou zijn.

Overal schalde kerstmuziek uit de luitsprekers en iedereen zong gezellig mee. 

Het was één groot feest bij de Elfen.

Behalve bij de kleine Elf die buiten was om de schans schoon te houden.

Hij zat op zijn knietjes en veegde en poetste maar.

En net als al die andere avonden, kwam hij vermoeid naar binnen en liet hij zich op zijn bedje neervallen.

 

Dit kleine Elfje voelde zich eenzaam. 

Hij had deze taak alleen gekregen, terwijl alle andere Elfen gezellig zingend bij elkaar waren.

Maar hij klaagde niet. Nee, hij was er heel trots op, dat juist hij voor dit werk was uitgekozen.

Maar het zou gezelliger zijn geweest en minder zwaar, als hij een vriendje had waar hij dit werk samen mee mocht doen.

Iedereen was druk, iedereen rende heen en weer en was druk met de voorbereiding voor de kerst.

Behalve het Kerstvrouwtje. 

 

Zij had al een paar avonden op de veranda gestaan, en de situatie geprobeerd in te schatten.

Ze zag het huis waar de Elfen bij elkaar sliepen, en dat het licht allang uit was zodra het kleine Elfje naar binnen kwam. 

Hij was als eerste weer uit bed, om de schans te vegen en de fakkels aan te steken. 

Het Kerstvrouwtje kreeg een idee.

De volgende dag bij het wakker worden van de kleine Elf, stond het vrouwtje bij de deur.

Ze wachtte totdat de kleine Elf naar buiten kwam.

Het was donker en een ijzige wind drong door haar winterjas heen.

De deur ging voorzichtig open.

De laag sneeuw die voor de deur lag, duwde de kleine Elf met de deur opzij. Hij keek op naar het licht van de lantaren die de Kerstvrouw bij zich had en zei: “Goedemorgen Moeder. U bent vroeg op.”

“Ja mijn kind. Ik heb je de laatste dagen in de gaten gehouden. 

Jij bent als eerste op en gaat als laatste naar bed.”

De kleine Elf liet zijn hoofdje zakken. 

“Kijk me eens aan lief kind”, en de kleine Elf keek de Kerstmoeder door zijn tranen heen aan. 

“Ik heb naar hulp gezocht. Er is een lief Elfje dat net als jij alleen aan het werk is. 

Hij steekt de lantarens aan die bij de huisjes staan. 

Hij veegt de wegen, zodat onze wegen een beetje begaanbaar blijven, maar daarna heeft hij niets te doen.

Hij wil je heel graag helpen.”

“Is dat echt moeder? Krijg ik hulp?” De kleine Elf keek de kerstmoeder met enig ongeloof aan.

“Ja jongen, nu zijn jullie met zijn twee.”

 

Langzaam ging de deur open. 

Een Elf die net zo klein was als hijzelf kwam wat verlegen naar buiten gelopen.

Hij keek de Moeder en de kleine Elf aan en glimlachte. 

“Fijn dat ik je mag helpen. Je hebt een belangrijke taak.

Je zorgt voor licht door de fakkels brandend te houden en je maakt de schans schoon, zodat onze Kerstman in volle vaart kan vertrekken. 

Het is me een eer om je te helpen bij deze zware taak.”

De kleine Elf was blij en bedankte de Moeder.

 

Samen staken ze de fakkels aan die bij de huisjes stonden. 

Daarna de fakkels langs de smalle wegen in het dorp.

Vegen deden ze samen en ze hadden nu meer tijd over.

Nadat het werk in het dorp klaar was, liepen ze naar de schans.

Ze staken de fakkels aan en veegden en boenden, net zo lang totdat de schans weer glom.

De Kerstvrouw bracht halverwege de dag zelfgebakken brood en eigengemaakte chocolademelk en samen praatten ze honderduit. 

Ze waren beiden niet meer alleen, want ze waren vrienden voor het leven geworden.

 

De kerstnacht was aangebroken.

De slee was gevuld met zakken vol met cadeautjes en suikergoed, en de rendieren waren ingespannen. 

De Kerstman en zijn vrouw stonden op de veranda.

Dit was hét moment, hier hadden ze het hele jaar naartoe geleefd.

Hand in hand stonden ze te kijken naar de lange rij fakkels die langs de schans brandde. Het was een prachtig gezicht.

Alle Elfen stonden langs de kant en waren druk van opwinding.

De Kerstman keek naar de maan. “Het is tijd!” zei hij blij.

 

Hand in hand liepen ze samen richting de slee.

Eén voor één aaide de Kerstman zijn rendieren en bleef even bij Dasher en Dancer staan.

Hij bekeek de riemen of ze goed vast zaten en fluisterde bij Dasher in zijn oor: “Laten wij met deze reis liefde en geluk brengen aan alle kinderen.” 

Dasher schudde met zijn hoofd, waardoor de belletjes gingen rinkelden.

De Kerstman nam afscheid van zijn vrouw en ging in de slee zitten. 

Nu was het wachten op dat magische moment.

Iedereen was stil, niemand zei iets en met zijn allen keken ze naar de grote ster die in het oosten stond.

Het kon nu elk moment gebeuren. Ja, daar was het!

De ster werd groter en groter en het licht feller en feller. 

Vanuit het licht verscheen een prachtige Kerstengel. 

Ze zweefde nu over de slee en de Elfen heen. 

Ze bewoog haar vleugels op en neer en een liefdevolle energie dwarrelde over elk van hen heen.

Op datzelfde moment glinsterde goudstof in het rond en daalde neer op de rendieren en de slee.

Dit was hét moment! Hier hadden ze zó naar uitgekeken!

 

De spanning steeg, de bellen rinkelden en de Kerstvrouw ging achter beide Elfjes staan.

Zij waren het. die het mede mogelijk hadden gemaakt dat de slee straks in een sneltreinvaart de schans af gleed,

de lucht in. 

Met grote ogen keken ze toe en daar ging de Kerstman.

Hij sjeesde de schans af en vloog door de lucht.

Nog eenmaal maakte de Kerstman een rondje over het Elfendorp en hij was weg.

 

’s Avonds, zodra de kleine Elf in zijn bedje lag, dacht hij aan het moment dat de Kerstman via de schans naar beneden gleed. 

Hij was trots zó trots dat juist hij dit samen met zijn beste vriend had mogen doen.

In zijn droom kwam de Kerstengel langs.

Ze aaide hem over zijn haar en zei: “Goed gedaan mijn lieve Elf. Rust nu maar uit”, en ze verdween. 

En de kleine Elf droomde over blije kindertjes, over de Kerstman in zijn slee, over zingende kindertjes bij de kerstboom en in zijn droom bad hij voor vrede op aarde.

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger