Een vrouw was verdrietig. 

Ze had zoveel meegemaakt, dat ze steeds terug moest denken aan haar verleden. De pijn was zo nu en dan ondragelijk en daarom was ze erg verdrietig. 

Ze keek om haar heen en ze zag daar de trap. 

Deze trap was lang en eindigde pas op het puntje van de hoogste berg. De vrouw wist dat ze eens deze trap moest beklimmen, om zo tree voor tree haar verleden los te laten.

En dat moment was nu aangebroken.

Ze had een rugtas bij zich, met daarin wat eten en drinken voor onderweg en ook een slaapzak.

Het was een lange reis en ze zou zeer zeker niet voor het donker aankomen.

De vrouw keek nog eens om haar heen en zette haar voet op de eerste tree. Tree voor tree en stapje voor stapje klom ze de trap op naar het dak van de Hemel. 

De trap was steil en ze moest zo nu en dan eens uitrusten om op adem te komen.

Vaak moest ze onder het lopen denken aan het verleden, maar vele trappen verder werd de pijn minder en gaf het een gevoel van rust. De liefde voor bepaalde personen zal altijd blijven, maar soms moet je keuzes maken om verder te kunnen. 

De vrouw bleef de trappen van de berg bewandelen en tegen de avond vond ze een geschikte plek om even te gaan slapen. 

De volgende morgen heel in de vroegte werd ze wakker gezongen door de vogels. En de vrouw glimlachte.

Ze stond op en keek om haar heen.

Ze was nog niet halverwege en ze wist dat de beklimming nu pas zwaar zou worden.

Ze haalde een appel uit haar tas en begon die tijdens het klimmen van de trap op te eten.

Het was een mooie dag, de zon scheen en de vogels waren druk.

De bomen die nu nog aan de voet van de berg groeiden, waren uitzonderlijk groen van kleur.

De vrouw genoot hiervan. 

Na een tijdje zag ze dat de begroeiing minder werd en de rotsachtige grond meer zichtbaarder werd. 

De kou zorgde ervoor dat hier minder bomen groeiden. 

Deze overgang maakte de vrouw een beetje somber. 

De zon verdween achter een dik wolkendek en het begon zachtjes te regenen. De vrouw zwoegde zichzelf de trappen op en zo nu en dan keek ze naar beneden om te zien hoeveel ze al gelopen had.

Maar door de regen was er nog maar weinig zicht op het dal beneden. En de vrouw huilde nu zachtjes.

Ze wist dat dit de overgang van het verleden naar het heden was. Het verleden was nu los en het heden was ze zojuist binnengestapt.   

De vrouw liep verder de trappen omhoog en de scherpe kou werd feller en de regen ging over in sneeuw.

Dikke vlokken dwarrelden omlaag en bleven liggen op de trap.

Het zicht was niet meer dan een meter en ze moest goed kijken waar de treden van de trap waren.

Het was een barre strijd, maar de vrouw wist dat ze even door moest zetten.

Ze moest zorgen dat ze voor de avond inviel de wolken voorbij zou zijn. Maar de trappen leken onbegaanbaar en over een aantal trappen deed ze wel een half uur over.

Maar ze moest door!

Als ze nu zou gaan rusten was de kans groot dat ze niet meer verder kon of terug en dat ze vast bleef zitten.

Ze moest door!

De avond viel in en de vrouw pakte een zaklantaarn om haar zelf meer licht te geven.

Heel voorzichtig schoof ze de sneeuw van de treden voor zich er af en op handen en knieën beklom ze die nacht de trap.

Tegen de morgen toen het licht werd zag ze de zon.

De zon scheen met zijn warme stralen op haar gezicht.

De vrouw keek en haar warme tranen liepen over haar gezicht.

Ze had de overgang van het verleden naar het heden volbracht.

De zon scheen, ze zag de trap naar boven langs de berg lopen en in de verte, boven aan de trap stond een klein huisje.

De vrouw glimlachte door haar tranen heen.

Ze was eigenlijk te moe, maar een adrenaline in haar zorgde ervoor dat ze verder klom.

De lucht werd ijler, de kou was aangenaam nu de zon scheen en het betreden van de trappen was zwaar.

Af en toe stond ze even stil om wat te eten en van het uitzicht te genieten.

Tijdens de beklimming genoot ze van deze wereld boven de wolken. En op het einde van de dag, net toen het donker begon te worden, kwam ze bij het huisje aan.

Ze klopte aan en de deur ging open.

Een man met een dikke paarse mantel deed open.

Zijn felblauwe ogen glinsterden en keken haar lachend aan.

“Je hebt het volbracht!”, riep hij blij en ving haar op in zijn sterke armen. Hij tilde haar op en legde haar in bed waar ze kon uitrusten. Een knapperend haardvuur zorgde voor een rust en warmte.

De volgende dag werd de vrouw wakker en keek gelijk in een paar stralende ogen van de man.

“Mag ik me even voorstellen?, mijn naam is Saint Germain.

Ik mag u verwelkomen in het heden.

Kom eet wat”, en hij gaf haar een dienblad met eten die ze nog nooit geproefd had.

Ze begon te eten en het eten had zoveel energie, dat ze zich gelijk weer fit voelde.

“Ga je mee?” Vroeg hij haar en de vrouw stapte uit bed en deed haar jas aan. Samen liepen ze naar buiten.

Saint Germain keek naar het dak van het huis.

“Ik wil je vragen om deze trap die naar het dak van het huis gaat, ook wil beklimmen?

Dit is de laatste trap die je nog moet klimmen, dan is er geen weg meer terug naar het verleden”.

De vrouw knikte en klom de trap op die naar het dak toe leidde.

Ze ging boven op het dak zitten en Saint Germain kwam naast haar zitten. Samen keken ze naar beneden.

Ze zagen de wolken overdrijven, ze zagen de besneeuwde bergen en nu de zon scheen maakte dit alles zoveel mooier.

De vrouw begon te huilen. “Het is allemaal zo mooi, zo sereen.

Hier voel ik geen dualiteit, hier voel ik me één met alles”.

Saint Germain legde zijn arm om haar heen en zoende haar op haar wang. “Ik ben heel trots op jou, maar kom, zullen we hier weggaan?” En hij stond op, pakte haar hand beet en samen sprongen ze van het dak af en ze zweefden als een adelaar in de wind. En net op het moment dat ze de grond zouden raken, deed ze haar ogen open.

De vrouw werd wakker en op haar stoel lag haar dikke winterjas. En een sneeuwvlok dwarrelde van haar  jas op de grond en verdween.

Ze was op het dak van de wereld geweest en ze glimlachte en bedankte Saint Germain voor zijn liefde voor haar. 

 

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger.