Na veel denken begint ze te bidden: ‘Lieve Vader, laat me niet alleen.’ Haar handen strak gevouwen, haar ogen stijf dicht gesloten begint ze te bidden.

‘Vader, laat me niet alleen,

laat me niet vallen,

geef mij de kracht om door te gaan.’

Ze vouwt haar handen nog strakker ineen. Haar ogen knijpt ze nog dichter toe. De pijn die ze voelt is zo groot. Al haar verdriet ligt als een steen vast in haar keel.

‘Oh, lieve Vader, HELP me dan toch!’

Bibberend komen haar woorden naar buiten. Haar keel doet zeer en haar tranen willen zich door de dicht geknepen ogen naar buiten dringen.

‘Oh Vader, wat moet ik nu, wie helpt mij nu nog.

Alsjeblieft, help me toch.’

Ze begint te huilen. Lange gierende geluiden komen uit haar keel.

Ze zakt door haar knieën en valt op de grond.

Ze huilt tot ze niet meer kan. Een aantal minuten later komt ze tot zichzelf. Na een paar snikken staat ze op en loopt langzaam naar de douche. Doet haar kleding uit en verdoofd door dit alles gaat ze eronder staan. Het denken is verdoofd, het is nu stil in haar. Hoe lang ze onder die warme straal heeft gestaan weet ze niet meer. Ze doet haar pyjama aan en laat zich langzaam in bed glijden. Helemaal leeg en uitgeput valt ze in slaap.

Ze was jarig vandaag.

© Jolanda Rhijnsburger