Hier niet heel ver vandaan woonde een jongetje en hij heette Marik.

Marik was een heel lief jongetje.

Iedere dag hielp hij zijn moeder met de afwas en ruimde zijn kamer netjes op, wanneer hij er had gespeeld.

Ook at hij zonder te klagen zijn spruitjes op die hij bij het avondeten moest eten. Toch was er iets met Marik, hij had vaak verdriet en was vaak bang.

Als hij bang was ging hij huilen, heel hard huilen.

Zijn papa en mama hielden heel veel van hem, maar konden hem niet zo goed helpen. Marik was bang voor het donker.

Papa en mama lieten het bedlampje voor hem aanstaan, maar toch zag Marik schimmen in zijn kamer en werd dan weer bang.

Hij was bang dat het monsters waren of enge geesten die hem op kwamen halen. Marik zorgde er daarom altijd voor dat zijn kamer netjes opgeruimd was.

Wanneer er iets verkeerd stond, zou het zomaar kunnen gebeuren dat er die avond enge schaduwen verschenen.

Op een avond had Marik vanuit zijn bed zijn kamer ingekeken.

Hij concentreerde zich op zijn boeken, knuffels en speelgoedauto’s om zeker te weten of alles op de juiste plaats stond. En alles stond op de juiste plaats.

Hij kon niets ontdekken wat niet op juiste plek stond.

Ondanks dat hij nog eens gekeken had, zag hij toch de schaduwen weer verschijnen. Dit betekende dat er een knuffel of ander speelgoed niet goed stond en nog verplaatst moest worden.

Moeder had hem een verhaaltje voorgelezen, hem een zoen gegeven, het licht op zijn nachtkastje aangelaten en de kamerdeur op een kier gezet.

Ze ging naar beneden en Marik zag de schaduwen weer.

Hij wist niet zo goed waar ze vandaan kwamen en hij durfde ook zijn bed niet uit te stappen. Marik ging weer liggen en met zijn ogen stijf dicht geknepen, viel hij uiteindelijk in slaap.

 

‘Pak me dan als je kan!’ Daar stond plotseling een meisje tegenover Marik.

Ze had een jurkje aan van wit satijn en in haar haar had ze een strik van dezelfde stof als haar jurk. ‘Pak me dan!’, riep ze weer.

Marik keek om zich heen. Waar was hij?  Hij zag allemaal spelende kinderen.

‘Waar ben ik?’, vroeg Marik aan het meisje dat naar hem toe kwam lopen.

 ‘Je bent in Zomerland’, antwoordde het meisje.

‘En waar is Zomerland?’, vroeg Marik wat verlegen.

‘Zomerland is in de Hemel. Daar gaan alle kinderen naartoe wanneer ze gaan slapen.’ ‘Dus jij slaapt ook?’ vroeg Marik aan het meisje.

‘Ja dat klopt. Elke avond en nacht ga ik hier naartoe, om samen met de kinderen hier te spelen.’ Marik keek weer naar die grote groep kinderen.

‘Ik heb jou hier nog nooit gezien, hoe komt dat?’, vroeg ze weer aan hem.

Marik trok zijn schouders wat op en keek verdrietig.

‘Ik begrijp het al, ik had dat eerst ook. Ik had zo’n verdriet toen mijn ouders gingen scheiden en kon daar niet goed van slapen, waardoor ik in de avond en nacht ook niet naar Zomerland kon komen.

Maar op een avond viel ik meteen in slaap en toen kwam ik hieraan.

Ik heb die nacht heerlijk gespeeld en een oud vrouwtje, wat hier woont, heeft mij toen geholpen. Wij hebben samen gepraat over de scheiding van mijn ouders en het verdriet wat het mij toen deed.

Nu begrijp ik het allemaal veel beter en heb ik geen verdriet meer.

Waar ben jij verdrietig om?’, vroeg het meisje opeens aan Marik.

Marik keek naar zijn blote voeten. Hij had zijn pyjama nog aan.

‘Ik ben bang in het donker’, zei hij zacht.

Het meisje ging nog wat dichter bij hem staan.

Ze pakte zijn hand vast en zei: ‘Kom, ik breng je naar oma. Zij weet op alle vragen antwoord, misschien kan ze jou ook wel helpen.’

Marik keek het meisje verdrietig aan en knikte van ja.

En zo liepen Marik en het meisje door Zomerland.

Ze hoefden niet ver te lopen, want verderop zag Marik al een lief klein huisje staan. Het had een rieten dakje met witte muren.

De kozijntjes waren geel en het deurtje was blauw van kleur en er stond een schoorsteentje midden op het dak.

Er kringelde rook met de geur van roomboter en honing uit het schoorsteentje.

Ze waren even blijven staan om naar het huisje te kunnen kijken.

Voor het huisje zag Marik allemaal krukjes staan.

Het meisje keek Marik blij aan: ‘Dat is als we een kringgesprek houden.

Wij vertellen oma wat we die dag allemaal hebben meegemaakt. Oma is echt lief!

Ze houdt van ons allemaal!

Kom, we gaan kijken of ze er is’, en samen renden ze de heuvel af, richting het schattige huisje. Oma stond al in de deuropening te wachten.

Ze zwaaide naar de beide kinderen die aan kwamen rennen.

Het meisje zwaaide terug naar oma. ‘Oma! Oma!’, riep het meisje.

Nadat ze beneden bij oma aan waren gekomen, bleven ze voor de oude vrouw staan. De oude vrouw bukte zich. ‘Dag Marik, ik stond al op je te wachten.

Fijn dat je hier bent en welkom in Zomerland.’ Oma keek nu het meisje aan.

‘Dank je wel lieverd, fijn dat je Marik naar mij toe hebt gebracht.

Ga maar weer fijn spelen mijn kind’, zei oma en ze zoende het meisje op haar wang. ‘Dag oma’, riep het meisje en rende de andere kinderen tegemoet.

‘Zo Marik, daar ben je dan eindelijk. Ga je met mij mee?’, vroeg de oude vrouw en gaf Marik een hand. Marik liep met de oude vrouw mee naar binnen.

Het rook er heerlijk en er stond een mandje met zelfgemaakte koekjes op een tafeltje. Marik keek er nieuwsgierig naar.

Oma had allang gezien dat hij hiernaar keek en glimlachte.

‘Zullen we even aan een tafeltje gaan zitten?’, vroeg oma vriendelijk en ze wees hem een plek aan de grote ronde tafel. ‘Ga hier maar lekker zitten.’

De oude vrouw liep naar het aanrecht en schonk voor Marik een glas zelfgemaakte limonade in. Ze pakte een koekje uit de mand en legde deze voor Marik neer.

‘Zo eerst even genieten’, zei ze lachend.

Marik vond het een beetje eng, maar hij nam toch een hap van zijn koekje en een slokje van zijn limonade.

Het was heerlijk, sterker nog, hij had nog nooit zoiets lekkers gehad.

Oma lachte naar hem en wachtte totdat de laatste kruimels van zijn koekje op waren en zijn glas leeg was. Met stralende ogen keek Marik de oude vrouw aan.

‘Dat was lekker, dank u wel!’ Oma glimlachte weer.

‘Vertel me eens Marik. Ik hoorde dat jij ‘s avonds niet goed in slaap kunt komen, omdat je bang bent in het donker.’

Marik werd meteen weer verdrietig.

Hij liet zijn hoofd hangen en keek naar zijn lege glas voor zich.

‘Ach lieverd toch, kom eens bij mij op schoot zitten.’

En oma klopte even met haar beide handen op haar bovenbenen.

Marik stond op en ging bij haar op schoot zitten.

Hij vond het een beetje raar want hij was toch al acht jaar, maar veel tijd had hij niet om daarover na te denken.

‘Weet je misschien hoe het zo is gekomen, dat je bang bent in het donker?’, vroeg de oude vrouw. Marik haalde zijn schouders op. Hij wist het niet.

‘Hm’, zei oma, ‘misschien kan ik je helpen.

Ga met mij mee, dan gaan we samen eens kijken waar je bang voor bent.’

Ze tilde Marik van haar schoot af en pakte zijn hand vast.

‘Kom maar mee’, zei ze liefdevol en samen liepen ze deur uit.

Ze liepen in de richting van een groot gebouw.

Eenmaal daar aangekomen, stapten ze naar binnen en gingen een klaslokaal in.

‘In dit gebouw kunnen we toveren, kijk maar.’

Het licht ging uit en er werd een film getoond.

Marik zag zijn papa en mama, hij zag zijn hond Tommy en hij zag zichzelf.

‘Hoe kan dit? Dit was gisteravond?!’ riep Marik verbaasd en verrast keek hij oma aan. ‘Dat klopt’, zei oma. Wij kunnen vanaf de Hemel naar jou kijken en we kunnen ook zien waar jij zo bang voor bent.

Hier in dit klaslokaal vinden we op iedere vraag een antwoord, kijk…’

Marik zag nu een andere film. Hij was nog heel klein.

‘Hier ben je bijna twee jaar. Kijk maar naar wat er toen gebeurde.’

Marik zag een film waarin het buiten erg stormde.

De schaduwen van de takken van de bomen dansten op de muren van de slaapkamer van Marik. Zo nu en dan kwamen ze even tegen het raam aan, wat een krassend geluid gaf. Nu zag Marik zichzelf.

Hij stond rechtop in het ledikantje, waarin hij toen nog sliep, met zijn vuistjes klampte hij zich aan de spijlen van zijn bedje vast.

Marik zag zijn eigen gezichtje. Dikke tranen liepen over zijn rode wangetjes.

Met angstige ogen keek hij naar de muur.

Mama kwam de kamer binnen en troostte hem.

De film was afgelopen. ‘Zo is je angst begonnen’, zei oma, ‘dit heeft ervoor gezorgd dat je bang bent in het donker en niet kunt slapen.

Ook dat je bang wordt van iedere schaduw en ieder geluid bang.

Hierdoor rust je ’s nachts niet genoeg uit en ben je overdag moe.  

Kom, laten we verder kijken.’

Opnieuw ging het licht uit en begon er een film te spelen.

Oma en Marik keken samen naar de film.

Ze zagen een lichtstraal langs de muren van zijn kamer gaan.

Het bleken de lichten van een auto die voorbij reed te zijn.

Samen met de takken van de boom, leek het net of er een monster op de muur tevoorschijn kwam. Ook was er een schaduw in de hoek van de slaapkamer.

Marik en oma keken, naar waar deze schaduw vandaan kwam.

Een oude knuffel van vroeger was de boosdoener.

Wanneer er een auto vanaf de andere kant van de straat kwam en zijn lichten door de gordijnen van Marik zijn slaapkamer schenen, dan leek het alsof een groot monster met grote oren in de hoek zat. Marik keek zijn ogen uit.

‘Het zijn helemaal geen monsters die ik ‘s avonds zie, het zijn gewoon mijn knuffel en een boom!’ Verbaasd keek hij keek oma aan.

‘Ja’, zei oma blij, ‘fijn hè, om dat nu te weten!’

Marik keek nog eens naar zijn kamer. ‘Wat kunnen we hieraan doen?

Het blijft eng, ook al weet ik dat het van de lichten buiten komt.’

Oma knikte. ‘Ik ga je zo weer terugbrengen. Je papa en mama slapen al.

Dan gaan we heel voorzichtig naar ze toe’, en ze glimlachte naar Marik.

‘Ga je mee?’ Opeens stonden ze naast het bed van papa en mama.

Marik genoot, het was allemaal zo spannend en bang hoefde hij niet meer te zijn. Oma ging op haar knieën zitten en fluisterde iets bij mama in haar oor.

Moeder draaide zich om en mummelde wat in haar slaap.

‘Geregeld’, zei oma. ‘Kom, laat me nu eens jouw kamer zien.’

Samen liepen ze over de overloop naar de kamer van Marik.

Zijn bed was leeg en het bedlampje brandde nog.

Oma keek in het rond en liep naar de hoek van de kamer.

Ze pakte het speelgoedkonijn onder het bed vandaan en gaf deze aan Marik.

‘Ga nu maar lekker slapen mijn kind’, zei oma en Marik stapte in bed.

Oma dekte hem toe met zijn dekbed en al snel viel hij in slaap.

Ik zie jou morgen weer, toch?’, en Marik knikte enthousiast van ja.

‘Slaap nu maar lekker mijn kind en tot morgen’. En de oude vrouw liep het kamertje van Marik uit en verdween terug naar Zomerland.

 

De volgende morgen was Marik al vroeg wakker.

En hij had zo heerlijk gedroomd. Hij ging naar school en voor het eerst was hij niet de laatste, maar één van de eerste die gekozen werd met gym.

S ’middags, toen hij thuiskwam, was zijn moeder druk in de weer.

Ze had donkere gordijnen gekocht en nu kon er geen licht meer door het raam naar binnen komen. Marik glimlachte in zichzelf, hij zag opeens die oude vrouw weer op haar knieën, naast moeder haar bed zitten.

‘Dus dat heeft ze in haar oor gefluisterd’, zei Marik in zichzelf.

Marik ging opgewekt naar bed, hij wilde nu heel graag slapen.

En net als alle andere keren, liet moeder het nachtlampje aan.

Marik zag geen licht meer door de gordijnen van zijn kamer naar binnen komen, en Marik keek nog eenmaal zijn kamer rond en viel in een diepe slaap.

Bij de poort van Zomerland stond oma alle kindertjes al op te wachten, en bij het kringgesprek vertelde Marik vol geuren en kleuren, dat hij als eerste gekozen was met gym en dat hij niet meer bang was.

Het kleine meisje wat naast hem zat, pakte hem even bij zijn arm beet en zei: ‘Ik zei toch dat ze lief was’. En Marik glunderde, hij was blij en later speelde hij een heerlijk spel en maakte vrienden met de kinderen.

En voordat de kinderen naar huis gingen, kregen ze een groot glas zelfgemaakte limonade en een zelfgebakken koekje.

 

 

Jolanda Rhijnsburger