Er was eens een kleine muis.

Hij voelde zich alleen, omdat niemand met hem wilde spelen.

Hij was een iets andere muis tussen de grijze muizen in.

Hij was grijs, net als de andere muizen en hij had grappige bruine kraaloogjes en van die mooie ronde oortjes.

Vaak vroeg hij of hij mee mocht spelen, maar de grijze muizen schudden dan met hun kopjes van nee.

De kleine muis was verdrietig en eenzaam liep hij door de tuin.

“Waarom ben je zo verdrietig?” vroeg de uil.

De kleine muis keek omhoog en huilde zachtjes.

“Ik mag niet meespelen met de grijze muizen”, zei hij zacht.

“En waarom mag je niet meespelen? ”vroeg de uil.

Het kleine muisje wist het niet.

De uil vloog van zijn tak en ging voor de kleine muis staan.

“Misschien zijn deze grijze muisjes niet de juiste vriendjes voor jou.

Waarom wil je zo graag met hun spelen?”

De kleine muis keek de uil aandachtig aan.

“Omdat er geen andere muizen zijn hier in de tuin”, zei hij verdrietig.

De uil dacht eens na en opeens keek hij het muisje glimlachend aan.

“Ik weet het! In de tuin hiernaast speelt een groep muisjes die hetzelfde zijn als jij.

Als je het muizenpad neemt, dan ben je er zo.”

“Oh echt!” zei de kleine muis en zette het op het lopen.

De uil vloog weer terug naar zijn tak en keek toe naar hoe dit kleine muisje nieuwe vriendjes vond. En elke dag zag hij ze samen spelen en plezier maken.

 Jolanda Rhijnsburger