Een vrouw staat op haar balkon, waar ze uitkijkt over de straten.

Ze is naar buiten gegaan, nadat ze de nare berichten op tv had gezien.

Ze kon er niet meer zo goed tegen. Elke keer als ze er naar keek, werd ze onrustig en haalde het haar uit haar liefelijkheid. Ook in de nacht droomde ze veel over wat ze op de dag gezien had. De nachten waren gevuld met de angst en het verdriet, dat niet van haar was. Ze verwerkte dat wat ze op het nieuws had gezien.

De vrouw veegde met haar hand de tranen van haar gezicht. Op deze manier kon ze haar eigen stukken niet verwerken in de nacht. Ze keek naar boven en vroeg: “Waarom zijn er zoveel verschillende mensen? Waarom is er zoveel leed in de wereld? Kunnen jullie me vertellen waarom wij dit mee moeten maken en waarom er zoveel angst en geweld is. Waarom leren we niet van het verleden?”

De vrouw veegde opnieuw de tranen van haar gezicht af en keek weer naar de straat.

Daar zag ze een groep jongens stenen tegen een nieuw bushokje aangooien.

Vorige week hadden een paar mannen de kruidenier beroofd en die heeft nu zijn deuren gesloten. “Waarom is er zoveel geweld, zoveel verdriet, zoveel pijn?” en ze keek weer naar boven.

Het werd koud op het balkon en de vrouw wilde naar binnen gaan, maar op datzelfde moment, ging er een witte duif op de reling van het balkon zitten die toekeek hoe de vrouw naar binnen liep.

‘s Avonds in bed viel de vrouw meteen in slaap en werd meegenomen naar een andere sfeer. Een Engel had haar opgetild en meegenomen.

Nadat ze op een mooie plek waren aangekomen, maakte de Engel haar wakker.

Verschrikt keek de vrouw om zich heen. “Waar ben ik?” vroeg ze wat angstig.

“Ik heb je hier mee naartoe genomen, naar deze nieuwe aarde. Ik wil je laten zien hoe de aarde over een tijd zal zijn. Ik neem je mee en dan kun je zien hoe vredig alles dan is.”

De vrouw keek vol verwondering naar de Engel en naar het landschap waar ze zich nu bevond. Ze was in het continent, waar nu in haar wereld veel oorlog was. Nu zag ze een prachtige oase van liefde en vrijheid. “Ga je mee?” vroeg de Engel en hij gaf haar een hand. Tegelijkertijd veranderde het decor en ze zag dat ze nu in het continent was, waar in haar wereld veel wapens werden gebruikt. Nu zag ze mensen lopen zonder wapens. Ze waren vriendelijk en hielpen elkaar.

“Ik heb je vraag gehoord mijn kind. Waarom zijn de mensen zo verschillend? Het is moeilijk uit te leggen, maar ik probeer het zodanig uit te leggen, dat iedereen dit begrijpt.

In de hogere lagen ziet deze waarheid er weer heel anders uit.

Iedere ziel die op aarde incarneert, heeft ervoor gekozen om hier de lessen in dualiteit te leren. Ze leren iets en gaan weer terug naar de Hemel.

Daar bekijken ze in hun eigen levensboek, wat ze nog meer kunnen ervaren en daar worden de juiste mensen bij uitgezocht wie je deze ervaring kunnen geven. Zo kan jij iemand anders iets geven en de ander jou. Dat kan positief of negatief zijn, zoals jullie dat noemen.

Het pijnlichaam dat om jullie fysieke lichaam heen zit, slaat alle ervaringen op.

Het ego is een instrument dat de mens kan gebruiken in deze wereld van dualiteit. Zonder dit ego, kun je niet echt ervaren.

Het ego zorgt ervoor dat jij boos en verdrietig wordt, maar ook bang, eenzaam en jaloers. Het is een sterk instrument en het wil vaak zijn gelijk hebben. Het verdedigt zichzelf en wil blijven bestaan en werkt samen met het pijnlichaam.

Omdat er zoveel zielen hier op aarde zijn is er veel dualiteit. Er zijn zielen die nog niet zoveel ervaringen hebben gehad en zielen die al heel veel ervaringen hebben opgedaan. De zielen die nog maar weinig ervaringen hebben opgedaan en nog niet zo vaak geïncarneerd zijn, ervaren erop los.

De zielen die al vele levens hebben gehad ervaren ook, net zolang totdat ze inzicht krijgen, en dat is dan het bewust worden van zichzelf.

Ze krijgen opeens door dat ze iets doen, wat ze eigenlijk helemaal niet willen.

Ze willen niet boos zijn en ze willen niet schreeuwen, liegen of jaloers zijn.

Op dat moment, komt er een afscheiding tussen het ego en de geest. De geest heeft ingezien wat het ego hem of haar allemaal laat doen en zeggen. Door je telkens bewust te zijn van je denken en de emotie die in jezelf naar boven komt, kun je het ego onderdrukken.

Door telkens oplettend te zijn, leef je ook in het nu.

Dus het antwoord op je vraag; ‘Waarom zijn mensen zo verschillend?’ dat komt omdat er mensen zijn die nog volop ervaren en er zijn mensen die niet meer willen ervaren. De mensen die niet meer willen ervaren, zijn karma aan het uitwerken.

Ze kijken bewust naar het verleden en wat ze eens hebben gedaan, waardoor ze dan inzien welke beslissingen ze op een andere manier hadden kunnen nemen. Ze kunnen nu invoelen welke pijn ze een ander hebben aangedaan.

Hoeveel meer je in jezelf onderzoekt, hoeveel meer ruimte er voor terugkomt. Het ego is er nog wel, maar schreeuwt niet meer zo hard.

Het heeft niet meer de controle over jouw denken en geest. Zodra de mensen dat karma oplossen en in de Hemel terugkomen, kijken ze hun levensboek in en zien ze wat er aan karma is opgelost en mogen dan naar een andere mooie sfeer.

Wanneer ze als mens terugkomen, mogen ze in een wereld leven zoals hier”, en de Engel keek naar deze mooie aarde die ze nu van een afstandje bewonderden.

“Kom mijn kind, ik breng je weer naar huis. De zon komt bijna op. Tijd om wakker te worden. Eenmaal thuis legde hij de vrouw voorzichtig terug in haar lichaam en zei op een fluisterende toon: “Mocht je nog eens vragen hebben, laat het me dan weten. Ik help je graag door antwoorden te geven.”

Nog eenmaal keek hij de vrouw aan en streelde over haar mooie zachte haar, om daarna weer terug te keren naar de Hemel.

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger