Wereld achter de sluiers  (voorbeeld verhaal)

Een vrouw staart uit het raam naar buiten.

Ze kijkt naar de vogeltjes die op haar voedertafel zitten.

Ze hebben honger.

Een aantal duiven zitten op het hek en wachten geduldig totdat de mussen de vele zaden die op de tafel liggen eraf stoten.

Dan vliegen ze van het hek af en pikken de zaden van de grond.

Zo keek de vrouw elke ochtend naar dit tafereel.

Ze was dol op deze kleine vriendjes.

Vaak zaten ze al te wachten in de struiken voor het huis, totdat zij naar buiten kwam met de bus vol vogelzaad en nootjes.

Als het te lang duurde, waren er altijd wel een paar koolmeesjes die tegen het kozijn van het raam aankwamen zitten, en brutaal naar binnen keken.

Oh, wat waren ze toch ongeduldig!

Vandaag zaten er wel vijftig mussen op de voedertafel, hingen er wel zeven koolmeesjes in de vetballen, en zaten er wel vijftien duiven op de grond de zaden van de grond te pikken.

De vrouw glimlachte en liep naar de bank.

Ze had vandaag weer veel pijn over haar hele lichaam.

Voorzichtig ging ze op de bank liggen en drapeerde de deken die ze ooit zelf gemaakt had over zich heen.

Ze legde haar hoofd op één van de kussens en deed haar ogen dicht.

Heel langzaam viel ze in een diepe slaap en werd ze meegenomen naar de werelden achter de sluiers.

 

Opeens stond ze in een andere wereld en keek haar ogen uit.

Ze zag grote groene bergen en de zon die net opkwam

Het was nog vroeg, en de vrouw kon zien dat het hier net geregend had.

De zon die steeds feller begon te schijnen, liet deze wereld ontwaken.

Ze zag dat de vele goudsbloemen, boterbloemen en rode klaprozen zich dankzij de stralen van de zon openden.

Ze hoorde de vogels zingen en ze zag dat de konijntjes langzaam uit hun hol tevoorschijn kwamen.

In de verte hoorde ze iemand zingen.

Ze voelde deze wereld langzaam opengaan, en zag dat alles tot leven kwam.

Deze wereld was magisch en er hing een serene sfeer.

De bergen waren hoog, en als ze even iets verder liep, zag ze dat er zich in de verte een waterval naar beneden stortte in het grote meer dat tussen de bergen verscholen lag.

Ook zag ze dat er een gouden pad door het landschap heen kronkelde, en de vrouw besloot om dit pad te gaan volgen.

Onderweg zag ze de prachtigste struiken met geurende bloemen.

Zo nu en dan bleef ze even staan om te luisteren naar de vogels die voor haar een welkomstlied zongen.

Het was vredig om haar heen en de vlinders fladderden van bloem naar bloem.

Zo nu en dan ging er één op haar schouders zitten,

om daarna weer weg te vliegen.

Hoe verder ze het landschap in liep, hoeveel meer ze mocht zien.

Ze zag nu de Bosnimfen die langs iedere boom, struik en bloem vlogen, en deze met hun goudstof bestrooiden.

Onmiddellijk zag ze dat de bomen, struiken en bloemen nog mooier werden dan ze al waren.

Het leek ook wel of ze met dat extra beetje goudstof in een andere wereld stonden.

In de verte zag de vrouw een bankje staan en liep ernaartoe.

Bij het bankje aangekomen ging ze erop zitten en keek naar het panorama dat zich voor haar uitstrekte.

Ze zag de bergen met in het midden een groot meer.

De waterval die ze in het begin had gezien was niet de enige, nee er waren er wel twaalf!

Het water stortte met veel geweld naar beneden, waardoor er een wolk van mist ontstond.

De ene regenboog was met een andere regenboog verbonden, waardoor een groot kleurenspektakel ontstond.

De vrouw keek haar ogen uit.

Ze zag prachtig gekleurde vogels boven het meer zweven.

Ze zag kikkers langs de waterkant op grote leliebladeren zitten.

Het leek wel een Sprookjeswereld waar ze in terecht gekomen was.

Een kleine Waternimf kwam vanaf het water naar haar toe gevolgen en ging naast haar op het bankje zitten.

Ze zag er zo schattig uit en de vrouw kon haar nu goed bekijken.

Ze was zilverkleurig met gouden vleugeltjes.

Ze had een kinderlijk gezichtje en ze had lange vingertjes.

Haar oren waren wat puntig en haar oogjes waren zo blauw als de blauwste zee. Ze was prachtig!

“Ik kom je ophalen”, zei de Waternimf. “Ik wil je aan iemand voorstellen.

Hij is heel bijzonder, en hij wil graag dat jij weet,

dat hij in jouw wereld heel veel bij je is.

Kom ga je mee?” en de kleine Waternimf vloog op van het bankje, richting het water.

De vrouw stond op en liep achter de Waternimf aan.

Bij het water aangekomen zag de vrouw een prachtige Gouden-Engel staan.

Deze draaide zich om, en met beide handen uitgestoken liep hij op de vrouw af.

“Jolanda, eindelijk kunnen we elkaar ontmoeten.

Ik ben als Engel veel bij je, maar jij wist niet van mijn bestaan af.

Daar wil ik nu graag verandering in brengen.

Van nu af aan ben ik altijd bij je, en als je denkt dat je alleen en eenzaam bent, wees dan stil in jezelf en voel mijn aanwezigheid.

Ik zal je hand vasthouden en je meenemen naar een wereld van liefde en rust.

Vanuit daar zal ik je mijn wereld laten zien.

Kom, ga je mee?” De Gouden-Engel pakte de hand van de vrouw vast, en samen liepen ze weer terug naar het gouden pad.

Nadat ze weer op het gouden pad terug waren gekomen,

liepen ze richting het bos.

De bomen waren hoog, veel hoger dan in haar wereld.

Een uil zat op een tak en keek nieuwsgierig naar beneden.

Eekhoorntjes sprongen van tak naar tak en van boom naar boom.

Achter de struiken zag de vrouw een Eenhoorn staan die nieuwsgierig tussen de blaadjes van de struiken door keek.

Hij wilde graag dichterbij komen. De vrouw stopte met lopen en stak haar hand uit naar dit schitterende beest.

Heel voorzichtig liep de Eenhoorn tussen de struiken door naar de vrouw toe.

Toen hij voor haar stond boog het zijn kop en keek de Gouden-Engel en de vrouw aan.

De Engel aaide dit wonderschone wezen en zei tegen de vrouw: “Hij vraagt of wij op zijn rug willen gaan zitten,

zodat de reis dan sneller zal gaan.”

De vrouw keek verwonderd naar de Gouden-Engel en de Eenhoorn.

“Dat zou ik erg fijn vinden”, zei ze wat verlegen.

De Gouden-Engel tilde de vrouw op en ging zelf achter haar zitten.

“Hou je goed vast”, zei hij tegen haar.

De vrouw pakte de manen van de Eenhoorn goed vast en langzaam kwam de Eenhoorn in beweging.

Nadat ze wat waren gewend begon hij wat harder te lopen.

De vrouw zag de bomen aan haar voorbij flitsen.

Ze gingen steeds sneller en steiler de berg op, en ze moest zich goed vasthouden om niet van zijn rug af te glijden.

Boven op de berg aangekomen, keek de vrouw haar ogen uit.

Het uitzicht was prachtig!

Ze kon over deze hele wereld heen kijken.

Ze zag de bergen, de watervallen en het meer in het midden.

Ze zag de zon die op het wateroppervlak scheen, en alles was bedekt met een dun laagje goudstof van de Bosnimfen.

De wolken die als schaapjes overdreven maakten het plaatje nog mooier.

Twee grote vogels vlogen in de verte en keken naar de vrouw.

Ze vlogen opeens hoog de lucht in, om daarna met een sierlijke beweging weer naar beneden te vliegen.

De Gouden-Engel keek de vrouw lachend aan.

“Dat zijn de grote vogels. Ze wonen hier midden in het meer.

Je zal ze in één van de boeken die je zal gaan schrijven leren kennen.

Ze zijn heel bijzonder.”

De vogels vlogen verder en de vrouw keek ze na.

Boven op de berg stond een bankje en de Gouden-Engel ging erop zitten.

“Ik heb je mee naar deze plek genomen, om je alvast kennis te laten maken met de wereld achter de sluiers.

Je zal straks heel veel verhalen doorkrijgen. Verhalen vanuit de Hemelse sferen.

Ook zal je verhalen voor hele lieve mensen mogen gaan schrijven.

Je neemt ze dan mee in hun verhaal, en je laat hen kennis maken met de wereld waarin ze op dat moment zitten.

Misschien komen ze wel een dierbare in het verhaal tegen die over is gegaan of ze worden gerustgesteld.

Misschien hebben ze alleen maar liefde en troost nodig en dan is zo’n verhaal heel erg welkom.

De liefde die in het verhaal verweven zit, zal hen bij het lezen rust geven.

Ook zal er innerlijk een proces opgang komen en bij elke keer als ze het verhaal herlezen, zal er weer een nieuwe deur geopend worden.

Bijna elk woord is bezield en heeft zijn eigen betekenis.

Deze betekenissen kunnen ze terugvinden op de plek die jij hen aanwijst.

Maar je zal niet alleen verhalen gaan schrijven,

nee, je gaat ook boeken schrijven.

Het eerste boek zal een boek worden met jouw mooiste verhalen.

Deze verhalen geven rust, troost en liefde.

Het tweede boek zal gaan over de Water-Engelen.

In het derde boek zal je een wereld van sprookjes binnen gaan, en het vierde boek zal nog een verassing zijn…”

De Gouden-Engel keek de vrouw lachend aan.

“Kijk!” zei de Gouden-Engel terwijl hij naar een bospad dat langs een bergwand liep wees.

De vrouw keek, en zag iets wat ze nog nooit eerder had gezien.

Een groep van Feeën liepen achter elkaar langs de bergwand naar beneden.

Ze hadden lange blauwzilveren gewaden aan, en lange witte haren die over de grond heen gleden.

In hun haren hadden ze versieringen van bloemen en takken met bladeren.

Ze waren schitterend!

Langzaam verdwenen ze uit het gezichtsveld en de Gouden-Engel wees naar een andere plek.

De vrouw keek op en zag dat er hele kleine huisjes in de bomen verscholen zaten.

Het was haar nog niet eerder opgevallen, maar als ze goed keek, zag ze dat ze eigenlijk heel zichtbaar waren.

De huisjes hadden allemaal een klein geel deurtje en een raampje waardoor je naar binnen en naar buiten kon kijken.

Opeens gingen alle deurtjes open en kwam er een zwerm van Elfjes naar buiten gevlogen.

Ze kwamen allemaal op de Gouden-Engel en de vrouw afgevlogen.

Ze waren ook zo schattig!

Ze waren zo klein dat ze in de hand van de vrouw pasten.

De vrouw opende haar hand en stak deze naar voren toe.

Er kwam meteen een kleine Elf op haar geopende hand af gevlogen, en ging rechtop in haar hand staan.

Ze maakte een buiging en zei met een liefelijk stemmetje:

“Welkom in onze wereld Jolanda.

Je zal heel vaak bij ons langskomen om vanuit deze wereld te gaan schrijven.

Wij willen zo graag de mensen helpen om zo de kinderlijke liefde terug te kunnen geven die diep verscholen in hen zit.

Wij willen zo graag dat ze weer in contact komen met de natuur, omdat die nog verbonden is met onze gezamenlijke oer-energie van de heilige Godsmoeder.

Wees welkom in onze wereld, en luister naar onze verhalen die wij jou en de mensen te vertellen hebben.”

De kleine Elf vloog naar de vrouw toe en gaf haar een zoentje op haar wang.

“Welkom lieve Jolanda”, zei ze en vloog samen met de groep diep het bos in.

“Je zal niet alleen de Feeën en Elfjes leren kennen, maar ook de Kabouters, de Bos- en de Waternimfen. De Eenhoorns, de Paarden-Engelen, de Water-Engelen, dolfijnen, walvissen.

Je zal de Engelen en Hoge-Engelen mogen ontmoeten, en je zal ook vanuit die sferen mogen vertellen.

Je mag naar Zomerland waar de kinderen naartoe gaan, je mag de Dierenwereld en de Waterwereld verkennen”, en de Gouden-Engel keek de vrouw even diep in haar ogen aan.

“De poorten van onze wereld staan voor jou open. Het is aan jou of jij de werelden wil ontmoeten en wil schrijven vanuit deze sferen van licht en liefde. Wil je dit Jolanda?”

De vrouw hoefde hier niet over na te denken en keek de Gouden-Engel met betraande ogen aan. “Ja graag”, zei ze zacht.

“Ik zou heel graag uit deze magische werelden achter de sluiers willen schrijven en de mensen helpen en bijstaan die zo graag troost en rust willen ontvangen uit deze sferen van licht, en hen datgene geven wat ze op dat moment zo nodig hebben.”

De Gouden-Engel keek de vrouw dankbaar aan en pakte weer de hand van de vrouw vast.

“Er is nog één ding wat ik je wil zeggen”, zei de Gouden-Engel.

“Wij gaan straks naar beneden, en bij het meer wil ik je graag voorstellen aan je eigen innerlijk kind.

Jouw innerlijk kind wacht daar op jou en wil heel graag met jou verbonden worden.

Samen kunnen jullie meer, dan los van elkaar.

Jullie zullen elkaar aanvullen en helpen bij loslaten van oude en pijnlijke momenten.

Samen zullen jullie de mooiste avonturen beleven en samen zullen jullie de werelden verkennen in de boeken die jij zal schrijven.

Zij zal de hoofdpersoon worden in deze verhalen van licht.”

De vrouw had met open mond naar de Gouden-Engel geluisterd, en kon haar oren haast niet geloven.

Ze zal het innerlijk kind dat verscholen zat in haar nu echt ontmoeten.

“Kom, ga je mee?” en de Gouden-Engel stond op.

De vrouw knikte, en ze liep hand in hand samen met de Gouden-Engel de berg af naar beneden.

De zon stond nu hoog aan de Hemel en een zachte wind speelde met haar haren.

De vlinders vlogen voor hen uit om uiteindelijk op een bloem uit te rusten.

Ze waren nu bijna beneden en de vrouw zag het meer al dichterbij komen.

Ze liepen het gouden pad af en liepen door een veld met gekleurde bloemen en over het zachte groene mos naar de waterkant.

Aan de oever stond een lief meisje van een jaar of dertien.

Ze keek naar het water en glimlachte.

De Gouden-Engel tikte het meisje op haar schouders en zei: “Sanne, ik wil je graag voorstellen aan Jolanda.”

Sanne draaide zich onmiddellijk om en keek de vrouw met een vrolijke glimlach aan.

Ze stapte naar voren en met beide handen pakte ze de handen van de vrouw vast.

“Welkom Jolanda, het is zo fijn om je eindelijk in het echt te ontmoeten”, zei Sanne en ze omhelsden elkaar liefdevol.

Hierdoor kwam er meteen een warme energie door de vrouw en het meisje heen, en ze keken elkaar lachend aan.

De Gouden-Engel die hen van een afstandje had waargenomen kwam weer naar hen toe gelopen.

“Ik wil jullie vragen om zo dadelijk het meer in de gaan.

Wandel en zwem tot aan het midden.

De Water-Engelen van het meer wachten daar op jullie.

Ik neem hier afscheid van jou Jolanda, maar weet dat ik vanaf nu altijd bij je ben en je help met de verhalen die aan je doorgegeven mogen worden”, en hij gaf de vrouw een zoen op haar voorhoofd.

Opnieuw voelde de vrouw een energie door zich heen gaan die ze niet kende, maar die zacht en helend aanvoelde.

“Ga je mee?” vroeg Sanne aan de vrouw.

De vrouw knikte en keek de Gouden-Engel dankbaar aan.

“Dank u wel voor alles, ik weet nu hoe het voelt als u mij aanraakt.

Ik zal u daaraan herkennen als u bij me bent.”

Ze draaide zich weer om en liep samen met haar eigen innerlijk kind hand in hand het water in.

De Water-Engelen kwamen direct naar hen toe gezwommen.

Ze zagen er prachtig uit. Ze waren niet veel groter dan een kleuter van een jaar of vijf en ze hadden lange witte haren.

Hun vin en staart waren groen en blauw van kleur en ze hadden Engelen vleugels op hun rug. Jolanda en Sanne hadden nog nooit van Water-Engelen gehoord, laat staan er één gezien.

Ze zwommen met het tweetal mee naar het midden van het meer.

Nadat ze in het midden waren aangekomen, kwam één van de Water-Engelen naar hen toe gezwommen en zei: “Het is ons een genoegen om jullie te verwelkomen in onze wereld.

Nog niemand heeft ons gezien of heeft ons ontmoet. Wij willen jullie helpen en voorbereiden op deze ontmoeting van liefde.

Wij nemen jou Sanne, mee op reis door onze Waterwereld en Jolanda zal ons avontuur doorkrijgen en opschrijven.

Het zal een prachtige reis worden vol avontuur en Hemelse energieën.

Een reis door de Hemelse wateren.

Maar voordat het zover is, mogen wij jullie helpen met het verbinden van jullie samen.

Vanaf dat moment zal je met elkaar in contact staan en kan er over en weer met elkaar gecommuniceerd worden.

Jullie kunnen elkaar dan echt horen.

We willen jullie vragen om op jullie rug in het water te gaan liggen.

Wij zullen dan om jullie heen komen liggen.

Wij maken verbinding met iedereen die hier in deze wereld woont, maar ook met de Hemelse sferen.

Jullie krijgen een heling, en dat zal ervoor zorgen dat alle poorten van licht voor jullie open zullen gaan, en dat jullie vanaf dat moment verbonden zijn met deze werelden.

De verhalen zullen dan vanzelf naar je toekomen Jolanda”, zei de Water-Engel en hij keek de vrouw liefdevol aan.

“Blijf bij alles wat je ziet, waarneemt, hoort of meemaakt rustig liggen.

Alles wordt geleid vanuit de hoogste sferen van licht.”

Sanne en de vrouw hadden het begrepen en gingen in het midden van het water op hun rug liggen.

De Water-Engelen gingen in een kring om hen heen liggen.

Ze hadden net als Sanne en de vrouw elkaars handen vast.

Hun lange haren waaierden over het water heen en langzaam begonnen ze te hummen.

Eerst heel zachtjes, maar naarmate de energie hoger werd ging het hummen sneller en sneller. Hmmmmmm…, Hmmmmmm….

De vrouw en Sanne keken elkaar glimlachend aan.

Ze zouden nu voor altijd met elkaar kunnen spreken.

De vrouw keek naar opzij en zag dat de groep Feeën, die ze langs de bergwand naar beneden had zien lopen, bij het meer was aangekomen.

Ook zag ze dat de Elfjes, Kabouters en vele andere wezens, waar ze geen naam van had, met elkaar om het meer heen stonden.

Samen met de Water-Engelen humden ze met hen mee.

Steeds sneller en sneller en steeds harder en harder humden ze, en de vrouw en Sanne werden door het geluid opgenomen.

De energie was nu veel hoger geworden en de zon veranderde in de kleur groen.

Alles wat de vrouw zag was omringd met deze groene zachte kleur van liefde.

Opeens ging de wereld boven hen open,

en langzaam werden ze in dit witte licht opgenomen en ze zweefden door de ruimte.

De vrouw keek nog naar beneden en zag de Water-Engelen in een kring in het water liggen.

Eén van hen deed zijn ogen open, knipoogde en zei in haar gedachten: “Tot snel lieve Jolanda, tot snel”,

en langzaam sloot de wereld onder hen.

Nog steeds waren ze in het witte licht en Sanne en de vrouw keken elkaar aan.

“Ik voel dat we bijna aan het einde van jouw droom zijn” zei Sanne.

We zijn nu met elkaar verbonden en zullen elkaar nu kunnen voelen.

Wij zijn nu altijd samen en de Gouden-Engel is bij ons.

Ik neem je mee naar de werelden die ik hier mag verkennen, zodat jij, maar ook de mensen die bij jou zijn, deze liefde mogen voelen.

Wij zien elkaar snel weer” en ze glimlachte voor de laatste maal.

 

 Met een schok werd de vrouw wakker.

Ze was wel heel ver weggeweest.

Ze kon zich nog amper iets herinneren, maar een klein stemmetje in haar hoofd zei: “Heb je lekker geslapen Jolanda?

We gaan mooie reizen maken.

Bereid je voor op een heel nieuw leven, een leven vol Hemelse verhalen.”

 

 

© Geschreven door Jolanda Rhijnsburger