Zoals u hierboven hebt kunnen lezen, begint de pijn al in de eerste weken van uw leven. Deze pijn die u ervaart als kind, ligt in het geheugen opgeslagen.

De vele levens die jullie samen als mens hebben geleefd, en de lessen die geleerd mogen worden, hebben wij met ons meegenomen naar dit nieuwe leven.

Het kindje in het verhaal is aangesloten aan het collectieve pijnlichaam van deze wereld en op het pijnlichaam van zijn/haar ouders.

Onbewust voelt het kindje de zwaarte, het negatieve, en handelt daarnaar.

Het kindje laat doormiddel van het huilen zien dat ze graag die aandacht wilt. Het wilt zo graag gezien en gehoord worden, en graag geliefd worden door zijn/haar ouders.

Maar wat als het kindje het gevoel krijgt dat hij/zij die liefde/aandacht niet krijgt?

Of later als het wat groter is, en het wordt op school gepest, omdat het niet goed mee kan komen? Of hij/zij is ergens heel erg goed in is en wil graag de beste hierin blijven, maar dat lukt hem/haar niet meer?

Dan zien we dat er twee soorten kinderen ontstaan.

De één doet een stap naar achteren en doet zich voor als slachtoffer.

Het zal verlegen worden, angstig, huilt veel en heeft een teruggetrokken leven.

De ander doet een stap naar voren en zal veel meer op de voorgrond zijn.

Een kind dat alle aandacht opeist en de leukste en stoerste wil zijn.

Hoeveel meer ze zichzelf terugtrekken of luidruchtig zijn, zoveel meer pijn hebben ze. We doen dit allemaal, omdat de achterliggende angst dit aanstuurt en dat aansturen gebeurt door het ego. Het ego wil namelijk overleven en doet er alles aan om gezien te worden. Zo ontstaan er jaloezie, boosheid en wraak. Het pijnlichaam is volledig geactiveerd en zal en wil nu alleen nog maar groter worden, totdat het gezien is en bewust losgelaten mag worden. Maar dat is een hele stap en zal net als bij een ui, laagje voor laagje afgepeld moeten worden.

Het pijnlichaam bestaat uit je emoties en uit je denken.

Als je het pijnlichaam nu eens ziet als een bibliotheek vol met boeken met daarin verhalen die over verschillende emoties gaan.

Het zijn dikke boeken vol met pijn, angst, haat, leugens, wrok, pesten, schelden, vernedering, manipulatie, jaloezie en verlies van dierbaren. Maar ook zijn er boeken vol met mooie emoties, zoals verliefd, krijgen van een kind, trouwen, winnen, enz. enz.

Maar iedere emotie, goed of minder goed, is dualistisch en er zit altijd angst achter verscholen.

Nu hoor ik je denken; “maar hoe kan het krijgen van een kind of trouwen nu een achterliggende angst in zich hebben?”

Het krijgen van een kind is iets prachtigst, maar er zit altijd angst aan vast tijdens de zwangerschap, is het wel gezond, ben ik wel een goede vader of moeder, zal de bevalling wel normaal verlopen, zal de bevalling pijn doen, komen er geen complicaties? En zo kan ik wel even door gaan. Trouwen, één van de mooiste dagen in je leven, maar hoelang blijven we bij elkaar, zal hij of zij niet vreemd gaan, stel dat het ‘houden van’ over gaat of hij gaat eerder dood dan ik? Winnen, is het tegenovergestelde van verliezen, onderaan staan, dom, niet goed genoeg. Het denken en de emoties van het pijnlichaam zijn altijd dualistisch. Ze vullen elkaar heel goed aan.

Er gebeurt iets naars. Je hebt heel hard gewerkt, overuren gedraaid en alles gegeven om het werk wat je van je baas moest doen, voor een bepaalde tijd af te krijgen. Je bent moe en je wilt alleen nog maar slapen. Maar dan opeens zegt je baas, je hebt je werk niet goed uitgevoerd en hij ontslaat je.

Wat gebeurt er dan met je? Zie die bibliotheek vol met boeken voor je en er schuift een boek met de titel ‘niet goed genoeg zijn’ naar voren. Zo ook het boek over ‘boosheid’ , het boek over teleurstelling, angst, geen geld, rekeningen, schaamte, onbegrip, enz. enz. Je pakt de hele stapel op en je gaat ze lezen. Je leest niet alleen over wat je nu is overkomen, maar ook gebeurtenissen die in het verleden zijn gebeurd. Je wordt gevoed met negatieve emoties uit het verleden. En je boosheid over hetgeen wat je is overkomen wordt steeds erger. Je wordt depressief een burn-out ligt op de loer en de negatieve spiraal van al die opkomende emoties blijven maar door je hoofd heen spoken. Je kunt er niet meer van loskomen.

Het pijnlichaam heeft je volledig in zijn macht met zijn emoties en het denken en langzaam word je ziek. 

Door niet mee te gaan in het denken, niet de boeken te gaan lezen die vol zitten met oude emoties, kunnen we loskomen van ons pijnlichaam. Hij zal altijd aanwezig zijn, maar je hoeft er niets mee te doen.

Het pijnlichaam bestaat dus uit emoties en het denken.

Zodra er iets gebeurd in je leven, reageert het pijnlichaam daar direct op. Het herkent de emoties en het denken wil hier gelijk op reageren. We hebben al gemerkt dat het denken een heel krachtig instrument is wat wij bezitten. Met ons denken kunnen we manifesteren. Ons denken is aangesloten aan het collectief van deze wereld en dus een krachtig veld. We hebben zojuist ingezien dat wij met ons denken onszelf ziek kunnen maken. We kunnen met ons denken onszelf depressief maken en kunnen denken dat we dom zijn. Wij als mens kunnen onszelf zo ontzettend naar beneneden halen, waardoor we echt denken dat we dat ook zijn.

Oorlogen ontstaan, omdat vele mensen hetzelfde denken. Ze willen voor zichzelf opkomen en de ander, waarvan ze denken dat ze hun willen manipuleren, een lesje leren. De tegenpartij voelt zich aangevallen en gaat daarop in, en we hebben oorlog.

Nu gaan we een stapje verder.

Nu zal je denken; “als we nu eens met de hele mensheid liefdevol gaan denken, zou de wereld dat niet veel mooier zijn?”

Een mooie gedachte, maar ‘het denken’  is en blijft dualistisch en wat is nu echt liefde? Denken dat je liefde bent bestaat niet, liefde zit niet in denken. Liefde kun je pas vinden als het denken stopt.

Wij kunnen als mens ons denken onder controle houden, door het denken te observeren en het te laten stoppen. De oefeningen die al eerder hier geschreven staan, kunnen je daar bij helpen.

Maar, wie in jou kan het denken stil laten zijn?

Wie in jou zegt; “en nu is het genoeg, ik wil geen emoties meer, ik wil rust in mijn hoofd!” Wie zegt dit? Wie corrigeert het denken telkens door ‘STOP’ te zeggen, als het denken je weer wilt laten meeslepen in allerlei emoties? Wie is dat?

Zijn we soms met zijn twee?

Als ik ‘ik’ zeg, is er dan ook nog een ander?

Graag neem ik je even mee terug in de tijd.

Ieder mens heeft al vele levens geleefd en wij als mens leren in ieder leven weer nieuwe lessen. Vele lessen worden niet volledig geleerd en mogen die in een volgend leven weer over doen.

Vaak gaan er vele levens overheen, voordat wij een levensles duidelijk hebben.

Maar er is een weg die wij bewandelen en dat is de weg naar het licht.

Door in en met jezelf, de donkerste lagen te hebben doorleefd, blijft er alleen nog maar dat ene lichtpuntje over.

Je kunt niet dieper vallen, je hebt niets meer te verliezen. Door deze ervaring, die ook wel “de dood” betekent, kunnen we alleen nog maar omhoog, naar het licht.

Van daaruit kunnen we leren of beter gezegd afleren.

Alle spelletjes die ons ego heeft toegepast om te overleven, mogen nu ingezien en losgelaten worden, maar ook de consequenties die daaruit voortkwamen.

Dit kan alleen maar als je eerlijk bent over jezelf.

Je kunt jezelf mooier neerzetten en laten zien hoever je al bent in je spirituele bewustzijnsgevoel, maar het spirituele ego zal je alleen maar van je reis afhalen.

Het advies is dus wees eerlijk en spreek de waarheid. Je hebt namelijk niets te verliezen.

Nu we het toch over eerlijkheid hebben en de waarheid willen spreken, is dit een mooie oefening die je vanaf nu kunt toepassen in je leven.

We hebben allemaal weleens, dat we een verhaal aandikken, gewoon omdat we het verhaal wat we vertellen, mooier willen doen lijken.

We voelen ons dan gezien, we zijn even belangrijk, en we krijgen de aandacht die wij zo graag willen ontvangen.

Naar die aandacht is iedereen op zoek die nog vastzit aan het ego.

We willen gezien worden en het maakt niet uit hoe!

Of we verdraaien het verhaal en dan is het niet meer de waarheid, maar verzinnen er grote stukken bij. Waarom?

Omdat we graag gezien, gehoord en die aandacht willen.

Want hoe leuk is het niet, dat iedereen jouw verhaal wil horen. Ze staan om je heen en jij, alleen jij kunt dat verhaal vertellen, omdat jij erbij bent geweest.

Mensen vinden je bijzonder, ze willen bij je zijn, je bent populair….

Maar ergens diep binnenin je, weet je dat je niet de waarheid hebt gesproken. Je hebt het verhaal mooier gemaakt, zodat de waarheid niet meer de waarheid is.

Ken je dat gevoel, dat je tijdens het vertellen beseft dat je niet eerlijk bent?

Dat je de waarheid mooier hebt gemaakt dan het was?

Ik weet zeker van wel. Iedereen doet het, toch?

Ik zal een voorbeeld geven met het volgende verhaal;

Herken je dit? Heb jij de waarheid wel eens verdraaid om het verhaal mooier en spannender te laten worden dan het in werkelijkheid was?

Was je jezelf er bewust van dat je dat deed?

Een belangrijke vraag vind je niet?

Velen onder ons weten niet dat ze dit doen, en we kunnen onszelf dat ook niet kwalijk nemen.

Het zit zo in ons systeem, ik zou haast zeggen, in ons DNA.

Alsof er ergens een overlevingsmechanisme aan het werk is, die dit aanstuurt.

Maar let vanaf nu maar eens op, wees je er bewust van wat je vertelt.

Let goed op de woorden die je uitspreekt.

Als je heel goed oplet en bewust de woorden en zinnen uitspreekt, zul je erachter komen, dat je nu geen verhalen vertelt die je mooier en groter maakt, maar dat je het verhaal gewoon vertelt, zoals het werkelijk is gegaan.

Het gaat erom dat je je bewust wordt van wat je zegt.

Soms ratelen we in één keer door, zonder er echt bij na te denken wat we elkaar vertellen.

Op een gegeven moment kun je vastlopen. Je beseft dat je zo veel onwaarheden hebt verteld, dat je dreigt door de mand te vallen.

Zodra je je bewust bent van jezelf, kun je het omdraaien, maar geloof je je eigen waarheid, dan zal dat lastiger worden en zal dit altijd op een conflict met de ander uitdraaien. Er is eerst bewustwording voor nodig om jezelf hierin te helen.

Door eerlijk te zijn, door geen verhalen meer te vertellen en mooier te maken dan ze al zijn en je niet beter voor te doen dan je bent, zal het je bevrijden van heel veel strijd in jezelf. Als je elke leugen die je ooit eens hebt verteld moet onthouden, kom je in conflict met jezelf, maar ook met anderen.

Je loopt vast in je onwaarheden.

Kun jij je nog herinneren dat je iemand iets hebt verteld wat niet waar was, of het verhaal nog mooier had gemaakt, dan het in werkelijkheid was? Ga naar die persoon toe en zeg: “Ik wil even terugkomen op dat verhaal wat ik je laats heb verteld. Ik moet zeggen dat het niet helemaal zo gegaan is, zoals ik heb verteld.” Of je zegt: “Ik ben niet helemaal eerlijk geweest”, en je vertelt de waarheid.

Vaak zul je zien dat de ander niet goed weet hoe hij of zij daarop moet reageren, maar je kunt ook vragen krijgen zoals: “Waarom heb je dat gedaan?”

Wees dan ook weer eerlijk. Zeg dat je in hebt gezien dat je niet goed bezig was en dat je dit graag wilt herstellen. Om dit te durven is moeilijk, maar als je graag met een schone lei wilt beginnen, dan moet je eerst datgene opruimen, wat nog tussen jou en de ander zit. Zie het als een bucketlist, je streept je onwaarheden weg en telkens wanneer je dit doet, zal je meer rust ervoor terugkrijgen.

Natuurlijk zullen er zo nu en dan momenten zijn, waarop je weer in een herhaling terugvalt. Maar je zal het dan meteen opmerken. Zeg dan gelijk: “Mijn excuses, ik heb me vergist”, of, “mag ik er even op terugkomen, het verhaal ging net iets anders herinner ik me”. Daarmee zorg je ervoor dat je tuintje (in dit geval je hoofd) altijd schoon blijft.

Het steeds maar weer, de leugens die je hebt verteld, te moeten onthouden maakt je ziek. Je raakt in de war, je raakt in de put en door hiermee op te houden, komt er ruimte in je hoofd en die ruimte geeft rust. Je hoeft je niet meer bezig te houden met de onwaarheden die je hebt verteld, je bent eerlijk, je bent oprecht, je bent een heel ander mens geworden en straalt rust uit.

Je hebt een facet van het ego onder controle gekregen, die je eeuwen uit balans heeft weten te houden. 

We herkennen onszelf vast wel in het verhaal dat hierboven staat geschreven.

De vrouw in het verhaal leerde om te luisteren en haar eigen gedachten, die telkens tijdens het gesprek naar voren kwamen, niet belangrijk te maken.

Heb je weleens werkelijk naar iemand geluisterd, zonder dat daar gedachten tussendoor kwamen? Dat is heel erg moeilijk. Probeer het maar eens en wees je er bewust van als je met iemand in gesprek bent, hoeveel gedachten er voorbij komen.

Vaak kunnen te veel gedachten je leven beheersen.

Iemand die nog in de macht van het ego verkeerd, ziet het lijden echter niet als lijden, maar als enige juiste reactie in een bepaalde situatie.

Ze maken ruzie, hebben volgens henzelf altijd gelijk, ze hebben geen inlevingvermogen en hebben narcistische trekjes.

Alles draait om hen en ze zijn dominant. Ze kijken niet naar zichzelf. De schuld ligt altijd bij de ander. Ze zijn zeer overtuigend en nemen anderen mee in hun val.

Het pijnlichaam wordt alleen maar voller en voller.

Ze worden ziek en hun hoofd tolt van de negatieve gedachten.

Hele dagen zijn ze bezig met het conflict wat ze met een ander hebben.

Ze geloven hun eigen waarheid, want een andere waarheid bestaat er niet.

Het blijven herhalen van wat hun is overkomen, de pijn die ze ervaren, de boosheid opnieuw weer naar boven laten komen, zorgt ervoor dat er een grief ontstaat naar de ander. Die grief blijven ze voeden naar anderen toe. Ze kunnen moeilijk in slaap komen, nachtenlang liggen ze wakker en maken nog steeds ruzie in hun gedachten. Dit kan jaren en jaren doorgaan. Niet alleen bij die ene persoon waar ze ruzie mee hebben, maar bij alle situaties in hun leven waar ze het niet mee eens zijn.

Maar hoe kun je dit nu veranderen?

De meeste mensen komen niet tot een inzicht, ze gaan met grief en al de kist in.

En zodra ze boven in het Hiernamaals zijn en alle ego spelletjes die ze hebben gespeeld achter zich hebben gelaten, gaan ze inzien dat ze verkeerd gehandeld hebben en zien ze hun fouten in. Maar het is juist de bedoeling dat je tijdens dit leven je spelletjes in gaat zien. Je moet over jezelf bewust worden van ieder aspect van het ego, en hoe het de macht steeds weer wilt veroveren over je ware zelf. 

Dit is een verhaal dat laat zien dat wij allemaal verschillende rollen en spelletjes spelen met elkaar. Het is leuk gebracht, alleen maar om de lezer er bewust van te maken dat we allemaal nog een kind zijn en onze lessen moeten leren. Dat we inzichten moeten krijgen in ons eigen spel dat we met elkaar aan het spelen zijn.

Ik vergelijk het leven vaak met een theatershow. Iedereen heeft zijn eigen rol en we spelen die rol zo ontzettend goed, waardoor we vergeten zijn dat we een rol spelen. Sterker nog, we zijn in onze eigen rol gaan geloven.

We zijn misschien volwassen mensen, maar diep van binnen zijn we allemaal nog een kind dat naar school gaat. De klas waar je je in bevindt, hangt van je bewustzijn af. Het onderzoeken, het afleren van het ego spel, zal je naar een hoger bewustzijn en naar een hogere klas brengen. Kom je tussendoor toch te overlijden in dit leven, dan zal je naar een lichtere sfeer in het hiernamaals gaan. En dat is toch wat iedereen wil of niet? 

Eén van de hardnekkige ego spelletjes is wel jaloezie.

Jaloezie zal niet alleen jezelf, maar ook een ander kapot willen maken. Vergeet niet dat het ego alleen maar wil hebben.

Het liefst voor zich alleen en het zal er alles aan doen, om dat vast te houden.

Het ego speelt de rol jaloezie, om te krijgen wat hij nodig heeft, zodat hij meer, beter en groter kan worden.

Er zijn zoveel vormen van jaloezie. Ook zijn er lichtere vormen van jaloezie, zoals hier boven in het verhaal verteld wordt. Het gras bij de buren was groener dan bij de man en vrouw die voor het raam stonden te kijken. Je hebt ook extreme vormen van jaloezie. Het kan zelfs zover gaan, dat er geweld aan te pas komt. Er wordt vaak gezegd; ‘een beetje jaloezie is gezond’, maar het tegendeel is waar. Een beetje jaloezie heeft juist de kans om groter te worden.

We kunnen als kind al jaloers worden als iemand anders in de klas beter kan tekenen dan jij. Je krijgt niet de complimenten die je zo graag wilde hebben of had verwacht. Je zusje krijgt wel een mooie jurk en jij moet haar afdankertjes dragen.

Je broertje krijgt de mooie rode fiets die jij zo graag wilde hebben en jij krijgt een blauwe. Allemaal kleine dingen, maar daar begint het wel mee.

Daarmee wordt het pijnlichaam nog verder geactiveerd.

Ook een veel  voor komende vorm van jaloezie, is jaloers zijn in een relatie.

Een man lacht liefelijk naar een andere vrouw. Een vrouw lacht niet om jouw grap, maar wel om die van je beste vriend. Je beste vriendin vindt jouw man wel heel speciaal en klampt zich werkelijk aan hem vast en hij heeft niets door. Door te zeggen dat je dit niet leuk vindt, ontstaat er conflict. Ook oude pijnen, zoals pijnlijke gebeurtenissen uit je leven komen naar boven borrelen en worden op een presenteerblaadje voor je voeten gegooid. De ander voelt zich betrapt of aangevallen en gaat in de verdediging. Met alle gevolgen van dien.

Het denken kan heel erg handig zijn bijvoorbeeld als je moet autorijden, of je iets op wilt zoeken wat je niet weet. Maar het denken is groter geworden, door samen te werken met het pijnlichaam en dat noemen we dan weer het ego. Wij mensen hebben door de vele levens ontzettend veel mee moeten maken. We waren een zeer onbewust volkje en opeens was daar een verandering in de geschiedenis, waardoor wij opeens rechtop gingen lopen. Als je terug gaat in de geschiedenis, zul je meer van dit soort veranderingen zien. Maar wat ik er mee wil zeggen is dat we al heel erg lang hier op deze mooie Aarde mogen leven. Na het overlijden gaan we terug naar het Hiernamaals en keren uiteindelijk weer terug naar de Aarde. Zoals ik al eerder heb aangegeven, we zitten op een soort school en alles wat je hier mag en kan leren is alles over dualiteit en balans. Ben je in balans en gaat je leven je voor de wind, dan heb je een heerlijk leven, maar ben je in conflict met jezelf (onbalans) of met de wereld om je heen, dan leef je in een wereld die bestaat uit dualiteit. Dualiteit is nodig om je balans te terug te kunnen vinden.

Maar ik loop op de zaken vooruit.

We gaan even terug naar school. Je kunt niet gelijk in groep acht beginnen. Nee, net als in het leven hier op Aarde moet je onderaan beginnen. Je komt hier op Aarde aan met een hele grote groep zielen. Jullie hebben afspraken gemaakt, dat je elkaar in het aardse leven elkaar weer terug gaat zien. Eigenlijk hebben jullie alles al vastgelegd voor je naar de Aarde ging. Het ligt in je ziel besloten. Maar eenmaal op Aarde heb je niet meer het bewustzijn als wat je in het Hiernamaals had, en moet je dat allemaal weer terug weten te vinden. De dualiteit die hier op Aarde geleerd mag worden, of mooier gezegd de verschillende tegenstellingen, maakt het er allemaal niet gemakkelijker op.

Wat we in het Hiernamaals niet hebben en op Aarde wel, zijn verschillende lichamen. Er zijn er velen, maar waar wij mee te maken hebben in dit leven is toch vooral het fysiek lichaam, het pijnlichaam, en het astrale lichaam. Daar omheen zitten er nog veel meer, maar daar hou ik me even van buiten, ander wordt het misschien wel heel erg ingewikkeld.

Het fysieke lichaam is daar waar onze ziel in leeft, het is verbonden met het astrale lichaam en zal na het overlijden teruggaan naar het Hiernamaals.

Het fysieke lichaam is ons beschermlichaam, onze tempel. En met ons astraallichaam reizen we in onze dromen en gaan we naar de Hemel.

Zolang het koord tussen het fysieke en astrale lichaam niet breekt, blijf je op Aarde. Zodra het doorbroken wordt, zal het fysieke lichaam achtergelaten worden als een omhulsel en zal het astrale lichaam terugkeren naar het Hiernamaals.

Wij als ziel willen alles leren over tegenstellingen. We willen leren hoe het is om als man en als vrouw te zijn. We willen weten wat oorlog en vrede is en we willen armoede en rijkdom ervaren. We willen ervaren wat liefde en haat is. We willen op verschillende continenten en landen wonen. We willen echt alles wat je maar hier op Aarde kunt leren meemaken. In het Hiernamaals lijkt dit allemaal heel leuk, want je wilt als ziel groeien en dichter bij het licht komen van het hoogste licht, dat in het Hiernamaals is. Daarom storten wij ons met zijn allen hier op Aarde neer.

We vechten, we vrijen, we krijgen kinderen. We hebben macht over anderen, we zijn onderdanig. We moorden en we worden vermoord, we pesten en we worden gepest. We gaan dood en komen weer terug.

‘De Akasha Kronieken’ slaat alles op. ‘De Akasha Kronieken’ is een soort bibliotheek waar alle informatie van iedere ziel in opgeslagen ligt.

Iedere gebeurtenis in je leven, iedere daad, ieder woord, gevoel, iedere emotie, intentie en beweegreden wordt bewaard.

En bij een volgend leven mag je er even weer in kijken, wat je wel en niet geleerd hebt, wat kun je oplossen en wat niet, dan gaan we weer terug naar Aarde en leven weer in een wereld van tegenstellingen.

Ik zei het zojuist al, vanuit het Hiernamaals is het gewoon een reis met ervaringen. Als we naar het Hiernamaals gaan, blijven de fysieke emoties achter. Het Hiernamaals is eigenlijk ons huis en we gaan af en toe op reis naar de Aarde om te ervaren. Maar zodra we hier op Aarde terug zijn, zijn we afgescheiden van ons huis. Het lijkt wel of we aan onze lot worden over gelaten. We hebben ergens diep van binnen in ons het gevoel van eenzaamheid, we missen de liefdevolle sferen waar we vandaan komen en we gaan op zoek.

Maar het is nergens te vinden hier op Aarde, omdat er teveel tegenstellingen zijn waarin we gevangen zitten.  

Je kunt alleen de Hemel op Aarde vinden, als je je ontdoet van alle pijn en tegenstellingen op alle lagen in jezelf en wanneer alle verschillende lichamen die om je heen zitten, weer terug in balans zijn. Pas dan ben je klaar, dan mag je naar huis en hoef je niet meer terug te keren naar deze wereld.

Maar wij ervaren het allemaal heel anders. Wij beleven alles als echt. Het pijnlichaam dat wij bij ons dragen vangt alles op en samen met het denken gaan ze een heel ander leven leiden. Zonder het denken en het pijnlichaam leren we dus niets. Wij leren niet de emoties die daar aan vastzitten van dualiteit, we leren niet de lessen die er in verweven zitten, we gaan niet met onze pijn door de verschillende lagen heen. En dat is juist wat de ziel graag wil ervaren, het wil alles ervaren, om uiteindelijk weer los te laten.   

En dit is de reden waarom we met zijn allen nog vastzitten. De één wat meer dan de ander, maar vast zitten we allemaal. Door je hier bewust van te worden en je leven te onderzoeken, kun je bewuster worden van wie je werkelijk bent, een prachtige ziel die ervaren wil.

Maar hoe zit het dan met dat je opeens niet meer met iedereen overweg kunt?

Je bent al begonnen met jezelf te onderzoeken, je word steeds meer bewuster van jezelf en dan opeens passen mensen niet meer bij je. Er ontstaat een conflict en ieder gaat zijn eigen weg. Soms doen we nog een poging om nader bij elkaar te komen, maar het leidt tot niets. Het lijkt wel of we van elkaar vervreemd raken.

Maar daarvoor neem ik je weer mee terug naar een stukje  geschiedenis in onszelf. Wij als zielen komen niet allemaal tegelijk hier op Aarde. Eerst gaat er een grote groep, daarna nog één en dat gaat maar door. De ene ziel heeft veel meer levens hier op Aarde geleefd dan de ander. Denk maar aan die school waar ik telkens op terugkom. De één zit nog in groep drie en de ander is over gegaan naar groep vijf. Je leert dan niet meer hetzelfde als het kindje in groep drie. Je hebt dat al geleerd, maar je wilt nog wel met dat kindje uit groep drie spelen. Maar dat kindje speelt andere spelletjes dan de spelletjes die jij speelt. Jij vind de spelletjes die het kindje uit groep drie speelt kinderachtig en het kindje uit groep drie vindt jouw spelletjes te moeilijk.

Zo gaat het dus ook, als je jezelf gaat leren kennen. Je bent bezig met je eigen bewustzijnsproces en het word je duidelijk, welk spelletje je altijd hebt gespeeld. Kom je er achter dat jij jezelf vaak hebt weggegeven en anderen hun zin hebt gegeven? Dan stop je daarmee. Je laat dit niet meer toe, maar de ander is niet anders van je gewend en vind dit opeens vreemd. Want de ander is gewend dat het altijd zijn zin krijgt, dus er komt conflict.

Je houdt je opeens met hele andere dingen bezig. Je vind televisie niet meer zo leuk, de vrienden waar je normaal mee omgaat praten over bepaalde programma’s die ze hebben gezien. Of ze roddelen en vertellen elkaar sterke verhalen die niet helemaal waar zijn. Je voelt dat je hier niet meer tegen kunt, er is iets veranderd in jezelf. Je zoekt gelijk gestemde en je vindt een groepje waar jij je goed bij voelt. Maar de één heeft meer lessen te onderzoeken dan de ander. De één zit in groep vijf en jij al in groep zeven en ook daar komt weer hetzelfde probleem tevoorschijn.

Maar inmiddels weet je dat dit kan gebeuren, dat sommige mensen heel even in je leven zijn en dan weer vertrekken. En hoeveel meer jij in je leven inziet, hoeveel meer je de stilte in jezelf terugvindt. Hoeveel meer je afgeleerd hebt, hoeveel moeilijker je iemand vindt die jou begrijpt. Dat is wat ze bedoelen met; ‘het is eenzaam aan de top’. 

Dus we moeten de oude pijnen uit het verleden los gaan laten.

Moeilijk, vooral als je traumatische gebeurtenissen hebt meegemaakt die je nog elke dag in de greep houden.

Maar je hebt altijd een keuze. Wil je vast blijven houden aan het verleden, of ben je er klaar voor om het los te laten en je op het leven wat je nu leeft te richten? Natuurlijk zul je alles niet zomaar van de ene dag op de andere achter je kunnen laten. Dat gaat net als bij die ui, laagje voor laagje. Maar je zal zien dat je steeds minder lang erin blijft vastzitten. Op een gegeven moment huil je het er uit en je kunt je dag weer oppakken. Je bent aan het verwerken, om uiteindelijk alleen nog maar liefde over te houden.

Herken je dit? Je ligt in je bed en opeens komt er een gedachte voorbij. Het is een gedachte, over iets waar jij je zorgen om maakt.

Je moet de rekeningen nog betalen en je hebt niet genoeg geld.

Je bent onrustig over een voorval op je werk en je kunt er niet van slapen. Dit zijn kleine dingen, maar je kunt ook nachten vol met wrok op je bed liggen en de ruzie elke avond in je bed opnieuw voeren. Je hebt lang niet alles kunnen zeggen wat je wilde zeggen en je bent in jezelf hele ruzies aan het voeren met de ander. En als je klaar bent, ga je weer opnieuw beginnen. Herken je dit? Dat je nachten lang niet kunt slapen, omdat je denken je van je slaap weg houdt? In een verhaal eerder, beschreef ik een vrouw die dit ook deed. Ze werd ziek, ze vermagerde en ze was alleen nog maar bezig met haar conflict. Als je er bewust van bent dat je dit doet, wat overigens geen schande is, en je wilt graag dat dit stopt, je wilt niet meer nachten lang door piekeren en pas tegen de morgen in slaap vallen, dan is dit een mooie oefening.

Oefening

Zodra je in bed ligt gaat je denken direct met je aan de haal.

Het zal je vast en zeker meteen in zijn greep hebben, maar dat geeft niet. Zodra je je er opeens bewust van bent, dat je vast zit in je gedachten, zeg je ‘STOP’. Denk dan aan een bloem of iets leuks.

En heel geraffineerd komt je denken door een achterdeurtje weer naar voren en heeft je weer in de greep. Zodra je je er weer bewust van bent dat het denken je weer voor de mal heeft gehouden, zeg je weer ‘STOP’. Denk aan die bloem. Doe dit telkens weer. Het denken is de baas geworden over ons. We worden overspoeld met gedachten en we weten het niet te stoppen. Door STOP te zeggen, doorbreek je heel even het denken. Het denken komt gelijk weer terug, maar je zult zien dat de pauzes tussen het denken door, steeds groter beginnen te worden. Dit is een oefening die je moet vol houden, anders heeft het denken weer de macht over je en dan ben je verloren aan alle pijnlijke verledens die je hebt gehad. Maar je zult zien dat wanneer je het een tijdje doet, je dan veel sneller in slaap valt. Dan zul je niet eens meer je denken hoeven te corrigeren en is het gelijk stil, zodra jij je bed in stapt.

Je slaapt meteen, zodra jij je hoofd op het kussen legt.

Nu je weet hoe je je denken stil kunt krijgen, kun je het uit gaan breiden. Je kunt je nu richten op iemand die jou iets wilt vertellen. Luister aandachtig, kijk diegene in zijn of haar ogen aan. Alle gedachtes die langs komen stuur je weg, net als in de oefening hierboven. Je concentreert je volledig op wat de ander zegt. De ander voelt zich gehoord. Het is een oprecht gesprek, zonder dat jij jouw verhaal hebt willen vertellen of er tussendoor hebt zitten babbelen.

Ga nu eens naar buiten en luister naar de vogels zonder er bij na te denken van, ‘hé een duif’, geef er geen naam aan.

Door alles te benoemen zetten we alles en iedereen in een hokje. Ze zijn dan afgescheiden. Maar was het niet de bedoeling dat we één worden met alles en iedereen? Dus zonder er een naam aan te geven, ga je naar buiten en luistert alleen. Komt het denken via een achterdeur toch met een boodschappenlijstje naar voren? Dan stuur je het weg en je denken wordt weer stil.

Probeer dit met alles, wees stil in jezelf. Ik weet het, het vergt enige oefening, maar wanneer je dit volhoudt is het heerlijk rustig. Je bent dan niet met pijn of emoties geïdentificeerd en als die toch opeens opkomen, stuur je het weg. Zodra je het laat begaan, heeft het jou weer in zijn greep en zal je weer opnieuw moeten beginnen.

Wees je bewust van je gedachten en hoe vaak hij langs komt om een mooi moment te verstoren. Je wilt toch niet aan boodschappenlijstjes denken of aan wat je morgen aan wilt doen, terwijl er net iets leuks in je leven gebeurd? Je wilt daar toch voor honderd procent van genieten?

Als je stil bent, dan is er geen af gescheidenheid, dan ben je één met alles. Als je stil bent, dan leef je in rust. De ruimte die er in je is ontstaan, heeft liefde voor alles. Deze liefde is verbonden met het Christus bewustzijn en je Hogere zelf, die met jou verbonden zijn. Andere lichtlichamen die om je heen zitten, verbinden zich steeds meer met het Universum in en om je heen. In deze stilte hoef je niets, er is daar immers geen dualiteit, geen strijd, geen weerstand of verzet, alleen maar gewoon aanwezig zijn. In deze aanwezigheid kun je kijken naar een boom, zonder het een naam te geven. In deze aanwezigheid kun je kijken naar een bloem en jezelf ermee verbinden, zonder die bloem een naam te geven. De liefde voor de bloem is helend, omdat de liefde die je ervan terugkrijgt, zoveel natuurlijker blijkt te zijn. Het is één beweging van energie, omdat er geen afstand tussen wat ik ‘mij’ noem en wat ik een ‘bloem’ noem. Als je in stilte bent, kijk je met heel andere ogen naar de wereld. Als je in stilte bent, luister je met heel andere oren. Als je in stilte bent, leef je op een heel andere manier. Wanneer je kijkt zonder het te benoemen, registeren de hersenen niets. Het gedeelte van de hersenen wat wij gebruiken, kent alleen maar het denken.

Vanuit die stilte komt creativiteit, vanuit die stilte komen talenten naar voren, waar je geen idee van had dat je ze bezat. Vanuit de stilte kun je anderen helpen om ook die stilte in zichzelf terug te vinden. Vanuit die stilte ben je verbonden met het grotere geheel, het Universum, de Hemelse werelden, de Opgestegen Meesters, de Engelen met Vader en moeder God. 

Maar wat is nu echt liefde?

We kennen allemaal de woorden: “Hij of zij is de liefde van mijn leven”. Of de woorden; “Wij zijn tweelingzielen. We hebben elkaar ontmoet en het voelt allemaal zo bijzonder”. Je bent verliefd en je loopt op roze wolken. En we noemen het allemaal liefde.

Maar de liefde die wij met zijn allen kennen is geen liefde.

Dat wat wij liefde noemen, heeft altijd dualiteit in zich.

Liefde is een emotie die we zelf hebben gecreëerd.

Wij als mensen zijn allemaal ergens naar op zoek en als wij ‘denken’ dat we het hebben gevonden, dan noemen wij de liefde.

Waar wij allemaal naar op zoek zijn in deze wereld buiten onszelf, is niet te vinden. Sterker nog, daar waar wij allemaal naar op zoek zijn, is niet te benoemen. Als ik er een woord aan mag geven, dan zal ik het ‘Godsvonk’ noemen. Een klein deeltje dat wij allemaal in ons dragen. Dat heel subtiel iets uitzendt en wil dat wij naar haar op zoek gaan. Dat deeltje in onszelf is verbonden met alles in de stilte. Het kent geen dualiteit, emoties en denken. Wij als mens keren niet naar binnen naar de stilte, maar wij keren naar buiten toe, alleen maar om tegenstellingen te ervaren in deze buitenwereld. Dus onze gedachtes, het denken, is gericht op wat wij zien, horen en voelen van de wereld om ons heen.

Wat wij ervaren als liefde is een illusie, een zelf bedachte emotie.

Hard gezegd: “Apen liefde”. Krab jij mijn rug, dan krab ik de jouwe. Maar als jij mijn rug niet meer wil krabben, dan ontstaat er conflict in jezelf en met de ander. Wat wij liefde noemen, is niet hetzelfde als de Godsvonk die wij allen in ons dragen. Wat wij liefde noemen is surrogaat van iets wat veel groter is, zonder dualiteit.

Maar nu hoor ik je denken; ‘En een relaties dan? Is dat geen liefde? Ik hou toch echt van mijn partner en ik kan niet zonder hem/haar!’ Door te zeggen ‘ik kan niet zonder hem/haar’, is de relatie al gebaseerd vanuit angst. Bang dat hij of zij bij je weg zal gaan. Als wij dit soort relaties onderzoeken, dan zien wij dat we iemand tegenkomen in ons leven die op dezelfde golflengte zit, hetzelfde bewustzijn en dezelfde humor heeft. Je herkent elkaar en er ontstaat een verliefd gevoel. Dit gevoel komt het dichtbij de ‘Godsvonk’ die in die stilte zit. Alles lijkt opeens mooier, de natuur straalt, jij straalt en je leven bestaat even zonder dualiteit en conflict. Je zit op die grote roze wolk.

Maar…., nu komt het.

Na een aantal weken komt daar verandering in en houden jullie elkaar een spiegel voor. Je ziet het onaangename gedrag van de ander. Bijvoorbeeld, hij gaat met zijn sokken aan naar bed, wat jij weer smerig vind. En jij draait het dopje van de tandpasta niet terug op de tube, waardoor hij zich ergert. En daar beginnen de eerste scheurtjes al te komen, als je hier niet over praat. Hij gooit zijn kleding op de grond in plaats van op de stoel en jij mag alles opruimen en uitwassen. Zolang er niet op een normale manier over gepraat kan worden, zal de verwijdering steeds groter worden. De opgekropte emoties zullen er een keer uit moeten, waardoor er ruzie ontstaat. Na de ruzie is het weer rustig en zullen de beide partners het vervolgens weer opbouwen tot de volgende ruzie. Vaak zie je dat beide partners niets zeggen en elkaar nemen zoals ze zijn. Dat is een mooi iets, maar om jezelf te helen in dit leven en dit samen met je partner te mogen doen, is een kans die je mag aangrijpen, om daardoor zoveel mogelijk conflicten in te gaan zien en op te lossen in jezelf en met elkaar. Door elkaar een spiegel voor te houden en te zeggen wat je bezighoudt, kun je samen in balans komen. Een beetje water bij de wijn doen, noemen we dat. Een beetje geven en nemen. Er mag ten alle tijden binnen een relatie geen onvrede zijn, er mag niets tussen jullie beide in komen te staan. Het is zorgen dat de relatie telkens in balans blijft. Met andere woorden, hou je tuintje schoon. 

We hebben al veel onderwerpen samen besproken om weer de rust in jezelf te kunnen ervaren. Maar er komt veel meer bij kijken, dan wat ik hier allemaal op kan schrijven. Er zitten zoveel zielenstukken aan vast die best ingewikkeld zijn. En er zullen tal van andere manieren zijn die je naar diezelfde stilte kunnen brengen. De weg naar Rome heeft vele wegen. Maar voor mij was dit de weg. Een weg die voor mij openging, toen ik niet dieper kon vallen in mijn leven. Het heeft mij de weg gewezen en er kwam een verborgen talent bij mij naar boven, waarvan ik geen idee had dat ik die in mij droeg. Ik, het meisje dat dyslectisch was, maar dat niet wist ruim vijfenveertig jaar geleden. Ik was dom, zeiden ze, niet goed genoeg. Een weg zoekend, maar niet kunnen vinden. Mijzelf weggegeven, altijd op zoek naar aandacht, liefde, een arm om mij heen, maar niet kunnen vinden. Totdat ik op de dag van mijn zesendertigste verjaardag niet meer kon. Ik heb gebeden, geschreeuwd en tenslotte gehuild. De volgende dag kwam de verlossing door één enkele zin, en mijn wereld ging open. Mijn weg werd zichtbaar. En hoeveel meer ik aan mijzelf ging werken en de rust in mijzelf terugvond, hoeveel meer ik door kreeg. Zo is het schrijven van verhalen als talent naar boven geborreld. Het zat al die jaren diep verstopt onder dikke lagen van pijn, verdriet en conflict.

Ik veranderde en de mensen om mij heen begrepen me niet meer.

Ik had voor het eerst in mijn leven mijzelf gevonden. Ik was blij, en de puzzelstukjes bleven op zijn plek vallen. De mensen om mij heen hadden geen grip meer op mijn leven en voor het eerst durfde ik echt oprecht ‘nee’ te zeggen. Eindelijk na zesendertig jaar was ik gelukkig met mijzelf, maar de mensen om mij heen helaas niet. Ze begrepen me niet en dachten dat ik me bekeerd had. Enkelen van hen dachten dat ik mij bij een sekte had aangesloten.

Ik werd me bewust van de spelletjes die ik en de mensen om mij heen met elkaar hadden gespeeld en dit wilde ik niet meer. Ik wilde oprecht en eerlijk zijn naar anderen en hoopte het terug te krijgen. Helaas verliep dat anders. Er was te veel verschil tussen de mensen waar ik zoveel van hield en mijzelf, waardoor ik me genoodzaakt voelde een keuze te maken in mijn leven die mij zeer zwaar viel. Langzaam heb ik mensen moeten laten gaan in dit leven. Niet omdat ik ze niet aardig vond of niet van ze hield, nee, ik moest ze laten gaan om mijn eigen zielenreis te beschermen. Ik kon mijzelf niet meer verlagen door mij zelf weg te geven, of mezelf zo te presenteren, zoals de mensen mij graag zagen. Ik was die rol die ik speelde niet meer! Ik was op zoek naar mijzelf en die weg lag helemaal open voor mij.

Ik was alleen, een keuze die mij zwaar viel, maar ik kon gewoon niet meer terug. Het licht was mooier dan de duisternis, waar ik me al die jaren in had verscholen. Ik leerde mijn huidige man kennen. Hij was, net als ik, op zoek naar zichzelf en dat was een verademing. Dezelfde humor, hetzelfde bewustzijn, dezelfde lessen, maar dan andersom. Wat hij te veel had, had ik te weinig. Wat ik teveel had, had hij te weinig. Hij direct, druk, en vol passie, ik afwachtend, rustig en in evenwicht. In alles waren we elkaars tegenpool. De energie die vrij kwam tussen ons, toen het denken stil viel, was niet van deze wereld. Het één zijn met je partner, die prachtige kleuren in de kamer waarin wij ons bevonden, één met de wereld, en met het Hiernamaals. Alles was met elkaar verbonden. De kleuren die we zagen, de Engelen die zich toonden, het gezang wat wij hoorden. De bloemen die voor onze ogen opengingen. Het leek alsof de Hemel even stil stond voor ons. En dit gebeurde allemaal in die volledige stilte en nu nog steeds.

Wij wisten vanaf het allereerste begin dat wij elkaar spiegelden, dat wij van elkaar konden leren en af konden leren. We zijn niet alleen onze eigen leraren, maar ook elkaars leraar.

We zijn elkaars tegenpolen, die een balans proberen te vinden in dit leven van onszelf en naar elkaar toe.

Door steeds meer af te leren, ons meer bewust te worden van het leven in en om ons zelf heen, zijn we langzaam samen naar buiten getreden. Ik met mijn verhalen en mijn partner met consulten. Hij direct, helderziend en oplossingsgericht, ik op de achtergrond, afwachtend met mijn Engelengeduld. Iedere keer een stapje verder. Elke keer meer vertrouwen hebben in de hulp van boven, meer vertrouwen in elkaar en in onszelf.

Het schrijverstalent bleek ik niet als enige te hebben, mijn man heeft inmiddels drie boeken mogen schrijven, met behulp van zijn liefdevolle gidsen. En langzaam zijn de consulten die hij geeft, uitgelopen tot een goed bezochte praktijk.

Mijn zelfvertrouwen groeide langzaam. De onderliggende onrust ‘van niet goed genoeg zijn’ was nog steeds sterk aanwezig. Het leek er even op, dat het mij weer in zijn tang had en niet meer los wilde laten, totdat mijn man de knoop doorhakte. Binnen een week had ik mijn eigen bedrijf en waren er de eerste klanten die zich aanmeldden voor een innerlijk kind verhaal. Ook het doorzetten van mijn boek was een langlopend traject wat ik steeds maar uitstelde. Ook hierin heeft mijn man de knoop door gehakt en ik ben hem daar ontzettend dankbaar voor. Het zelfvertrouwen groeide weer. Ik vind het heerlijk om met mensen te praten en daarna een prachtig verhaal te mogen schrijven over wat ik voor hen doorgegeven krijg. Inmiddels heb ik mijn tweede boek geschreven ‘De Water-Engelen’, dat ik als mijn kindje beschouw en de wijde wereld in mag gaan.

Denk nu niet dat bij ons alles voor de wind gaat, in tegendeel. We zijn veel gevoeliger geworden. Ieder facet dat niet in balans is, wordt groot uitvergroot. Ieder facet dat bij een ander niet in balans is, valt gelijk op. We mogen er gelijk naar kijken en het oplossen. Vele levensstukken zijn niet in één twee drie opgelost, daar heb je meer tijd voor nodig. Ook de levensperikelen, net als bij ieder ander, gaan bij ons gewoon door.

Net als bij iedereen krijgen wij te maken met dierbaren die komen te overlijden. Het verschil alleen is, dat wij meteen contact met ze hebben en ze ons laten weten dat het goed met ze gaat. Ze vertellen ons hoe vrij ze nu zijn, zonder het denken, de conflicten, de emoties en de spelletjes die ze gespeeld hebben. Ze zijn weer liefdevol, hun ware zelf en vrij!

Maar…..degenen die over zijn, hebben nu het overzicht. Ze kunnen veel verder kijken dan wij dat kunnen met zijn allen en ze willen graag dat het familie karma opgelost gaat worden. Niet alleen voor hunzelf, maar voor de hele familielijn. Het opnemen van dit familie karma is een zware taak. Het vergt veel moed en liefde voor je voorouders. Zodra je dat speciale stuk in jezelf hebt oplost, heb je het gelijk voor de vorige generaties opgelost. Maar we hebben vele voorouders en er is veel karma wat opgelost mag worden…. En we hebben nog vele levens voor ons om dat te mogen bewerkstelligen.

Wat ik eigenlijk met dit bovenste verhaal over mijzelf wil duidelijk maken is het volgende. Wij hebben allemaal die Godsvonk in ons zitten. Wij kunnen allemaal die rust terugvinden in onszelf, wij kunnen allemaal die liefde van de helpers voelen, als wij die dikke laag met pijn, emoties en conflicten in ons zelf lichter hebben gemaakt door te onderzoeken en af te leren. We kunnen zelfs van daaruit nog verder gaan, door nog meer te onderzoeken en af te leren, waardoor je gezien gaat worden door het licht, zodat je een mooie taak krijgt om zo je onder gegraven talent in te zetten om anderen te helpen het licht te zien in de duisternis van angst. Want alleen met zijn allen kunnen wij naar een hoger bewustzijn stijgen, door elkaar te helpen.  

Om jezelf te kunnen vinden, heeft niets te maken met intelligentie.

Iedereen kan die Godsvonk terugvinden en daar hoef je geen enkel boek voor gelezen te hebben. Je hoeft geen hoog onderwijs genoten te hebben om naar jezelf terug te keren.

Laat jezelf niet van de wijs brengen, als iemand die veel geleerd heeft je overspoeld met dure woorden, en zijn waarheid en wijsheid aan je opdringt. Je moet maar zo denken: “Hij heeft het ook maar uit een boek gehaald, en degene die het heeft geschreven heeft zijn of haar bevindingen als waarheid in boekvorm aangeboden.” Ik wil niet zeggen dat mensen die hoog opgeleid zijn er niet toe doen, integendeel. Ze hebben een heel andere taak op zich genomen, voor zichzelf en voor onze wereld.

Nu hoor ik u weer denken…: “De wereldleiders hebben gestudeerd, ze hebben het hoogste onderwijs genoten, ze verkeren in de hoogste kringen, maar ze kunnen nog geen land besturen. Hoe zit dat?” Mijn zienswijze is, omdat wij als mens allemaal een ander bewustzijn hebben. Net als over die school waar ik het in het begin over had, zitten wij met elkaar nog steeds op school. Een wereldleider kan in groep vier zitten en handelt ook naar wat hij in groep vier leert. Zit jij een groep hoger, dan kun jij je wel eens ergeren aan waarom hij of zij niet de balans in de wereld opzoekt. Waarom is het nog ieder voor zich, de rijken alsmaar rijker wordend en de armen als maar armer. Kunnen ze niet samenwerken? Kunnen ze niet leren om als mens in balans te komen met zichzelf en de wereld waarin we leven? Nee dat kunnen ze niet. Eerst moeten ze, net als iedereen, van alles ondergaan. Ze kunnen  failliet gaan of dakloos worden en daardoor het inzicht krijgen, dat ze het heel anders hadden kunnen doen. Door naar zichzelf te kijken, komt er verruiming in henzelf en kunnen ze de ware betekenis inzien die de Meesters van onze wereld voor ogen hadden in de oudheid. Een wereld samen, niemand uitgezonderd. Een wereld zonder conflict, zonder leugens, één bewustzijn. Pas dan kan er een Hemel op Aarde komen.

Maar ik dwaal weer af en het is niet zo belangrijk hoe het leven zich opvult. Ieder leeft en leert zijn eigen lessen. Alles wat er nu gebeurt, stond al vast en je hoeft alleen maar je leven in te zien, om niet meer met de conflicten van de wereld bezig te hoeven zijn. Dat de Aarde opwarmt is een natuurlijk proces van de Aarde en ja ook de milieuvervuiling speelt een kleine rol hierin mee. Maar als wij terugkijken naar de geschiedenis, dan zien wij dat door vulkaanuitbarstingen de Aarde kouder werd en er een ijstijd daarop volgde. Maar voor de uitbarsting was er eerst een opwarming van de Aarde. De Aarde doet dit zelf, omdat ook de Aarde in zijn eigen proces van opschoning zit. En na een ijstijd is ze herboren en kan ze haar bewoners weer omarmen om hun de lessen te laten leren die ze zo graag willen leren.

Wanneer je rust in je leven wilt, moet je die rust in jezelf terug gaan vinden. Rust terugvinden in jezelf, vind je niet door naar de televisie te kijken. De televisie is aangesloten op ons pijnlichaam en zal er alles aan doen, om de pijn die in jou aanwezig is te activeren. Misschien even een voorbeeld: Jij zet de televisie aan en je ziet het programma ‘het spijt me’. Kennen jullie dat nog? Even voor de duidelijkheid. Dit programma gaat erover, dat je ergens spijt van hebt en je wilt dit via een tv-programma weer goedmaken. Onmiddellijk wordt je pijnlichaam hierop geactiveerd, omdat het denken, jouw bibliotheek vol met emoties gelijk gaat zoeken waar hij diezelfde emotie van kent. Ah, daar is het!

Jij hebt ook met iemand ruzie gehad en je wilt ook graag dat het goedkomt. Door het programma komen alle herinneringen en het conflict weer aan de oppervlakte en ‘s avonds in bed lig je er weer wakker van. Hoe had jij je gevoeld als je het programma niet had bekeken?

Wij als mens zijn nieuwsgierig en willen alles weten. We willen gevoed worden. En het maakt voor velen niet uit met wat. Uit verveling kijken we wat af, hele streaming programma’s worden als bomen uit de grond gestampt, zoals Netflix en Videoland. We kijken massaal naar series en films en raken er zo verslaafd aan dat we er niet meer achter weg komen. Vaak met het bord nog op schoot, nog even een aflevering kijken en voordat je het weet, zit je de hele avond voor de buis. In de nacht kom je niet aan het verwerken toe van de dagelijkse perikelen, maar ben je bezig met het verwerken van iets wat niet echt gebeurd is. Sterker nog, je bent het pijnlichaam van iemand anders zijn fantasie aan het verwerken.  

Zo is dat ook met de mobiele telefoon, gamen, en andere sociale media. Wij als mens zijn zo verslaving gevoelig en willen zo graag ergens bij horen, dat we het maar buiten onszelf blijven zoeken.

Wanneer je het moeilijk vindt om jezelf terug te vinden, ga dan de natuur in. Kijk en ga lopen. Kijk naar iedere bloem en kijk naar iedere boom. Blijf eens stil staan bij een vogel hoog in de boom die zijn hoogste lied zingt. Kijk naar een vlinder die van bloem naar bloem fladdert. Volg de dorre bladeren die van een boom zijn gevallen en kijk waar ze naartoe gaan. Volg het spel van de ekster, ze zijn zo grappig als je ze leert kennen.

De vogels maken weleens ruzie, maar daarna zijn ze het weer vergeten. Een boom houdt zich niet bezig met de conflicten in de wereld. Een bloem is niet bang dat hij zal verwelken, maar zij straalt één moment in zijn korte leven. Wij als mens spiegelen elkaar met emoties en pijnen die nog niet in balans zijn, maar de natuur spiegelt ons in wat wel in balans is. De rust die de natuur uitstraalt zal je helpen met het terugvinden van jezelf. En ga nu niet met de mobiele telefoon de natuur in om foto’s te maken, om die tijdens het wandelen nog op Instagram of op Facebook te zetten.

Nee, je moet de natuur opnieuw ontdekken. Het niet denken, het bewust kijken zonder het te benoemen, het een zijn met de boom, de bloem, de bij en de vlinder. Pas dan, als je stil bent, kun je zeggen; “meditatie is puur één zijn met alles, meditatie is vrij zijn, zonder conflict”. 

Wij als spirituele wezens mogen onszelf her-ontmoeten en gaan op zoek naar ons ware zelf.

Op een dag vragen we onszelf opeens af: ‘Waar kom ik eigenlijk vandaan?’

We weten dat we geboren zijn uit een moeder, maar wat is nu het grotere plaatje achter het leven dat ik nu leef? Zo gaan we op zoek naar onze ware identiteit.

Je gaat eens goed kijken naar jezelf als mens. ‘Doe ik misschien iets niet goed?’

En als je goed kijkt, zie je opeens patronen in jezelf die eigenlijk helemaal niet zo aangenaam zijn. Je ziet dat je jezelf te veel weggeeft, of altijd graag ergens bij wil horen.

Ook zie je dat je altijd de baas wilt zijn, haantje de voorste zullen we maar zeggen.

En je gaat proberen om al die patronen in jezelf, waarvan je zelf vindt dat ze niet oké zijn, veranderen. Je stopt met liegen of de boel te verdraaien.

Je bent nu opeens iemand die luistert naar een ander, iets wat je daarvoor niet deed.

Je gaat zelfs zover, dat je durft toe te geven dat je fout zat op bepaalde momenten.

Het voelt als schoon worden en denkt dat al je karma is opgelost en je wilt geen nieuwe patronen ontwikkelen en het voelt geweldig!

Het lijkt net of je laagjes van jezelf aan het afwerpen bent, die je al die tijd het gevoel hebben gegeven, dat jij dat echt was. Maar die jou van je geboorte af aan geprobeerd hebben te beschermen tegen pijn en angst.

Je hebt de eerste laag van je ego onderzocht en het is heerlijk. Je bent een compleet ander mens geworden en je loopt op wolken. Op spiritueel gebied gebeurt er opeens van alles, en het lijkt erop, dat je nu ook iets voelt en ruikt en misschien wel ziet.

Je staat opener voor de energieën om je heen.

Je hebt het gevoel dat je alles hebt opgeruimd in jezelf, totdat er op een moment in je leven iets gebeurt dat alle registers opentrekt, en je het gevoel geeft, dat je weer van voren af aan moet beginnen. Nu komt er een oude pijn van vroeger naar boven en je zit weer helemaal in dat gevoel van toen. Je bent er gewoon ziek van en zit gevangen.

Je hebt jezelf inmiddels aangeleerd, om ernaar te kijken, als er een patroon in jezelf is dat niet fijn aanvoelt. Dat is het begin van innerlijk kind werk.

Als we terugkijken naar ons spirituele pad, dan zien we dat iedere pijn die wij in ons meedragen verschillende gradaties heeft. Ikzelf zeg altijd, het heeft meerdere lagen.

Je kunt iets wat in je leven is gebeurd niet in één les oplossen en loslaten.

Dit gebeurt vele keren, elke keer opnieuw.

Elke keer als je een nieuwe fase van lessen ondergaat, zullen de pijnen en trauma’s die je mee hebt gemaakt vanuit het verleden steeds een beetje dieper gaan inzien.

Je bewustwording verruimd en je gaat naar een andere hogere vorm van zelfrealisatie, en daar horen ook de bijbehorende lessen bij.

Het is elke keer dezelfde pijn, dezelfde angst, maar je kijkt er op een andere manier naar.

Je kijkt er op een heel andere manier naar, dan toen je in een iets lagere fase zat in je eigen ontwikkeling. Ik zie het als een school met zijn klassen.

Een kleuter kun je niet meteen de lessen uit groep acht geven. Ieder klas heeft zijn eigen lessen.

Zo zit dat ook bij onze innerlijke lessen. Elke keer zal je een trauma vanuit het verleden weer even ondergaan en in gaan zien. Je zal je inzichten eruit halen en dan mag het weer losgelaten worden. Dit gaat net zolang door, totdat je bij de kern van het probleem bent aangekomen.

Je mag het nu voor altijd los gaan laten.

Het is een ingewikkeld proces en niet iedereen loopt hier zomaar even door heen.

Velen doen hier vele levens over en gaan in hun laatste reïncarnaties bij leven een klas hoger.

Als je een oude ziel bent, en daar zijn er op dit moment erg veel van, ben je in de afrondende fase beland. Je krijgt ontzettend veel trauma’s te verwerken.

Je mag het in elk leven weer opnieuw beleven. Je haalt je inzichten eruit en in een volgend leven mag je het weer overdoen, maar dan een klas hoger.

In één van je laatste levens van oude ziel zijn, komt alles nog eens voorbij als een soort van examen. Je gaat tijdens dit leven telkens ook een klas hoger.

Je haalt uit iedere klas je inzichten en je laat het weer los en gaat over naar de volgende klas.

Ook zijn er tussen de klassen door, zoals ik ze maar noem, ook een soort tentamens.

Deze tentamens worden geleid door de Meesters van het licht. Ze hebben jou gezien en jij bent hun pupil. Je mag vanuit je innerlijke stilte met hen in contact komen en ze bereiden je voor op een nieuwe en volgende fase. Ze staan naast je, als je naar de kern van je bestaan toewerkt.

Ze houden je vast en tillen je op als het te moeilijk wordt.

Denk niet dat je gaat falen omdat deze weg zo zwaar is. Nee, ze helpen je en geven je inzichten die jouw innerlijke pijn op zal lossen, maar jij bent degene die het doet. Zo hebben alle emoties, trauma’s, angsten en onzekerheden een kern, en zodra je deze hebt ingezien en losgelaten in de allerhoogste klas of fase, dan ben je klaar voor je meesterschap.

Er wordt veel gesproken over innerlijk kind werk. Er worden veel cursussen aangeboden en je mag helemaal terug naar je kind zijn. Zelf schrijf ik innerlijk kind verhalen voor anderen en ik merk dat mensen het fijn vinden om weer even hun innerlijk kind in zichzelf te ontmoeten.

Maar vaak heeft dit innerlijk kind pijn en verdriet en schreeuwt het uit van angst.

Het is goed om te kijken naar dit innerlijk kind vanuit dit leven, maar het innerlijk kind van dit leven draagt ook de angsten en verdriet mee vanuit al die andere levens.

De trauma’s zitten veel dieper geworteld dan wat het in dit leven heeft opgedaan.

Dat is ook de reden waarom we steeds dieper in onszelf mogen voelen, totdat we bij de kern zijn aangekomen en dit mogen oplossen.

Innerlijk kind werk is dus een transformatieproces in onszelf, dat teruggaat naar ons echte menszijn. Ons echte menszijn is, hoe we zonder dualiteit, zonder ego, in ons eigen goddelijke licht staan. Hier zijn we een puur mens. We hebben het lijden achter ons gelaten.

We zijn meester geworden over het lijden heen.

In het begin van dit geschrevene, staat dat we in zekere zin op zoek gaan naar wie we echt zijn. Wij voelen in heel ons wezen dat er achter onze geboorte een veel groter plan schuilgaat.

Dit is het plan. Ons meesterschap dat wij hier op aarde mogen behalen met behulp van onze lieve, maar zeer toegewijde lichtwezens.

Maar hoe gaan we nu te werk, hoe kunnen we onszelf helen van oude en getraumatiseerde pijnen en angsten?

Hoe kunnen we onszelf zo helen dat we nooit meer in die angst en onzekerheid verkeren?

Het enige wat ik kan zeggen is: Luisteren naar de innerlijke stem in jezelf.

Heb je hem/haar al ontmoet? De stem die tegen je praat, die je de inzichten geeft, die je bijstaat als alles dreigt mis te lopen en een uitweg voor je zoekt.

De stem die onvoorwaardelijk van je houdt en je niet alleen zal laten? De stem van goddelijke vrijheid, die je de weg wijst en naast en achter je staat.

Deze stem is jouw innerlijke gids die altijd met je meereist van leven naar leven.

Deze stem zou 2000 jaar geleden ‘De Christus’ genoemd worden.

Mijn leraar zegt dat we die naam niet meer moeten gebruiken, maar daar een andere benaming aan moeten geven. Waarom? Omdat het Christuslicht een bepaalde lading met zich meedraagt. Dat alleen Jezus deze fase heeft behaald.

En nog, als iemand nu zal zeggen, het Christuslicht is in mij gedaald, dan weet ik zeker dat niet iedereen je zou geloven of je word opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis.

Wij als mens zijn als ziel afgedaald naar de laagste sferen van ons bestaan.

Hoe vaak zeggen wij niet: “We leven in een hel op aarde.”

Wij komen als ziel dus uit de Goddelijke sferen en zijn langzaam afgedaald naar de laagste sferen. Na Lemuria en Atlantis zijn we nog meer afgegleden naar Egypte en andere beschavingen.

Wij als ziel werden steeds meer verdicht en kwamen steeds meer in onbalans.

De vrouwelijke lijn die op dat moment de sterke lijn was, werd langzaam overgenomen door de mannelijke lijn en zo’n 2000 jaar geleden kwam dat op een hoogtepunt.

Vanuit de bijbel kennen we dat Jezus ons voor ging. Hij behaalde het Christuslicht, en hij liet zien dat wij als mens/ziel weer terug kunnen naar het Goddelijke, waar vanuit we eens zijn vertrokken.  Hij bereidde de weg voor, maar niemand begreep dat toentertijd.

Ze waren zo verdicht en zagen niet, dat het licht ook voor iedereen te behalen viel.

De macht van de mannelijke lijn was veel meer op de voorgrond en het heeft vele eeuwen geduurd voordat de vrouw weer wat meer zeggenschap kreeg.

Ook de macht van de mannelijke lijn werd steeds minder en er kwam langzaamaan meer balans tussen de mannelijke en vrouwelijke lijn.

We hebben eerst de vrouwelijke macht gehad. De man was onderdanig en na zoveel eeuwen veranderde het weer en kreeg de mannelijke lijn meer zeggenschap.

Nu is er een tijd aangebroken dat de mannelijke en het vrouwelijke volledig in balans komen.

Wij als ziel, en zeer zekere de oudere zielen onder ons, hebben deze hele cyclus meegemaakt en zijn nu klaar om in de laatste fase, de laatste klas hun examens te gaan halen.

Het Goddelijke licht heeft je gezien. Het wil dat je naar huis komt, als een ziel dat volwaardig Goddelijk mens is geworden.

Het innerlijk kind is dan geen kind meer. Je innerlijk kind is gegroeid samen met jou en transformeert en veranderd in een prachtige Lichtmeester.

Alle verhalen en inzichten tussen de verhalen door, zijn aan Jolanda doorgegeven om u als mens te helpen op zijn/haar zielen-pad.

Simpele en makkelijk begrijpbare verhalen met een belangrijke levensles die iedereen begrijpt en mag onderzoeken in zichzelf.

Lessen die verandering in uw eigen zielen-pad kan brengen door ze toe te passen in uw leven.

Dit waren dé belangrijkste lessen om uw eigen innerlijk werk mee te beginnen!

Heeft u het gevoel dat u het nog eens moet lezen, lees het dan opnieuw. Het zal u weer andere inzichten geven.

Uw liefhebbende,

 Sananda