~Even samen zijn~

Een vrouw keek naar buiten.

Het waaide en de regen sloeg tegen het grote raam aan.

Het begon al donker te worden en het licht van de straatlantaren scheen over de straat heen.

De vrouw kon de snijdende kou nog voelen als ze aan de wandeling van afgelopen middag terugdacht.

De regen kraste over haar wangen en haar lange haren waren nat geworden. Haar hond vond dit weer heerlijk en hij genoot van de waterpoelen en modderplassen.

Op de terugweg naar huis zag ze twee ooievaars over vliegen.

Ze hadden hun nest vlakbij gemaakt en vlogen ernaar terug.

De vrouw glimlachte toen ze eraan terugdacht.

Ze kreeg het koud en trok haar vestje wat dichter om haar heen. Liep van het raam weg en ging op de bank liggen.

Haar ogen werden zwaar en langzaam gleed ze weg door de uren van de tijd.

Ze kwam aan in een mooie wereld.

Het was hier nacht en de maan scheen helder.

Er stonden hier en daar lantarenpalen die een zachtgeel licht verspreiden. Ze zag een prieel met een strijkorkest zitten.

Ze speelden prachtige meeslepende muziek.

De vrouw luisterde aandachtig en het geluid was hemels.

De vrouw raakte er haast van in trance.

Het was ook zo mooi hoe de viool en de cello hun eigen lied zongen. “Mag ik deze dans van u?”

De vrouw keek in een stralend gezicht.

Ze zag Sananda naast haar staan en reikte haar een hand toe.

“Of durf je niet?”, vroeg hij er plagend achteraan.

De vrouw pakte zijn hand en ze was opeens weer jong.

Haar kleding die ze aanhad was veranderd in een prachtig wit kleed, afgezet met gouden band.

Sananda glimlachte en de muziek zette een schitterende wals in. Als een paar sierlijke zwanen dansten ze samen door deze zo magische nacht.

Zij zo liefdevol en zacht, hij zo beschermend en volmaakt.

Toen het orkest stopte maakte hij een buiging voor haar.

Hij streelde zacht haar lange haren. In haar oor fluisterde hij zacht: “Je hebt het gehaald.

Voortaan zal ik op je wachten, ik zal je dragen, en ik zal je innig liefhebben”, en hij zoende zacht haar voorhoofd.

Opdat moment werd de vrouw wakker.

Ze straalde en wist dat dit heel speciaal was.

Ze had een fase uit haar leven achter zich laten, het was volbracht. En vanuit de Hemel zongen de Engelen “Victorie” en lieten het sneeuwen van liefde.

Jolanda Rhijnsburger