Eenzaam en verdriet

Een vrouw staat voor haar deur en steekt de sleutel in het slot.

Vermoeid draait ze de sleutel om en doet de deur open.

Ze loopt naar binnen en sluit de deur weer achter zich.

Dan zakt ze door haar knieën en ze laat zich vallen op de plavuizen in de hal.

Met gierende halen huilt ze dikke tranen.

Ze heeft haar hand voor haar mond geslagen om het geluid van het huilen te dempen, want ze schaamt zich voor haar verdriet.

Als ze na een paar minuten uitgehuild is, staat ze op en loopt de trap op naar boven.

Haar bed, dat op een zolderkamer staat, ligt er nog onopgemaakt bij en de vrouw laat zich op het bed vallen. 

“Wat moet ik doen? Waarom is mij dit overkomen?”

Ze wist het niet en had er geen erg in gehad, nee dat is niet waar, ze wilde het niet zien, en nu heeft ze een schuld die haar haar hele leven zal blijven achtervolgen.

Dan vouwt de vrouw haar handen en begint te bidden.

“Lieve vader.

Waarom overkomt mij dit?

Heb ik al niet genoeg geleden?

Wilt u mij laten zien wat er fout is gegaan en waarom ik nu in de problemen zit?

De vrouw veegde de tranen van haar wangen, snoot haar neus en deed haar ogen dicht. Ze was moe, het was een te lange dag geweest.

Ze was naar de bank geweest en had de controle over het geld wat ze kreeg verloren. Ze zou nu week geld krijgen en de schuld zou haar jaren achtervolgen.

De vrouw kwam langzaam tot rust en voelde dat de slaap haar inhaalde.

Langzaam valt ze in een diepe slaap.

 

Haar overleden man zit op het voeteneind en kijkt verdrietig op haar neer.

Dan kijkt hij naar de Engel die bij hem staat en zegt: “Laat haar maar zien wat er fout is gegaan. Ze moet dat inzicht krijgen, anders leert ze er niets van en dit een belangrijke levensles.”

De Engel knikt. Hij pakt haar astrale lichaam en zegt: “Ik breng haar straks terug.

Let goed op haar slapende lichaam.”

De man knikt en ziet hoe de Engel met zijn vrouw in zijn armen richting de Hemel vertrekt.

Het blijft een magisch gezicht om te zien hoe het beeld wat hij voor zich ziet openbreekt en de Hemel daarachter verschijnt.

Nadat de Engel met het astrale lichaam van zijn vrouw vertrokken was, streelde hij haar zachte haren en zei: “Hopelijk ga je zien wat je kunt veranderen mijn lief.”

 

De vrouw werd wakker in één van de Hemelse sferen en ze keek verschrikt om zich heen. “Waar ben ik?” vroeg ze aan de Engel die naast haar stond.

“Je bent even op bezoek in de Hemel, omdat ik graag wil laten zien waar het mis is gegaan. Het is een belangrijke les, maar het is ook heel begrijpelijk in jouw geval.

Kom, dan gaan we even naar dat gebouw.

Dan zal ik je laten zien hoe je tot dit probleem bent gekomen.

De vrouw liep naast de Engel mee naar een groot gebouw.

Het gebouw had grote ramen die glinsterden in de zon.

De hoge trappen en pilaren gaven een koninklijk aanzicht en de vrouw keek haar ogen uit.

Nadat ze de trappen hadden beklommen, deed een Gouden-Engel de deur voor hen open en ze kwamen aan in een grote centrale hal.

Opnieuw keek de vrouw met verbazing om zich heen.

Aan weerskanten van de hal zag de vrouw marmeren zuilen die tot hoog in de lucht reikten. Deze zuilen waren zo hoog dat ze het einde ervan niet kon zien.

Er groeiden verschillende kleuren rozen tegen de zuilen aan en de geur van de rozen was Hemels. Het plafond was het heelal en ze zag de steren en de planeten om elkaar heen draaien.

“Deze kant op”, zei de Engel en wees naar één van de vele deuren die zich in de hal bevonden. De vrouw liep achter de Engel aan, door één van de deuren een kamer binnen en zag een groot scherm tegen de muur aan staan.

Het leek op een tv, maar dan anders.

“Ik wil je meenemen naar een tijd voordat je man stierf”, en samen keken ze naar het scherm. Ze zag zichzelf naast haar man in een gezellig restaurant zitten, waar ze  oesters hadden besteld. De vrouw glimlachte en zei: “Ja, dat deden we graag.”

Daarna zag ze dat haar man stierf en dat zij alleen achter bleef.

Ze miste haar man.

“Kijk”, zei de Engel. “Hier gaat het fout.

Je hebt niet zoveel geld te besteden dan als toen je met je man had, maar je leefde nog wel op dezelfde manier. Dat is wat je niet hebt ingezien.

Je man deed altijd de financiën en zijn krediet werd nu voor een groot gedeelte hiervoor gebruikt. Kijk wat je hier doet”, en de vrouw keek weer naar de scherm.

Ze zag zichzelf naar mensen toegaan, omdat ze eenzaam was.

Ze wilde onder de mensen zijn, maar doordat ze zich opdrong vielen er steeds meer mensen af. Wanhopig probeerde ze aardig, leuk en een vriendin te zijn, maar ondertussen claimde ze de ander.

Al haar geld gaf ze uit om mensen aan zich te binden, zodat ze haar maar leuk vonden.

Ze nam ze mee uit eten en stuurde bloemen als iemand ziek of jarig was, maar het was te overdreven en ze kreeg nooit iets van hen terug.

“Ik wilde alleen maar aardig zijn”, zei ze verdrietig. “dat is toch niet mijn fout?”

De Engel keek haar aan en zei: Na de dood van je man ben je in een put van eenzaamheid gevallen en je hebt die put willen dempen met aandacht van anderen.

Je bent weggelopen van je eigen verdriet en hebt zo geprobeerd je leven op te pakken. Maar de mensen zien dat.”

De vrouw dacht eens na, maar zag nog niet in, dat zij zichzelf had weggegeven of de ander had geclaimd.

“Kijk”, zei de Engel weer.

“Hier ontmoet je deze vrouw.

Een bewuste vrouw, een aardige vrouw.

Je voelt je bij haar op je gemak en het zou zomaar een vriendin van je kunnen wezen, maar zie wat er gebeurt waardoor alles uit balans raakt.

Kijk eens naar wat er gebeurt.”

De vrouw zag zichzelf voor de deur staan en zag dat ze aanbelde.

De deur werd geopend door de andere vrouw.

“Kijk eens naar wat je doet.”

De vrouw keek en zag dat zij zich klein en kwetsbaar maakte en teveel haar best deed om ervoor te zorgen dat de andere vrouw haar aardig vond.

“Zie je wat je doet?” De vrouw knikte.

“Je maakt je onderdanig aan de ander, maar kijk en luister naar wat je zegt.”

De vrouw luisterde naar haar eigen stem die zei: “Wat ben jij een mooi mens, mag ik je een knuffel geven?”

“Kijk naar hoe die vrouw reageert.”

De vrouw keek weer en zag dat deze vrouw bewust is en uit beleefdheid de knuffel in ontvangst neemt.

Deze vrouw ziet gelijk dat zij zichzelf niet is en een rol speelt.

Ze geeft zichzelf weg om zo gezien te worden.

“Waarom ben je niet gewoon jezelf?” vraagt de Engel aan haar.

Waarom doe je dit masker op als je mensen ontmoet?

Dit is toch niet wie je werkelijk bent?”

De vrouw keek nog steeds naar het scherm en zag het beeld waarbij ze zich tijdens de volgende ontmoeting nog meer weg gaf.

Ze gaf bloemen, betaalde de etentjes en ze stuurde lange appberichtjes.

Ze stalkte nog net niet, maar zag wel dat de vrouw waarbij ze dit deed, haar een beetje van zich afhield. Niet om haar te pesten, nee, maar uit zelfbescherming.

Dan zag ze een ander filmpje met mensen waarbij ze hetzelfde gedrag vertoonde.

Het geld ging op en ze had geen eigenwaarde meer.

Ze had er alles aangedaan om maar niet aan het rouwproces te hoeven te beginnen.

De Engel kwam op haar toe gelopen en zei: “Mijn lief kind, loop er nu niet meer voor weg en zie de spellen van het verdriet in.

Leer van jezelf en leer van jezelf om te zien wie je niet bent. Rouw om je man, loop er niet meer voor weg en geniet van de kleine momentjes.

Het is vervelend dat je nu afgepast geld krijgt, maar accepteer het, maak het niet belangrijk. Werk aan jezelf, dit is het moment.

De vrouw had ingezien dat ze voor haar verdriet was weggelopen om de eenzaamheid, die verscheurende pijn van het alleen zijn en dat diepe gemis.

De vrouw stond met tranen in haar ogen te kijken naar het beeld waarop zij zichzelf zag en glimlachte door haar tranen heen.

“Ja, het is nu tijd dat ik mijn rouwperiode onder ogen ga zien, maar dat niet alleen, ook dat ik afscheid moet gaan nemen van de persoon die ik niet ben.”

De Engel sloeg zijn armen om haar heen en zei: “Vertrouw op ons, wij helpen je.”

 

Opeens schrok de vrouw wakker en keek op de klok, half vijf.

Ze bleef nog even liggen en staarde naar het plafond.

“Ja, vanaf vandaag ga ik mezelf niet meer weggeven en zal ik bewust alle stadiums van rouwen ondergaan.

Opeens voelde ze de aanwezigheid van haar overleden man en de vrouw glimlachte.

Haar man lag naast zijn vrouw op bed en keek trots naar haar.

Eindelijk had ze haar levensles begrepen.

Ze was altijd al te goed voor anderen geweest, en nu mocht ze dit goede vanuit haarzelf voor zichzelf gebruiken.

Haar man gaf haar een zoen en streelde haar gezicht.

“Dag mijn lieverd, wij zien elkaar in jouw dromen terug.”

Hij verliet de kamer en de vrouw huilde zachtjes.

Ze had hem gezien, maar ook gevoeld en ze miste hem nu al.

 

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger