Tranen van een ander

Wanneer de eerste zonnestralen door het raam heen schijnen wordt de vrouw wakker.

Het was nog vroeg, maar toch stapte de vrouw uit bed, want vandaag was een belangrijke dag.

Dit was de dag waar ze zo lang naar uit had gekeken.

Ze sprong snel onder de douche en trok haar mooiste jurk aan.

Daarna deed ze wat make up op en bekeek zichzelf in de spiegel.

Ze glimlachte. Voor haar leeftijd zag ze er nog steeds stralend uit, vond ze zelf.

Dit was de dag dat haar zuster langs wilde komen.

Haar zuster die zo ver bij haar vandaan woonde.

Ze hadden elkaar een eeuwigheid niet meer gezien en er was zelfs een tijd geweest dat ze geen contact met elkaar hadden.

Niet dat er iets was gebeurd, maar gewoon omdat ze het allebei erg druk hadden.

De vrouw keek op de klok. Haar zus kon elk moment aanbellen.

Snel rende ze trap af naar beneden en zette alvast koffie.

Het gebak voor bij de koffie had ze gisteren al gehaald.

Daar ging de deurbel.

De vrouw keek verschrikt op, bekeek zichzelf nog eenmaal in de spiegel die in de gang hing en liep naar de deur.

Met een stralende glimlach deed ze de deur open en keek naar het gezicht van haar zus. Tegelijkertijd voelde ze een gereserveerdheid en een wat ongemakkelijk gevoel bij haar zus. Het leek net of ze een enorme muur om zichzelf had gezet, waar de vrouw niet achter mocht kijken.

“Kom snel binnen, heb je een fijne reis gehad?” vroeg ze spontaan.

Nadat ze waren gaan zitten en de koffie met gebak voor hen beiden op tafel had gezet, had de vrouw meteen door dat zij het gesprek op gang moest houden, zodat er zo min mogelijk stiltes of ongemakkelijkheden voorkwamen.

Inmiddels begon ze zenuwachtig te worden, omdat haar zus zo gesloten was.

Er was geen enkele balans tussen haar en haar zuster.

Zij stelde haar vragen, maar kreeg korte antwoorden terug.

Het was eenrichtingsverkeer.

Om het gesprek gaande te houden vertelde de vrouw maar veel over zichzelf.

Ze had namelijk veel bereikt en veel over zichzelf mogen leren en afleren.

Het ging nu echt eens een keer goed met haar.

Na een aantal uren van het op gang houden van het gesprek was de vrouw moe.

Ze had zichzelf volledig weggeven om haar zuster te vermaken.

Ze had zelfs voor haar nichtjes en neefjes cadeautjes gekocht, gewoon omdat ze daarmee haar geluk en liefde wilde delen.

Het was laat en haar zuster stond op.

“Ik moet gaan. Het is nog een lange weg terug”.

Ze  namen afscheid en omhelsden elkaar.

De vrouw stond met betraande ogen in de deuropening, terwijl ze de auto nazwaaide.

Nadat ze de voordeur achter zich had gesloten keek ze de huiskamer in.

Er hing een vreemde energie die niet bij haar hoorde.

Ze nam plaats op de plek waar haar zus had gezeten en een diep verdriet van eenzaamheid overviel haar.

Ze voelde de muur van haar zuster omvallen en voelde haar gebroken hart dat maar niet geheeld wilde worden.

Ze voelde de innerlijke strijd van haar zus en haar angsten, en opeens moest de vrouw heel hart huilen.

Met gierende uithalen huilde ze tranen van haar zus.

Door het diepe innerlijke verdriet was ze het pijnlichaam van haar zus aan het helen.

Het was niet haar eigen pijn die ze voelde.

Het was ook niet haar eigen verdriet dat ze huilde.

Het waren niet haar tranen, maar die van haar zuster.

De vrouw keek voor zich uit en zag de vogels op de voedertafel.

Ze snoot haar neus en droogde haar tranen.

Daarna stond ze op en zette alle ramen open.

De frisse wind nam de zware energie met zich mee, en de liefdevolle klanken die uit haar platenspeler kwamen, zorgde voor rust en harmonie.

De geur van wierrook zorgde ervoor dat de ruimte schoon werd en de vrouw ging naar buiten. Ze ging met haar rug tegen de walnotenboom aan staan en vroeg: “Lieve boom, mag ik de zwaarte van mijn zuster bij jou achterlaten, zodat het getransformeerd mag worden in liefde?”

Gelijk voelde de vrouw dat de zware energie via haar voeten de aarde in stroomde.

De zon kwam achter een donkere wolk vandaan en scheen zacht op haar gezicht.

Die warmte, liefde en sereniteit kwamen in haar terug en ze bedankte de zon, de wind en de boom. Daarna stapte ze haar huis binnen, waar de energie zo liefdevol en zacht was, en ze wist dat zij zich nooit meer weg zou geven.

Ze bleef in het vervolg zichzelf.

Zij die ze zelf was, zonder tranen van een ander.

 

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger.