Leren luisteren

Een vrouw zat voor het raam en keek naar buiten.
Ze dacht terug aan het leven dat zich in het verleden voor haar had afgespeeld.

Ze kon toen niet zo rustig naar buiten kijken zoals ze nu deed.

Nee, voor dat soort rustige momenten had ze toen geen tijd.

Ze was toen een totaal andere vrouw en ze wist waardoor dat kwam.

Ze had geen fijne jeugd gehad en het volwassen leven wat daarop volgde was zwaar.
Ze moest vechten voor haar bestaan. Haar broers en zusters hadden hetzelfde meegemaakt en ze waren net als zij.
Ze kwamen voor zichzelf op. Dat was hun goed recht.
Ze hadden allemaal een stem en die stem mocht gehoord worden.
Maar als iedereen gelijk wilde hebben, dan werd het een probleem.

Dan konden de discussies hoog oplopen en gingen ze uiteindelijk allemaal kwaad uit elkaar. De vrouw dacht weer terug aan het moment dat in haar verleden was voorgevallen. Dit moment had haar de ogen geopend.

Ze was samen met een vriendin gaan lunchen.

Haar vriendin had iets heel ergs meegemaakt.

Maar ze luisterde maar met een half oor.
Bij het aanhoren van het verhaal van haar vriendin, kwam bij de vrouw gelijk een herinnering van zichzelf omhoog.
Zij had zelf ook iets dergelijks meegemaakt. Daardoor hoorde ze niet meer wat haar vriendin verder vertelde. Nee, ze zat volledig met haar gedachten bij haar eigen voorval uit het verleden.
Ze had staan popelen om het haar vriendin te vertellen.
Haar vriendin was bijna klaar met haar verhaal en ze had zich niet meer kunnen bedwingen. Een stortvloed van woorden was uit haar mond gekomen.

Ze had in geuren en kleuren verteld hoe erg het voor haar was geweest.

Veel erger dan bij haar vriendin.
Haar vriendin had haar vol verbazing aangekeken.
Bovendien had ze niet alleen haar eigen ervaring verteld, maar ook dat van de buurvrouw, die het nog veel erger had meegemaakt.

Haar vriendin had haar met tranen in de ogen aangekeken.

Ze voelde zich machteloos en ze kon niet tegen haar op.
Over het voorval, wat haar vriendin had meegemaakt had ze niet meer gesproken.

Zo nu en dan had haar vriendin geprobeerd ook iets te vertellen, maar bij de eerste zin had zij het gesprek alweer overgenomen. Haar vriendin was moe geworden.

Ze had uiteindelijk alleen maar naar de stortvloed aan verhalen van de vrouw geluisterd. Dit was natuurlijk niet de eerste keer dat het gebeurde.

Maar soms kon de vrouw ook heel lief zijn.
Dan kreeg ze weer een lieve kaart of een bloemetje…. Dat had haar vriendin een fijn gevoel gegeven. Ze was toch gehoord en begrepen dacht ze dan.

Maar zodra ze elkaar weer zagen, was ze een totaal andere vrouw.

De vriendin had diep gezucht en was opgestaan om haar jas aan te doen.

‘Wat is er aan de hand?’ Had de vrouw aan haar vriendin gevraagd.

‘Ga je nu opeens weg…? We zitten net zo gezellig.’ Haar vriendin had haar verdrietig aangekeken en gezegd dat ze moe was en naar huis wilde.
Ze had niet begrepen, wat er door haar vriendin heen ging.
‘Is er iets? Heb ik iets verkeerd gezegd?’ Had ze haar vriendin weer gevraagd.

Haar vriendin had haar boos aangekeken.
‘Iets verkeerd gezegd? Ik vertel jou mijn verhaal, iets wat ik heb mee heb gemaakt en waar ik heel erg verdrietig om ben.
Ik had op jouw steun en begrip gehoopt. Dat jij een luisterend oor zou zijn, waar ik even tegen aan kon praten. Iemand die niet gelijk met haar mening of oordeel klaar zou staan. Maar je hebt mijn verhaal niet gehoord. Je ziet niet eens hoe ik me nu voel. Jij dacht alleen maar aan jezelf, aan jouw eigen verleden en aan hoe erg het voor jou was. Bij jou is alles altijd veel erger…!’
De vriendin van de vrouw was toen in huilen uitgebarsten.
Tussen het snikken door had ze gezegd: ‘Heb je dan helemaal geen respect voor een ander? Kun jij niet gewoon alleen maar luisteren en je eigen verleden buiten mijn ervaring houden?
Heb je wel een inlevingsvermogen? Kun jij je wel verplaatsen in een ander?

Hoe zou jij het vinden, als je tegenover iemand kwam te zitten die alleen maar over zichzelf sprak? En zodra jij iets wilt vertellen, hij of zij het allemaal veel erger had meegemaakt?
En elke keer als je probeert uit te leggen dat je het anders hebt bedoeld, je dan een stortvloed van woorden over je heen krijgt?
Elke keer weer opnieuw het gevoel dat je niet gehoord wordt?

Nogmaals, hoe zou jij dat vinden?’ De vrouw had haar vriendin met verbazing aangekeken. Voor het eerst had ze niets weten te zeggen.

Het was even stil in haar geworden. ‘Het spijt me’, had ze gezegd.

Ze was zich er nooit bewust van geweest dat ze dat deed.
‘Laten we weer gaan zitten en laat het me weten zodra ik het weer doe.

Ik zal er zelf ook op letten.’ Had de vrouw voorgesteld, nu tot zichzelf gekomen.

Haar vriendin had haar jas weer uitgedaan en was weer tegenover haar zitten.

Met een zakdoekje had ze de tranen van haar gezicht geveegd. Ze glimlachte verlegen.
Langzaam was het gesprek toen weer op gang gekomen.
Telkens als de vrouw het gevoel had, dat ze haar eigen ervaring weer wilde opdringen, had ze deze gedachte snel weggedrukt.
Het was nu niet belangrijk dat ze het zou vertellen.
Haar vriendin was nu aan het woord en deed haar verhaal.
Een verhaal dat ze nu wel hoorde en met heel andere oren dan een uur eerder.

De vrouw voor het raam was door dit voorval rustiger geworden.

Ze liet nu iedereen uitpraten.
Het stemmetje in haar hoofd die al die jaren gehoord wilde worden en op de voorgrond was geweest, had ze naar achteren geschoven.

En daarvoor was rust in de plaats gekomen.
De rust had er inmiddels voor gezorgd dat ze een luisterend oor was voor velen.

Ze ging wat vaker de natuur in en was in alle opzichten een mooier persoon geworden. Velen hadden haar inmiddels verteld, dat ze een dominante vrouw was geweest, die altijd aan het woord was en altijd gelijk wilde hebben.
Ze had altijd het gevoel gehad, dat de mensen om haar heen haar zo’n pijn deden. Maar nu wist ze, zij was het zelf.
Haar verandering had haar een nieuw leven geschonken.
Een leven vol liefde voor zichzelf en haar medemens.

 

 

Luister aandachtig, kijk diegene in zijn of haar ogen aan.

Alle gedachten die langskomen stuur je weg, net als in de oefening uit lesje stemmen in je hoofd. Je concentreert je volledig op wat de ander zegt. De ander voelt zich gehoord, het is een oprecht gesprek, zonder dat jij jouw verhaal hebt willen vertellen of ertussendoor hebt zitten babbelen.

 

Ga nu eens naar buiten en luister naar de vogels zonder erbij na te denken van ‘hé een duif’, geef er geen naam aan.

Door alles te benoemen zetten we alles en iedereen in een hokje.

Ze zijn dan afgescheiden, en was het niet de bedoeling dat we één worden met alles en iedereen? Dus zonder er een naam aan te geven ga je buiten en luister alleen. Wanneer het denken via een achterdeur toch met een boodschappenlijstje naar voren komt, stuur je het weg en je denken wordt weer stil.

 

Probeer dit met alles, wees stil in jezelf. Ik weet het, het vergt enig oefening, maar als je volhoudt is het heerlijk rustig. Je bent dan niet met pijn/emoties geïdentificeerd en als die toch opeens opkomen, stuur je het weg. Zodra je het laat begaan, heeft het jou weer in zijn greep en zal je weer op nieuw moeten beginnen.

 

Wees je bewust van je gedachten en hoe vaak hij langskomt om een mooi moment te verstoren. Je wilt toch niet aan boodschappenlijstjes denken of aan wat je morgen aan wilt doen, terwijl er net iets leuks in je leven gebeurt?

Je wilt daar toch voor honderd procent van kunnen genieten?

 

© Jolanda Rhijnsburger