Innerlijke gids

Een nieuwe dag is aangebroken. 

Een jonge vrouw zit aan de keukentafel met een kopje thee en een beschuitje. 
Ze kijkt naar buiten en ziet dat de zon al op begint te komen. 
Het zal een warme dag worden. 

De vogels beginnen te zingen en de wereld wordt langzaamaan wakker. 

Naast haar op de keukentafel zit de poes te spinnen terwijl zij haar aait. 
Ze geeft kopjes terug, dat lieve beest. 

Weer kijkt de jonge vrouw door het raam naar buiten.

In de verte ziet ze iemand aan komen lopen, die ze herkent als haar Gids. 

Ze loopt alvast naar de deur terwijl de Gids het tuinpad op loopt.

Ze opent de deur en kijkt naar een vriendelijk gezicht. 

‘Ik kom je weer ophalen’, zei de Gids. 

De vrouw keek hem lachend aan en pakte haar jas van de kapstok. 

‘Waar gaan we dit keer naartoe?’ vroeg ze hem.

Maar de Gids zei niets. ‘Het is niet ver hier vandaan’, zei hij na een tijdje.

‘Kijk daar bij die bomen, daar is het al!’

De vrouw keek in de richting van waar de Gids naartoe wees. 

Het was inderdaad niet ver. Al snel kwamen ze aan bij een paar oude bomen. 
Bij die oude bomen stonden nog meer mensen.

Mensen die ze niet kende. ‘Luister!’ zei de Gids.

‘Wat ik je vandaag laat zien is een nieuwe les van liefde.’ 

De jonge vrouw knikte en begon te glimlachen en keek de Gids in zijn prachtige groene ogen aan. 
‘Iedereen die hier staat moet dezelfde les leren vandaag. 
Dus je bent niet de enige die lessen krijgt van ons.’ 
Ze knikte weer en zei dat ze het begreep. 

De Gids legde zijn hand in de hare en plots waren we op een plek die ze herkende. 
Het was haar ouderlijk huis.

‘Wat moet ik hier doen?’ vroeg zij aan haar Gids. 

‘Kijk nog eens goed!’ zei de Gids.

En de jonge vrouw keek nogmaals om zich heen.

Ze keek naar zichzelf, maar dan in de leeftijd van dertien jaar oud.

Ze was een stil meisje, een meisje dat heel veel verdriet had. 

‘Kijk goed’, zei haar Gids.

‘Jij hebt hier net een traumatisch moment meegemaakt. 

Je weet denk ik wel welke.’ De Jonge vrouw knikte.

Ze wist het nog. ‘Ik voel de pijn nu nog’, zei ze tegen hem. 

Haar Gids begreep het. 
‘De pijn die jij toen had gaan we omzetten in liefde. 

Dat is wat wij jou vandaag gaan leren.’

De jonge vrouw knikte weer.

Ze had het begrepen, maar ze voelde zich nog steeds verdrietig. 

Alles wat ze toen had meegemaakt kwam opeens weer terug.

Ook wat er zich daarna allemaal had afgespeeld.

Die pijn was zeker net zo erg, als het trauma zelf. 
‘Het gaat erom’, zei haar Gids, ‘dat je alles in een ander daglicht gaat zetten. Je bent niet verdrietig. Dit is niet wie jij echt bent. 

Jijzelf bent puur liefde, net als ik en iedereen. 

Maar wij mensen houden die pijn vast in een ander lichaam. 

Een lichaam dat ons beschermt voor echte lichaam van liefde. 

Je kunt het zien als een beschermlaagje. 

Alles wat je meemaakt aan nare dingen, vangt dit lichaam allemaal op. 

Daar waar pure liefde bestaat, kan niets naar binnen dringen. 

Maar soms zit dit lichaam vol, omdat er zoveel pijn en verdriet geweest is.

Er kan niets meer bij. 

Dan zal er pijn opgelost moeten worden. Het moet uit dat lichaam.’ 
‘Waarom moet het uit dat lichaam?

Om plaats te maken voor andere pijn?’ vroeg de jonge vrouw.

‘Nee, dat is zeker niet de bedoeling.

Het gaat erom dat je meer pijn weg gaat halen, dan erbij komt. 

Als je eenmaal weet hoe je pijn en verdriet uit dat lichaam kunt halen, zal een nieuwe pijn meteen omgezet worden in liefde.’ 

‘Hoe moet ik die pijn daar dan weg krijgen?’ vroeg ze aan haar Gids. 

‘Door te luisteren naar je eigen ziel en geest’, antwoordde hij.

‘Zij zullen je laten zien waar je moet zoeken en hoe je bepaalde trauma's om kunt zetten in liefde.

Het enige wat je moet hebben is vertrouwen in jezelf, in de Engelen en je Gidsen. 

Zij zullen je helpen waar ze maar kunnen. 
Zolang jij pijn en verdriet wilt oplossen

 

 

© Jolanda Rhijnsburger