Intens dankbaar

Een vrouw zat voor het raam, ze keek naar buiten.

Haar gedachten gingen terug naar een paar dagen geleden.

Ze dacht dat ze alles wel had meegemaakt en dat ze alles wel had gezien. Ze had veel geleerd en veel afgeleerd de afgelopen jaren.

De jaren waren moeilijk, soms te zwaar, maar ze had ze allemaal doorlopen en er was rust in haarzelf gekomen.

Maar een paar dagen geleden kwam daar de toch nog onverwachtse les.

Het leek wel of al haar emoties, waarvan ze dacht die kwijt te zijn, ineens weer naar boven kwamen.

Emoties van jaloezie, verlatingsangst en boosheid kwamen naar boven als een dikke zwarte bal die op haar hart gedrukt werd.

Als ze de emoties binnen ging, werd ze misselijk.

Maar ze wist dat ze dit moest doorzien.

Want achter die grote zwarte bal lag haar vrijheid.

Haar hart ging tekeer, haar gedachten werden heen en weer geslingerd.

Dan ineens begreep ze de les waarin ze zat, om daarna weer volledig overstuur te raken.

Maar ze moest rustig blijven, ze moest!

Ze vroeg haar helpers om haar te beschermen en te helpen in deze moeilijke kruisiging.

En toen was de dag voorbij en alle emoties vloeiden weg om plaats te maken voor een verdooft gevoel.

 

De volgende morgen kwamen de emoties nog harder terug dan de dag daarvoor.

Ze ging weer door alle lagen van haar pijn die nog in haar zat.

Ze werd boos en wilde alle foto’s van overleden dierbaren van de muur af rukken en kapot te slaan.

Ze voelde zich zo verlaten en zo verraden.

Altijd waren haar helpers om haar heen, maar waar waren ze nu?!

Ze hoorde ze niet en zag ze niet.

Ze voelde een enorme haat in haar naar boven komen, maar op de achtergrond wist ze dat ze hierdoorheen moest en het proces moet laten gebeuren.

Opeens werd ze zo boos, maar ze wilde niet boos zijn!

Wat ze ook maar probeerde, ze kwam er niet uit.

Ze wilde niet boos zijn, nee ze wilde weer liefdevol zijn, ze wilde alleen maar liefde….

Ze deed haar ogen dicht en sprak de woorden “alstublieft willen jullie mij helpen?”

En daar kwam ze, de Maria van de Hemel en de Aarde.

Met haar prachtige hemelse lichtblauwe kleur stond ze daar voor haar dicht geslagen ogen.

Ze stak haar arm naar de vrouw toe en op haar hand lag een munt van goud. Deze straalde rijkelijk.

De vrouw pakte de munt uit haar hand en bedankte Maria en legde het in haar hart.

Opeens voelde ze de liefde door haar heen stromen.

Haar duivels in haar verdwenen en ze keek haar man liefdevol aan.

Ik heb mijn demonen gezien, maar de liefde heeft gewonnen.

Haar man nam haar in zijn armen en dankte iedereen die bij hun in de kamer aanwezig waren.

 

De vrouw keek nog eens door het raam naar buiten.

De zon scheen op de oranje gele bladeren van de bomen.

De wind nam in kracht af en het leek net of niet alleen zij, maar ook de wereld voor haar geestenoog schoon was.

En de vrouw was dankbaar, zo intens dankbaar.

 

 

Jolanda Rhijnsburger