Sinterklaas is moe

“Mama, mama, mag ik vanavond mijn schoen zetten?”

Sanne kwam aangehold met haar schoen in haar ene hand en een winterwortel in haar andere hand.

Moeder die voor het raam zat te haken keek haar glimlachend aan.

“Maar natuurlijk mijn kind mag jij vanavond je schoen zetten.”

Het meisje keek blij naar haar moeder en begon te springen van geluk.

“Zal ik dan mijn schoen bij de openhaard zetten?” vroeg ze al springend aan haar moeder.

Moeder stond op en liep naar haar kleine meisje toe.

“Dat is een mooi gebaar, maar misschien is het beter om je schoen bij de achterdeur neer te zetten.”

Het meisje keek haar moeder nu bezorgd aan.

“Bij de achterdeur mama, maar waarom?”

Moeder zuchtte.

“Sinterklaas heeft het heel erg druk.

Er zijn zoveel kindertjes die hun schoen zetten, en als Sinterklaas elke huiskamer moet binnen lopen, is hij aan het eind van de nacht niet klaar.

Dan moet hij kindertjes teleurstellen en dan krijgen ze pas hun cadeautjes een dag later.

Daarom heeft Sinterklaas alle papa’s en mama’s, Opa’s en Oma’s en alle verzorgers van de kinderen een briefje gestuurd, met de mededeling of de kindertjes a.u.b. hun schoen bij de achterdeur neer willen zetten.”

Sanne keek bedroefd naar haar schoen die ze in haar hand had en gooide haar wortel die ze in haar andere hand had, op de grond neer.

“Dat is toch niet leuk!” schreeuwde ze naar haar moeder.

“Dat is toch niet gezellig?!” en ze begon te huilen.

Moeder ging op haar knieën zitten en sloeg haar armen op haar kindje heen.

“Stil nu maar mijn kind, ik vind het ook niet leuk.”

 

Het was avond en Sanne keek naar buiten de donkere nacht in. Sinterklaas zal straks wel vertrekken en hij zal met zijn Pieten naar ieder kind toe gaan,

maar de gezelligheid was er wel van af, vond ze.

Wie gaat nu zijn schoen zetten bij de achterdeur…

Geen openhaard of een mooi plekje in de huiskamer waar je je schoen neer kunt zetten.

Geen emmer met water of wat stro voor het paard,

of een beker melk en koekjes voor Piet.

Geen mooie tekening voor Sinterklaas, want wat had dat voor zin,

Sinterklaas had het te druk….

Sanne was verdrietig en met tranen in haar ogen keek ze de donkere avond in.

Ze zal vanavond geen schoen zetten, ze had daar geen zin meer in.

 

De volgende dag toen ze op school aan kwam,

zag ze alle kinderen bedroefd bij elkaar staan.

Ze liep op de kinderen af en vroeg aan haar vriendinnetje: “Waarom zijn jullie zo bedroefd?” Het meisje draaide zich om en zei: “We zijn verdrietig, omdat Sinterklaas het te druk heeft en dat hij daarom vraagt aan ons, of wij onze schoen bij de achterdeur neer willen zetten.

Maar het is niet zo gezellig”, en het vriendinnetje keek Sanne met tranen in haar ogen aan.

“Maar wat kunnen we doen?”

Sanne dacht eens diep na en opeens wist ze het, en liep naar het midden van de groep.

“Ik weet de oplossing”, zei ze en keek de groep rond.

“Er zijn zoveel kindertjes die graag een klein cadeautje van de Sint willen ontvangen, maar de Sint heeft niet zoveel tijd.

De Sint wil ons niet teleurstellen en kwam met deze oplossing, omdat hij graag ieder kind blij wil maken.

Als wij Sinterklaas nu eens een brief sturen, en dat wij hem vertellen dat we begrijpen dat hij het heel erg druk heeft, en dat wij weten dat hij heel erg oud is.

En als we hem nu eens voorstellen, dat wij als kinderen niet meer elke avond onze schoen gaan zetten, zodat hij wel naar de huiskamer kan komen. Dat kan hij rustig onze tekeningen bekijken die wij voor hem en Piet hebben gemaakt. Dan kan zijn paard rustig wat eten en drinken?”

“Ja!” riep een jongen uit de groep.

“Dan kan hij ieder kind even veel aandacht geven en hoeft hij niets meer gehaast doen.

Dan is het voor hem en voor ons heel erg leuk!!”

En iedereen begon te juichen.

 

Sanne keek tevreden de groep rond.

“Ik zal een briefje schrijven voor de Sint en ook een briefje voor alle kinderen. Dan kan de Sint die achterlaten als hij langs is geweest.

Dan weet ieder kindje dat hij of zij de schoen iets minder vaak moet zetten.”

De meester die aan de rand van de groep stond, keek naar de kinderen.

Hij had het probleem van de kinderen aangehoord en vond dit een mooie oplossing.

“Sanne?, vind je het goed dat ik je help?

Ik heb het adres van Sinterklaas en ik vind het een hele mooie oplossing die jullie hebben bedacht.

Kom mee naar binnen, dan gaan we een brief samenstellen voor de Sint.” Sanne keek blij naar de meester en ze liep achter hem aan de school binnen.

 

“Eens even kijken”, zei de meester.

“Hier heb ik nog prachtig zilverkleurig schrijfpapier.

Hier heb je mijn mooie pen, schrijf daar je briefje maar mee.”

Sanne keek naar de mooie pen en het papier en met een sierlijke letters schreef ze:

 

Lieve Sinterklaas…

 

Als het koud is op de daken in de donkere nacht

weet u wat er van u word verwacht

vele kinderen kijken naar u uit

van groot naar klein, zelfs de kleinste spruit.

 

Maar een schoen zetten bij de achterdeur

dat brengt alleen maar veel gezeur

ook niet gezellig bovendien

daarom kom ik met een oplossing, misschien.

 

Wij zullen minder vaak onze schoen gaan zetten

dan hoeft u niet op alle kinderen te letten

dan komt u met piet en paard

weer naar de huiskamer met openhaard.

 

Groetjes van alle kinderen

 

Meester had al een envelop gepakt en vouwde de brief op.

Haalde uit zijn jaszakje het adres van Sinterklaas en schreef deze erop.

“Zo”, zei hij toen hij klaar was.

“Nu mag jij deze brief gaan posten met een vriendje uit de klas.

Ik zal alvast een mailtje opmaken voor alle andere scholen om te vragen aan alle kinderen of ze mee willen doen.”

Sanne vond dat een goed idee en ze vroeg haar vriendje Manu of hij mee wilde gaan.

Samen deden ze de brief op de post.

Nadat ze op school terug kwamen, kwam meester naar hun toe.

“Ik heb goed nieuws!

Al vele scholen hebben mij terug geschreven dat ze meedoen en dat ze dit een heel goed idee vinden.

Goed gedaan Sanne, ik ben trots op jou.”

 

De volgende dag kreeg Sinterklaas de brief van Sanne en een traan gleed over zijn oude gerimpelde rode wangen.

“Ohh die Sanne, ze weet overal een oplossing voor.

Ik zal vanavond alle kinderen iets brengen die op de even nummers wonen zoals 2, 4 en 6, en morgen zal ik de oneven nummers bij langs gaan.”

 

Sanne ligt in haar bed.

De maan is vol en de sterren fonkelen door de takken van de boom heen.

Ze kijkt naar de huizen tegenover hun in de straat.

Manu woont daar….

Ze blijft maar kijken en kijken of ze Sinterklaas zal zien met zwarte piet, maar hij is er nog niet.

Langzaam valt Sanne in slaap en heel voorzichtig kijkt Piet naar binnen.

“Ze slaap eindelijk”, zei Piet zacht tegen Sinterklaas en heel voorzichtig slopen ze naar binnen.

Sanne had geen schoen gezet, maar Sinterklaas legde een briefje op de tafel neer, met daarbij wat suikerbeestjes en wat pepernoten.

De volgende dag bij het wakker worden zag Sanne het briefje staan. Een briefje met haar naam er op.

Heel voorzichtig maakte ze het open en ze begon te lezen….

 

“Dank je wel mijn kind dat je aan mij hebt gedacht.

Ik wil jou en ieder ander kind bedanken, jullie zijn zo lief.

Vanavond kom ik weer langs, dus zet je schoen.

Jullie zijn de allerliefste kinderen.”

 

Vriendelijke groet,

Sinterklaas.

 

Sanne keek blij naar haar moeder.

“Ohh Mama!” en ze rende op haar moeder af.

Moeder nam haar liefdevol in haar armen en knipoogde naar Piet die door het keukenraam naar binnen gluurde.

 

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger