Mijn moeders huis is haar huis niet meer
nergens waar ik nog kan schuilen
haar man verdedigd het als zijn fort
voel de eenzaamheid en moet dan huilen.
Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld
geen ouders meer om mij heen
geen weg naar vroeger die openligt
het hek is dicht, ik ben alleen.
Het enige wat ik nu nog kan
is kijken naar mijn eigen weg
een weg verscholen die in het donker ligt
bedenkt met bloed en open wonden.
Ik kijk naar God en bid heel zachtjes
“Oh heer, denk toch ook aan mij”
zijn wereld gaat dan open
en straalt zijn licht uit over mij.
Zo loop ik samen met mijn vader
vol liefde loop ik aan mijn moeders zij
mijn universele ouders
zijn vanaf nu mijn ouders voor mij.
© Jolanda Rhijnsburger
Reactie schrijven