Mama die in de Hemel is

‘Hoe laat is het?’ vroeg een jongetje aan zijn vader.

Vader keek op zijn horloge en zei dat het bijna twaalf uur was.

De man glimlachte naar zijn zoon.

‘Dan is het Nieuwjaar hé?’ zei het kleine ventje verheugd.

‘Mag ik straks het vuurwerk afsteken?’ en hij keek zijn vader vragend aan.

‘Ach toe pap, mag het?’

Vader wist niet zo goed wat hij moest zeggen.

Het was ook veel te gevaarlijk.

Maar van de andere kant, de jongen had hier al maanden naar uitgekeken.

‘We gaan dit samen doen, oké?’

De jongen vloog vader in zijn armen.

Samen, was meer dan waar hij op gehoopt had.

In spanning wachtten ze beiden totdat het twaalf uur was.

Toen de grote wijzer op twaalf stond, vloog de jongen op van zijn stoel. ‘Happy New Year!!’ riep hij luid.

Vader tilde hem op. ‘Gelukkig Nieuwjaar jongen! Dat dit maar een fijn jaar mag worden. Kom, we gaan naar buiten.’

Vader had al voorzorgsmaatregelen genomen.

Hij had alles al klaar staan, zodat hij niet om middernacht nog hoefde te zoeken naar iets wat geschikt was om het vuurwerk in af te kunnen steken.

Zo had vader een grote bak met geel zand klaar gezet.

Vanuit daar konden ze de pijlen goed afsteken en het was stevig genoeg, zodat ze niet om konden vallen.

Hij had een speciaal aansteek lont gekocht waarmee de pijlen aangestoken konden worden. Ook had hij hun katoenen jassen klaargelegd. Want nylon smolt veel te snel als er een vonkje op viel.

Ook had hij emmers water klaargezet, want je weet maar nooit.

Ze trokken de jassen aan en liepen samen naar buiten.

Er waren meer mensen de straat op gegaan.

‘Mag ik de eerste doen?’ riep de jongen.

Vader knikte.

Vader pakte de eerste vuurpijl en zorgde dat alles goed en klaar stond voor de lancering.

Heel voorzichtig legde de jongen de lont tegen de pijl aan, die gelijk begon te sissen.

Snel stapte de jongen een paar stappen naar achteren en ging naast zijn vader staan.

En samen keken ze omhoog naar hoe de vuurpijl uit elkaar knalde.

Grote paarse en zilveren bloemen ontstonden er in de lucht, die vervolgens weer uit doofden.

‘Nu mag jij papa’, zei de jongen enthousiast.

Vader keek in de tas die achter hem lag. Hij pakte er een grote pijl uit en stak hem aan.

Weer keken vader en zoon naar dit prachtige schouwspel.

En zo wisselden vader en zoon elkaar af.

Tot het moment kwam dat er nog één pijl over was.

Deze pijl hadden ze bewaard voor het laatst. Het was ook de mooiste.

Vader haalde de pijl uit de tas en zuchtte.

Hij keek zijn zoon aan, die met betraande ogen zijn vader aan keek.

‘De laatste’, zei vader. De jongen knikte verdrietig.

Vader zette de pijl in de grond en de jongen stak hem zwijgend aan. Samen deden ze een aantal stappen achteruit.

Vader hield de hand van zijn zoon vast en ze keken naar de laatste pijl die de lucht in vloog.

Het vuurwerk was prachtig!

Zilver, goud, paars en rood, allerlei kleuren en er kwam geen eind aan. Het vuurwerk bleef maar door- en doorgaan.

Iedereen in de straat keek naar dit prachtige vuurwerk.

Maar aan alles komt een eind.

En toen het laatste lichtje gedoofd was zei vader: ‘Deze pijl was voor jou mijn lief, zodat je weet dat het goed met ons gaat.

En dat wij heel veel van je houden en wij jou zo ontzettend missen.’

En op dat moment was er nog één lichtbol die open sprong.

Een prachtige bloem van goud opende zich in deze donkere nacht.

Vader lachte door zijn tranen heen en hield zijn jongen stevig vast.

‘Ze heeft ons gehoord, ze heeft ons gehoord!’ zei vader huilend en de jongen knikte door zijn tranen heen.

Samen liepen ze gearmd naar binnen om nog één toast uit te brengen. Een toast op mama die nu in de Hemel is.

 

 

© Jolanda Rhijnsburger