Afrika

Daar zat hij dan helemaal alleen, kijkend over de weidse vlaktes.

Nergens kon hij hulp krijgen, hij kon nergens naartoe.

Hij keek naar zijn moeder die voor hem op de grond lag.

Het waaide, zoals het altijd kon waaien op de steppe van heet Afrika. Het zand wat met de wind mee kwam, bleef liggen op het stille lichaam van zijn moeder.

Uitgeput van dagen lopen, van dorp naar dorp, van waterput naar waterput.

Hij was sterk, hij redde het wel, maar zijn kleine zusje hadden ze bij het laatste dorp achter moeten laten.

Samen met zijn moeder had hij het kleine lichaampje begraven in het hete zand en er was geen tijd voor afscheid.

Ze waren te laat.

Het zusje was al heen gegaan op moeders rug.

Hij had telkens naar zijn moeder gekeken.

Ze had zo’n verdriet.

Ze huilde en huilde maar, totdat ze op de grond viel en niet meer wakker werd. De jongen zat op zijn knieën naast zijn moeder en huilde. Dikke tranen stroomden over zijn donker verbrande gezichtje. Al huilend schoof hij met zijn blote handen het warme zand over het lichaam van zijn moeder heen.

Steeds een beetje meer, tot alleen haar hoofd nog te zien was.

Hij stopte en keek zijn moeder nog één keer aan.

Door zijn snikken heen zei hij: ‘Mama, ik zal volhouden, ik zal zorgen dat ik werk krijg. Misschien kan ik wel boer of visser worden.

Oh mama, ik zal zorgen dat u zo trots op mij zal zijn en dat deze reis niet voor niets is geweest.’

Hij gaf haar nog een laatste kus op haar voorhoofd, keek haar nog even aan en langzaam begroef hij de laatste blik van zijn moeder onder het hete zand.

Hij bleef nog heel even zitten en keek naar de plek, waar hij zijn moeder begraven had.

Langzaam stond hij op, droogde zijn gezicht, keek over de stille vlakte, pakte zijn spullen bij elkaar en liep zijn nieuwe weg tegemoet. Een weg vol met beproevingen, een weg vol met verdriet, maar het eindpunt was nog niet in zicht.